SCRIPTURE STUDIES

VOLUME ONE - HET GODDELIJK  PLAN DER EEUWEN.

 HOOFDSTUK 14.

Het Koninkrijk Gods.

Die nu dit onderwerp met eene Concordantie, en den Bijbel in de hand, nauwkeurig onderzocht, hebben, zullen er zich over verbazen, te zien hoe het overal in de Schriften te voorschijn treedt. Het Oude Testament is vol beloften en profetieën over het Koninkrijk Gods, met Zijnen Koning, den Messias, als middelste figuur. Het was de hoop van elken Israëliet (Luk. III:15) dat God hunne natie als gezamenlijk volk, zoude verhoogen onder den Messias, en toen de Heer tot hen kwam, was het als hun koning, om het lang beloof-[322]de Koninkrijk Gods op aarde te stichten.

Johannes, de Voorlooper en Heraut van onzen Heere Jezus, opende zijne zending met de verkondiging: "Bekeert u, want het koninkrijk der hemelen is nabij" (Matth. III:2.) De Heer begon zijn dienstwerk met presies de zelfde verkondiging; de aposte1en werden uitgezonden om de zelfde boodschap te prediken. (Matth. IV:17; X:7; Luk. IX:2.) Niet alleen was het koninkrijk het onderwerp waarmede de Heer zijn openbaar dienstwerk begon, maar het was eigenlijk het voornaamste onderwerp van al zijne predikingen (Luk. VIII:1 ; IV:43; XIX:11); andere onderwerpen werden slechts genoemd in verband met, of ter opheldering van dit ééne onderwerp. De meerderheid zijner gelijkenissen waren óf afdeelingen van het koninkrijk van af verschillende standpunten, en in verschillende trekken, óf zij dienden om aan te wijzen dat algeheele toewijding aan God noodig was om deel te hebben aan dat koninkrijk, en de meening tegen te spreken; dat de Joden verzekerd waren van het koninkrijk, omdat zij natuurlijk kinderen van Abraham waren, en derhalve natuurlijke erfgenamen der beloften. Onze Heer, in zijne gesprekken met zijne volgelingen, versterkt en moedigde hunne verwachtingen op een komend koninkrijk aan, door tot hen te zeggen: En ik verordineer u het koninkrijk, ge1ijkerwijs mijn Vader dat mij verordineerd heeft; opdat gij eet en drinkt aan mijne tafe1 in mijn koninkrijk, en zit op troonen, oordeelende (richtende, heerschende) de twaalf geslachten Israe1s. Luk. XXII:29, 30.) En wederom: Vrees niet, gij klein kuddeke, want het is uws Vaders welbehagen, u het koninkrijk te geven. (Luk. XII:32.) En toen in plaats van gekroond te worden, en den troon te bestijgen, hun erkende koning gekruisigd werd, waren zijne discipelen pijnlijk teleurgesteld. Gelijk twee van hen het uitdrukten [323] aan den vermeenden vreemdeling op hunnen weg naar Emmaus na zijne opstanding: "wij hoopten dat hij was degene die Israël verlossen zou" - verlossen van het Romeinsche juk, en makende van Israël het Koninkrijk Gods in macht en heerlijkheid. Maar zij waren droevig te1eurgesteld door de veranderingen der voorgaande dagen. Toen opende Jezus hun de oogen des verstands, door hun te toonen uit de Schriften, dat allereerst zijn offerande noodig was, eer het koninkrijk opgericht kon worden.-Luk. XIV:21, 25-27.

Dat Jezus door de profetieën te verklaren, de hoop der discipe1en op een komend koninkrijk aan- wakkerde, is duidelijk uit het feit, dat toen Hij hen later verliet, zij Hem vroegen: Heer, zult gij in dezen tijd aan Israël het koninkrijk wederom oprichten? (Hand. I:6.) Zijn antwoord, hoewel niet duidelijk, sprak hun hoop niet tegen. Hij zeide: "Het komt u niet toe te weten de tijden en gelegenheden die de Vader in Zijne eigene macht gesteld heeft" (vers 7).

Aan de were1dwijzen onder de Joden scheen onze Heer een bedrieger en dweper, en zij beschouwden zijne discipelen als bedrogenen. Zijne wijsheid en tact, en zijne wonderen, die konden zij niet tegenspreken, noch met het verstand er zich rekenschap van geven; maar van uit hun ongeloovig standpunt aan te nemen, dat hij er aanspraak op maken mocht, erfgenaam van het koninkrijk te zijn, dat hij het beloofde koninkrijk hetwelk de wereld regeeren zoude, op zoude richten, en dat zijne discipe1en alIen uit de lagere rangen des volks medeheerschers zouden zijn met Hem in dat koninkrijk, -- het was alles te bespottelijk om er maar over te denken. Rome, met zijne welgeoefende krijgslieden, zijn kundige generaals, en ontzaggelijken rijkdom. beheerschte de wereld en werd dagelijks machtiger. Wie was dan deze Nazarener? en wie waren deze visschers, zonder geld, en zonder invloed, en met slechts een schamel gevolg van mindere menschen? Wie waren zij, dat zij konden spreken over het oprichten van een koninkrijk dat reeds lang beloofd was, en het grootste en machtigste [325]  zoude zijn dat de wereld ooit gekend had? De Farizeen, hopende de vermeende zwakheid der beweringen onzes Heeren te kunnen aantoonen, en aldus zijne volgeIingen uit den droom te helpen, vroegen hem: Wanneer zal dat koninkrijk dat gij predikt, te voorschijn komen? Wanneer zullen uwe soldaten komen? Wanneer zal dit Koninkrijk Gods verschijnen. (Luk. XYII: 20-30.)

Het antwoord onzes Heeren zoude een nieuwe richting aan hunne gedachten gegeven hebben, indien zij niet bevooroordeeld tegen hem waren geweest, en niet verblind door hunne eigene vermeende wijsheid. Hij antwoordde hen, dat Zijn koninkrijk nooit zoude komen op de wijze waarop zij het verwachten. Het koninkrijk hetwelk hij predikte, en waarin hij zijne volgelingen tot het mede-erfrecht uitnoodigde, was een onzichtbaar koninkrijk, en zij moesten niet verwachten het te zien. Hij antwoorde hen, zeggende: "het Koninkrijk Gods komt niet met uiterlijk gelaat, en men zal niet zeggen: Zie hier, of zie daar, want het Koninkrijk Gods is binnen ulieden." "Binnen ulieden," of "midden onder ulieden," zooals een andere vertaling zegt, en die ons dunkt beter te zijn, daar men toch niet kon verwachten, dat Jezus zijn koninkrijk in de harten der Fariseers, die hij huichelaars en gewitte wanden genoemd had, stichten zoude. Dit koninkrijk, eenmaal opgericht, zal midden tusschen, of onder alle klassen zijn, ze alIen besturende en richtende. In't kort, Jezus toonde aan, dat als zijn koninkrijk gekomen zoude zijn, het overalomtegenwoordig, en overal machtig, doch nergens zichtbaar zijn zoude. Aldus gaf hij hun een denkbeeld van het geestelijk koninkrijk hetwelk hij predikte; doch zij waren onvoorbereid en ontvingen het niet. In de J oodsche verwachting aangaandehet belooofde koninkrijk dat te Zijner tijd verwezenlijkt zoude worden, lag eenige waarheid, gelijk zal wor-[326]den aangetoond; maar de Heer haalt hier de geestelijke phase (het geestelijk gedeelte) des koninkrijks aan, die onzichtbaar zal zijn. En daar deze phase des koninkrijks het eerst opgericht zal worden, zal het niet gezien, en een tijdlang niet herkend worden. Het voorrecht van erfgenaam te zijn in deze geestelijke phase van het Koninkrijk Gods was het eenige aanbod dat toen gemaakt werd, en is de eenige hoop van onze hooge roeping geweest gedurende de geheele Evangelische eeuw die toen begon. Daarom haalde de Heer dat uitsluitend aan. (Luk.XVI:16.) Dit zal als wij verder gaan, duidelijker uitkomen.

Waarschijnlijk om deze strijdige openbare meening, die vooral onder de Fariseers bestond, "kwam Nicodemus des nachts tot Jezus, daar hij verlangende was dit mysterie op te lossen, en toch oogenschijnlijk beschaamd om openlijk te erkennen, dat hij eenig gewicht" hechtte aan hetgeen beweerd werd. Het gesprek tusschen den Heer en Nicodemus (Joh. II) hoewel slechts gedeeltelijk opgeteekend, geeft een eenigzins dieperen blik in het karakter van het Koninkrijk Gods. Klaarblijkelijk worden de hoofdpunten van het gesprek genoemd, opdat wij daaruit de richting van het geheel, zouden kunnen opmaken, en die wij eenigzins als voIgt kunnen omschrijven.

Zelfs mijne discipelen hebben nog zeer onduidelijke voorsteIIingen omtrent het karakter van het koninkrijk hetwelk zij verkondigen. Ik kan het hun niet uit1eggen, om de zelfde reden waarom ik het u niet doe; zij zouden het even als gij om die zelfde reden, niet verstaan. Maar Nikodemus, ééne eigenaardigheid van Gods wijze van handelen is, dat Hij gehoorzaamheid eischt naar de mate van het licht dat men bezit, eer Hij nog meer licht geeft; en'bij de uitverkiezing van hen die waardig geacht worden deeI te hebben aan het koninkrijk, wordt geëischt dat zij hun geIoof bekennen, en er naar leven. Zij moeten gewillig zijn de leiding Gods, stap voor stap te voIgen, soms sIechts met éénen stap vooruit duidelijk zichtbaar. Zij wandeIen door geloof en niet door aanschouwen. [328]

Nikodemus. -- Maar ik hegrijp u niet. Wat bedoelt gij? Hoe kan een mensch geboren worden, nu oud zijnde? "Kan hij ook andermaal in zijner moeders schoot ingaan en geboren worden?"

* De uitdrukking "ingaan" heeft hier de beteekenis van "deelen," of "deel hebben aan," even als in andere gevallen waar het zelfde Grieksche woord gebruikt wordt. Zoo lezen wij: "Wilt gij in het leven ingaan" (Matth. XIX:17), en "Bidt, dat gij niet in verzoeking komt" (deel hebt aan, deelt). Zoo spreekt de Heer hier van hen die deelen zouden in, leden zouden zijn van het koninkrijk, als koninklijke ambtsdragers, macht uitoefende, en niet van die millioenen die wel door het koninkrijk gezegend zouden worden, doch als onderdanen. [329] Nikodemus; want hetgeen uit het vleesch geboren is, dat is vleesch, maar hetgeen uit den Geest geboren is, dat is geest. Verwonder u dan niet over mijne eerste verklaring, dat gij van Boven verwekt. moet worden, om te verstaan, te kennen en te waardeeren de dingen waarnaar gij vraagt. "Verwonder u niet dat ik tot u zeide, Gijlieden moet wederom geboren (in andere overzettingen verwekt vertaald) worden." Het verschil tusschen uwen tegenwoordigen toestand, geboren uit het vleesch, en den toestand van hen die uit den Geest geboren zijn, die het door mij gepredikte koninkrijk zullen ingaan of hetzelve uitmaken, is zeer groot. Laat mij u eene verklaring geven, waaruit gij een begrip zult kunnen krijgen hoedanig de uit den Geest geboren wezens zyn, die het koninkrijk vormen: " De wind blaast waarheen hij wil, en gij hoort zijn geluid, maar gij weet niet, van waar hij komt, en waar hij heen gaat; -- alzoo is een iegelijk die uit den Geest geboren is. Gelijk de wind herwaarts en derwaarts blaast, en gij hem niet ziet, hoewel hij op alles rondom u invloed uitoefent. Gij weet niet van waar hij komt, of waar hij heengaat. Dit is de beste voorstelling die ik ti geven kan der uit den Geest geborenen, in de opstanding, van hen die "ingaan" zullen en het koninkrijk dat ik predik zullen samenstellen. Zij zullen allen onzichtbaar zijn als de wind, en zij die niet alzoo, uit den Geest geboren zullen zijn, zullen niet weten van waar zij komen, of waarheen zij gaan.

Nikodemus -- "Hoe kunnen deze dingen geschieden?" Ik kan het niet begrijpen hoe het mogelijk is dat wezens onzichtbaar tegenwoordig kunnen zijn, of ongezien kunnen komen en gaan gelijk de wind. Hoe is dat mogelijk?

Jezus.-"Zijt gij een leeraar vanIsraël, en weet gij deze dingen niet?"-- dat geestelijke wezens onzichtbaar tegenwoordig kunnen zijn? Hebt gij, die [330] tracht anderen te leeren nooit gelezen van Eliza en zijnen dienaar, of van den ezel van Biliam? en de vele plaatsen in de Schriften die de mogelijkheid aantoonen, dat geestelijke wezens onder de menschen zich bewegen kunnen, en toch onzichtbaar zijn? Verder, behoort gij toch tot de Farizeen die voorgeven in engelen als geestelijke wezens te gelooven. Doch juist dit verklaart hetgeen ik u in 't eerst zeide, Tenzij een mensch wederom geboren worde, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien (er niet mede bekend worden of redelijk verstaan) noch ook iets dat daarmede in verband staat.

Indien gij het koninkrijk hetwe1k ik verkondig,wilt ingaan, en daar mede-erfgenaam met mij van worden wilt, dan moet gij voet voor voet het licht volgen. Waar gij dit doe, zal meer licht komen, zoo snel als gij er maar voor geschikt zult zijn. Ik heb u nu deze dingen die gij verstaan kunt, en waar het nu de bestemde tijd voor is, gepredikt; ik heb wonderen gedaan, en gij erkent mij als een leeraar van God gezonden, maar gij hebt niet naar uw geloof gehandeld, en zijt niet openlijk mijn discipel en volgeling geworden. Gij moet niet verwachten meer te zien, totdat gij alles wat gij ziet, nakomt; dan zal God u meer licht geven en meer klaarheid voor den volgenden stap. "Voorwaar, voorwaar zeg ik u; wij spreken wat wij weten, en getuigen wat wij gezien hebben, en gij (Farizeen) neemt onze getuigenis niet aan. Indien ik ulieden de aardsche dingen gezegd heb, en gij niet ge1ooft, hoe zult gij ge1ooven, indien ik ulieden de hemelsche dingen zou zeggen?" Het zoude nutteloos zijn, te trachtten u de hemelsche dingen te zeggen, want gij zoudt niet overtuigd zijn, en mijne prediking zoude u des te dwazer toeschijnen. Indien hetgeen ik u geleerd heb, dat toch een aardsch karakter gedragen heeft, en door aardsche dingen die gij verstaan kondet en ook verstaan hebt verduide1ijkt werd, u [331] niet genoeg overtuigd heeft om u openlijk mijn discipe1 en volgeling te doen worden, het zoude u evenmin overtuigen indien ik u de hemelsche dingen waarvan gij niets weet, zeide; want niemand is ooit ten heme1 opgevaren, zoodat ook dus niemand mijne getuigenis bevestigen kan. Ik, die uit d~ hemel kwam, versta alleen de hemelsche dingen. "Niemand is opgevaren ten heme1 dan die uit den heme1 nedergekomen is, namelijk de Zoon des menschen.* Kennis der hemelsche dingen kan alleen verkregen worden na verwekt te zijn door den Geest; de hemelsche dingen zelve, pas nadat men uit den Geest geboren is, en dus een geestelijk wezen is.

De Heer had dus veel geduld noodig bij het verklaren van de natuur van het koninkrijk aan hen, wier vooroordeelen en opvoeding hen hinderden iets anders te zien dan verwarde inzichten in de aardsche phase er van. Nochtans ging de uitverkiezing eener klasse die tot deelname aan het Koninkrijk van den Messias geschikt was, gestadig door, hoewel er slechts weinigen verkozen werden uit Israël, aan wien het aanbod zeven jaren lang (van den doop van Jezus af tot aan de bekeering van Cornelius, den eersten heiden) uitsluitend gedaan werd. Ge1ijk God voorzien had, ging hun het voorrecht, van deel te hebben in het Koninkrijk van den Messias, als yolk, voorbij, door dat zij er niet bereid voor waren, en feiIden in het vatten en voldoen van de aangeboden voorwaarden. Slechts een overblijfsel uit hen ontving dat voorrecht, en kwam tot de Heidenen, om ook uit hen" voor zijnen naam, een yolk aan te nemen." En ook uit hun weet slechts een overblijfsel; een "klein kudde-

Maar nadat vele vervolgingen door de eerste Kerk met trouw verdragen werden, begonnen onbijbelsche leeringen zich te verspreiden, als zoude het de zending der Kerk zijn om de wereld te veroveren, het koninkrijk der hemelen op aarde op te richten, en over de volken te heerschen vóór de tweede komst des Heeren. Dit legde den grond tot wereldlijke verwikkelingen, pracht, en praal en hoogmoed, en ledige ceremonieën, die ten doel hadden de wereld met ontzag en eerbied te vervullen, en die voet voor voet voerden tot de groote aanmatigingen van het Pausdom, dat beweerde als Gods Koninkrijk op aarde het recht te hebben voor zijne wetten en beambten, van aIle geslachten, volken en natiën gehoorzaamheid en ontzag te eischen. Met deze valsche voorsteIIing (en zij bedrogen zichzelven klaarblijkeIijk, even goed als anderen) heeft het Pausdom voor eenen tijd de koningen van Europa gekroond en onttroord, en maakt nog steeds aanspraak op het gezag dat het onmachtig is af te dwingen.

Zij die het geesteIijke deel van het koninkrijk uitmaken, zijn de overwinnende heiligen uit de Evangelische eeuw -- de verheerlijkte Christus, hoofd en lichaam. Hun opstanding, en verhooging tot macht, gaat voor die van alle anderen, omdat door deze klasse, alle andere menschen gezegend zuIlen worden. (Hebr. XI:39,40.) De hunne is de "eerste opstanding" (Openb. XX:5.)* Het groote werk, hetwelk deze heerlijke gezalfde schare -- de Christus -- voor zich heeft, eischt hare verhooging tot de goddelijke natuur; geen andere dan goddelijke macht kan dit bewerken. Haar werk gaat niet alleen deze wereld aan, maar aIle dingen in hemel en op aarde -- onder geesteIijke zoowel als onder menschelijke wezens. -- Matth. XXVIII:18; Col. I:20; Ef. I:10; Fil. II:10; 1 Cor. VI:3. Het werk van het aardsche dee1 van het Koninkrijk Gods zal tot deze wereld, en tot de menschheid beperkt worden. En zij die de groote eer, daar dee1 aan te hebben, erlangd hebben, zuIlen het meest door God verhoogd en geeerd worden onder de menschen.

* In dit vers zijn de woorden: "Maar de overigen der dooden werden niet weder levend, totdat de duizend jaren geeindigd waren" zijn onecht. Zij worden in de oudste en meest vertrouwbare handschriften niet gevonden; noch in het Sinaitische, noch in het Vaticaansche, No. I209 en II60, noch in het Syrische handschrift. Wij moeten bedenken dat velen der teksten die in de latere afschriften gevonden worden, toevoegsels zijn, die eigenlijk niet bij den Bijbel behooren. Aangezien ons is be-[340]volen niet tot het Woord Gods toe te doen, zoo is het onze plicht zulke toevoegsels, zoodra wij weten dat zij onecht zijn, weg te laten. De bedoelde woorden zijn waarschijnlijk bij ongeluk in de vijfde eeuw in den tekst ingekropen, want geen vroeger handschrift, (noch het Grieksche, noch het Syrische) bevat dezen zin. Waarschijnlijk eerst als kantteekening is het later als tekst ef ingelast door den een of anderen afschrijver, die geert onderscheid wist te maken tusschen den tekst en de aan merking.

Zij zijn degenen over wie wij in het achtste hoofdstuk spraken, wier oordee1sdag voor de Evangelische eeuw kwam. Beproefd en trouw bevonden, zullen zij in den oordeelsdag niet weder ten De verwerping van dezen zin is niet noodzakelijk waf betreft het "Plan" dat wij hier uitwerken, want de overigen der dooden -- de were1d in 't algemeen -- zal niet weer leven in den zin waarin Adam leefde, eer hij zondigde erl in het oordeel kwam "stervende zult gij sterven." Volmaakt leven zonder zwakheid of sterven is de eenige zit waarin God het word leven erkent. Van uit Zijn stand punt heeft de geheele wereld alrede het leven verloren en kon nu beter dood dan als levend beschreven worden.--2 Cor. V: 14; Matth. VIII:22.

Het woord opstanding (Grieksch, anatasis) beteekent oprichting. Wat den mensch betreft, beteekent het der mensch wederom oprichten tot den toestand waaruit hij viel, tot de volle volmaaktheid van het menschdom -- hetgeen door Adam verloren werd. De volmaaktheid waaruit ons geslacht viel, is de volmaaktheid waartoe het langzamerheid weer verheven zal worden gedurende de Duizend arige eeuw der wederherstelling of opstanding (oprichung). De Duizendjarige eeuw is niet alleen de eeuw der beproeving, maar ook de eeuw der zegening, en door de opstanding of herstelling ten leven, zal al wat verloreu was, teruggegeven worden aan allen die, wanneer zij weten, en gelegenheid hebben, met vreugde gehoorzamen. De gang der opstanding zal trapsgewijs zijn, de geheel eeuw behoevende, hoewel het ontwaken tot een mate van leven en besef, zooals men nu heeft, een oogenblikkelijk werk zijn za1. Dientengevolge zal pas aan het einde der duizend jaren het geslacht het volle leven dat Adam verloor, terugkrijgen. En aangezien alles wat niet volmaakt leven is, een toestand van gedeeltelijken dood is, voIgt daaruit, dat hoewe1 de bovengenoemde woorden geen deel van het ingegeven woord uitmaken, het toch geheel juist is te zeggen, dat de averigen der dooden niet weder leven zullen (niet het verlorene volle leven herkrijgen), totdat de duizend jaren van wederherstelling en zegen volkomen ziin. [341] oordeel geleid worden, maar zullen onmiddelijk de belooning hunner getrouwheid -- een oogenblikkelijke oprichting tot volmaaktheid als mensch -- ontvangen. De anderen, behalve deze en de geestelijke klasse, zullen gedurende de Duizendjarige eeuw trapsgewijze tot de volmaaktheid opgericht worden. Alzoo zal deze klasse dadelijk gereed zijn tot het groote werk dat haar te doen staat, namenlijk als gevolgmachtigden van Christus het overige deel der menschheid te herstellen en te zegenen. Gelijk de geestelijke natuur noodzakelijk is tot het volbrengen van het werk van Christus, zoo eigent zich de volmaakte menschelijke natuur tot het werk dat onder de menschen gedaan moet worden. Zij zullen dienst doen onder de menschen, en van hen gezien worden, en de heerlijkheid hunner volmaking zal een voortdurend voorbeeld en een prikkel zijn voor andere menschen om ook naar die volmaaktheid te streven. En dat deze oude, geeerde menschen in het menschelijk dee1 van het koninkrijk zullen zijn, en van het menschdom gezien zullen worden, blijkt volkomen uit de woorden van Jezus aan de ongeloovige Joden, die hem verwierpen. Hij zeide: "Gij zult zien Abraham, Izak, en Jakob, en al de profeten in het Koninkrijk Gods." Men merke daarbij op dat de Meester niets er van zegt dat hij en de apostelen met Abraham zichtbaar zullen zijn. Het spreekt van zelf, dat de menschen het aardsche deel van het koninkrijk zien zullen, en er zich mede zullen vermengen, doch niet met het geestelijk dee1; en zeker zullen velen zich smartelijk getroffen voelen, bij de gedachte dat zij zoo groot eene eer verworpen hadden.

Op welke wijze deze twee deelen van het hemelsche koninkrijk te samen zullen werken, wordt ons niet uitvoerig mede gedeeld, doch in Gods handelingen met Israel door hun vertegenwoordigers, Mozes, Aaron, Jozua, de profeten, enz., hebben wij [342] een beeld van de wijze waarop zij zouden kunnen werken, -- hoewel de komende openbaringen van goddelijke macht verre die der zinnebeelige eeuw zullen overtreffen; want het werk der komende eeuw omvat het ontwaken van al de dooden, en de wederherstelling tot volmaaktheid der gehoorzamen. Dit werk zal eene inrichting van volmaakt bestuur onder de menschen vereischen, met volmaakte menschen die het bestuursambt uitoefenen, opdat de zaken des rijks recht behartigd worden. Middelen en wegen voor de opvoeding der menschen, zullen even noodzakelijk zijn als weldadige instellingen van allerlei aard. En dit edele werk om het geslacht vast en zeker tot volmaking te verhoogen (onder het bestuur der onzichtbare geestelijke leden van dit zelfde koninkrijk) is de hooge eer, waartoe de oude waardigheids -- bekleeders aangesteld zijn, en tot welk doel zij voorbereid te voorschijn zullen treden, spoedig na de laatste verwoesting der koninkrijken dezer wereld, en het binden van Satan, hun vorst. En spoedig zullen zij dan ook als de godgeeerde vertegenwoordigers van het hemelsch koninkrijk, de eer en de medewerking van alle menschen ontvangen.

Door deze twee groote afdeelingen van het koninkrijk zal de belofte aan Abraham vervuld worden -- "In u en in uw zaad zullen al de geslachten der aarde gezegend worden." "Uw zaad zal zijn als het zand aan den oever der zee, en als de sterren des hemels," -- een aardsch en een hemelsch zaad, beiden Gods werktuigen om de wereld te zegenen. Beide deelen der beloften lagen van den aanvang af in Gods voornemen en waren duidelijk voor Hem zichtbaar, doch al1een het aardsche deel was voor Abraham zichtbaar. In de vervul1ing deed God echter nog meer dan Abraham verwachtte. Hij verkoos uit het natuurlijk (vleeschelijk) zaad van Abraham, de voornaamsten der geestelijke klasse uit, (de apostelen en anderen) en gaf den voornaamsten (den geestelijken) zegen aan al1en uit, dat yolk die in den bestemden tijd voor de hemelsche [344] roeping leefden. Dit was zooveel meer dan Abraham zag -- genade voor genade. Paulus spreekt (Rom. XI:17) van het Abrahamitisch verbond, als van een wortel, waaruit vleeschelijk Israel natuurlijk ontsproot, maar waarin de Heidensche geloovigen ingeent worden, toen de natuurlijke takken om hun ongeloof werden afgehouwen. Dit bewijst de dubbele vervulling der be1ofte in de ontwikkeling der twee zaden, aardsch (menschelijk) en hemelsch (geestelijk), die de twee afdeelingen van het koninkrijk zullen uitmaken. Dit wortelverbond draagt twee onderscheidene soorten van takken, die beiden in de opstanding hun eigene soort volkomen vrucht zullen voortbrengen -- de menschelijke en geestelijke klassen in koninklijke macht. Wat de tijdsorde hunner ontwikkeling betreft, zoo kwamen eerst de natuurlijke (aardsche) heerschers, daarna dehemelschen, maar wat de orde van hunnen rang, en den tijd hunner instelling betreft, zoo zullen de geestelijken de eersten zijn, daarna de natuurlijken; en zoo zullen vele eersten de laatsten zijn, en vele laatsten de eersten. Matth. XIX:30; Luk. XVI:16.

De beloften aan Abraham gedaan, welke Stefanus aanhaalde (Hand. VII:5) en waarop Israel vertrouwde, was een aardsche belofte: zij betrof het land. God "beloofde, dat Hij hem hetzelve tot een bezitting geven zou," zeide Stefanus. En God zeide tot Abraham: "Hef uwe oogen op, en zie van de plaats waar gij zijt, noordwaarts en zuidwaarts, en oostwaarts en westwaarts. Want al dit land, dat gij ziet, zal Ik u geven, en aan uw zaad, tot in eeuwigheid. En ik zal Uw zaad stellen als het stof der aarde, zoodat indien iemand het stof der aarde zal kunnen tellen, zal ook uw zaad geteld worden. Maak u op, wandel door dit land, in zijne lengte, en in zijne breedte; want Ik zal het u geven." (Gen. XIII:15:17.) Stefanus toont aan dat [345] deze belofte nog moet vervuld worden; want hij verklaart dat God Abraham "geen erfdeel in het land" gaf, "ook niet eenen voetstap."

De Apostel, als hij van deze zelfde klasse oude waardigheidsbekleeders -- van Abraham onder anderen -- schrijft, stemt overeen met de verklaring van Stefanus dat de belofte aan Abraham gedaan, nog niet vervuld is, en hij gaat verder en toont dat deze aardsche beloften niet kunnen en zullen vervuld worden totdat de nog hoogere, hemelsche beloften aangaande Christus (Hoofd en lichaam) vervuld zijn. Hij zegt van hen: "Deze allen zijn in het geloof gestorven, de beloften niet verkregen hebbende (namelijk zonder de vervulling), alzoo God wat beters over ons (de Christus) voorzien had, opdat zij zonder ons niet zouden volmaakt worden (Hebr. XI:13, 39, 40). Daaruit ziet men alweder dat de Verlosser en Hersteller geestelijk is, dat hij de menschelijke natuur als rantsoen voor alIen heeft opgegeven, en dat van- deze uitermate verhoogde, geestelijke schare alle zegeningen uitgaan moeten, en het er niet op aankomt of men hier beneden de eer ontvangt als werktuig of als gevolmachtigde gebruikt te worden.

De aardsche afdeeling van het koninkrijk, zien wij, zal Israelitisch zijn, en rondom dit feit groepeeren zich de vele profetien, die betrekking hebben op het naar voren komen dier natie, in het plan Gods, bij de toekomstige zegening der wereld, als hun tot stof vervallen tabernakel wederom opgericht zal zijn, en Jeruzalem de lof der geheele aarde zal zijn. Beide bij de profeten en de apostelen vinden wij verklaringen die duidelijk aanwijzen, dat in de tijden der wederherstelling, Israel als volk, het eerste onder de volkeren zal zijn, dat in harmonie met de nieuwe orde van zaken wezen zal; dat het aardsche Jeruzalem op de oude puinhoopen herbouwd zaI worden; en dat hun regeeringsvorm [346] als in het begin weder gesteld zal onder vorsten en richters. (Jez. I:26; Ps. XL: 16; Jer. XXX:18.) En wat zoude redelijkerwijze ook het meest verwacht kunnen worden, dan dat Israel zich het allereerst in het erkennen der profeten en patriarchen zoude verheugen? En dat hun bekendheid met de Wet, en hun langdurige tucht onder dezelve, hen voegzaam en gehoorzaam aan het gezag des koninkrijks zoude maken? En aangezien Israel het eerst onder de volkeren erkend en gezegend zal worden, zoo staat er ook van Israel geschreven dat "de Heer de tenten van Juda ten voorste behouden zal" (Zach. XII:7).

Wij achten het niet van belang ons te begeven in eene bespreking over de plaats waar de "verlorene stammen" van Isral te vinden zouden zijn. Het mag waar zijn, of niet, zooals sommige menschen beweren dat deze "verlorene stamme" terug te vinden zouden zijn in zekere beschaafde volken uit den tegenwoordigen tijd. Al zijn enkele aangevoerde gewijzen niet zonder grond, toch, in zijn geheel genomen is alles voor een groot deel slechts vermoeden en raadselachtig. Mocht het echter duilijk worden aangewezen, dat enkele der beschaafde volken afstammelingen der verlorene stammen Israels zijn, zoo zoude hun dat met betrekking tot hun "hemelsche" "hooge roeping" niet tot voordeel strekken, aangezien. er, sedert hun verwerping als volk, geen verschil is tusschen Jood en Griek, gebondene en vrije. Mocht het ooit duidelijk bewezen worden (hetgeen het tot nu toe niet is) het zoude in volkomene overeenstemming zijn met de voorspellingen en de beloften, die aangaande dat volk in en onder het aardsche deel des koninkrijks nog hun vervulling verbeiden.

N atuurlijke gehechtheid, zoowel als eene nag steeds overblijvende mate van vertrouwen in de zoo lang onvervulde beloften, en ook al hunne na-[347]tuurlijke vooroordeelen zullen Israels algemeene en spoedige aanneming der nieuwe bestuurders begunstigen. Ook zal hunne gewoonte om in zekere mate de wet te gehoorzamen, bevorderlijk zijn tot het aannemen der grondbeginselen der nieuwe regeering.

Evenals Jeruzalem de vorstenzetel was onder het zinnebeeldig koninkrijk, zoo zal het die zelfde plaats weder innemen, en de "stad des Grooten Konings" zijn. (Ps. XLVIII:2; Matth. V:35.) Een stad is het zinnebeeld van een koninkrijk of gebied, en zoo is het Nieuwe Jeruzalem het zinnebeeld van Gods Koninkrijk, het nieuwe gebied dat van den hemel op aarde zal nederdalen. In het eerst zal het slechts bestaan uit de geestelijke schare, de Bruid van Christus, die, naar Johannes zag, langzamerhand tot de aarde zal nederdalen; dat is, zij zal langzamerhand meerder in macht worden, naarmate de tegenwoordige koninkrijken in stukken vallen, in den Dag des Heeren. Ter bestemder tijd, echter zal het aardsche deel van deze stad of dit bestuur, opgericht worden, waarvan de oude waardigheidsbekleeders (patriarchen, enz.) leden zijn zullen. Er zullen geen twee steden (besturen) zijn, doch eene stad, een hemelsch bestuur, waar Abraham naar uitzag, een "stad die fitndamenten heef"--een bestuur opgericht in gerechtigheid, gegrond op de vaste rots van Christus gerechtigheid als VerIosser, de waarde van de losprijs des menschen welke hij gaf, en de vastheid der goddelijke gerechtigheid, die even zoo weinig de verlosten veroordeelen kan, als zij vroeger de schuldigen verontschuldigen kon. -- Rom. VIII: 31-34; 1 Cor. III: 11.

Wanneer het menschdom, gelijk reeds gezegd werd, aan het einde der Duizendjarige eeuw de volmaaktheid bereikt, zullen zij tot het lidmaatschap van het Koninkrijk Gods worden toegelaten, en zal hun, zooals oorspronkelijk bedoeld, de geheele beheersching over de aarde worden gegeven -- elk mensch een vorst, een koning. Dit wordt duidelijk aangetoond in de symbolische profetie van Johannes (Openb. XXI:24-26), want in een gezicht zag hij niet alleen de volken in haar licht (van de Stad) wandelen, maar hij zag de koningen in heerlijkheid naar binnen gaan; doch niemand die ontreinigde kon in haar inkomen. Niemand kan met die stad (koninkrijk) vereenzelvigd worden, die niet eerst grondig beproefd is geworden; niemand die bedrog en ongerechtigheid liefheeft en doet; slechts zij die door het Lam als des eeuwigen leven waardig zijn opgeschreven, en aan wie hij zeggen zal: "Komt gij gezegenden mijns Vaders, beerft het koninkrijk dat u bereid is."

Men moet alzoo wel in het oog houden, dat hoewel de eigenlijke stad Jeruzalem herbouwd zal worden, en het waarschijnlijk de hoofdstad der wereld zal worden, toch vele profetieen die van Jeruzalem en zijne toekomstige heerlijkheid gewagen, zich daarvan als een zinnebeeld bedienen om den veel hoogeren glans van het op te richten Koninkrijk Gods te beschrijven.

Als wij echter de ve1e kostbare, aan Israel gegevene beloften van toekomenden zegen, beschouwen, en eene volkomene vervulling daarvan voor het yolk verwachten, moeten wij daarbij niet vergeten, dat zij als volk zinnebee1dig waren zoowel als eigenlijk. Uit een oogpunt waren zij het zinnebeeld van de geheele wereld der menschen, en hun Wetsverbond van gehoorzaamheid en leven was een zinnebee1d van het Nieuwe Verbond, dat met de wereld gemaakt zal worden gedurende de Duizendjarige en de toekomende eeuwen.

Laat ons niet uit het oog verliezen, dat hoewel de toekomende zegeningen, even als in het verledene, het eerst aan den Jood zullen komen, daarna ook aan den Heiden, het slechts een opvolging van tijd zal zijn waarbij de Jood het eerst de goddelijke genade zal erlangen; en dit, gelijk wij reeds aantoonden, als een natuurlijk gevolg van hunne opleiding onder de Wet, die ter bestemder tijd hen tot Christus moest brengen. Hoewel het slechts bij de eerste komst, een overblijfsel van hen toebracht, bij de tweede komst onzes Heeren zullen zij als een volk worden toegebracht, en als volk zullen zij de eerstelingen der natieen zijn. Ten laatste zullen al de aan Israel beloofde zegeningen, behalve die welke de uitverkorene klassen aangaan, niet enkel hun werkelijke vervulling in dat volk hebben, maar ook hun tegenzinnebeeldige vervulling in al de geslachten der aarde. Onder dat bestuur zal God "een iegelijk vergelden naar zijne werken, heerlijkheid en eer, en vrede, een iegelijk, die het goede werkt, eerst den Jood, en ook den Griek, want er is geen aanneming des persoons bij God." Rom. II: 6, 10, 11.

De Apostel Paulus vestigt bijzonder onze aandacht op de zekerheid van Gods.beloften aan Israel in de toekomst, en toont welke gunsten zij door on geloof verloren hebben, en welke voorrechten nog zeker en gewis zijn. Hij zegt dat het om hoogmoed, hardheid des harten en ongeloof was, dat Israel als natie niet verkregen had hetgeen het zocht-de voornaamste plaats in Gods gunst en [351]dienst. Paulus bedoelt hier niet al de geslachten van Israel, van Abraham af, maar de geslachten die ten tijde van Christus' eerste komst leefden; en zijne woorden zijn toepasselijk op al hunne geslachten die gedurende de Evangelische eeuw geleeft hebben, de eeuw waarin de grootste gunst werd aangeboden -- de hooge roeping tot de goddelijke natuur en het mede-erfgenaam zijn met ]ezus. Deze genade heeft Israel niet weten te erkennen en aan te grijpen. En hoewel God de Heidenen bezocht heeft, en velen hunner door het Evangelie geroepen heeft, zij ook, evenals vleeschelijk Israel, zullen de hemelsche prijs niet weten te verkrijgen. Eene klasse, een overblijfsel, een klein kuddeken van uit de geroepene luistert noehtans naar de roepstem, en maakt door gehoorzaamheid en zelfopoffering zijne roeping en verkiezing vast. Wat dus Israel als volk niet wist te verkrijgen, en waar de nominale Christelijke Kerk ook in faalt, wordt gegeven aan de uitverkorene klasse, het getrouwe "lichaam van Christus" -- uitverkoren of gekozen (naar de voorkennis Gods) door heiliging des geestes en geloof in de waarheid. -- 2 Thess. II:13; 1 Petro I:2.

Maar hoewel Israel door de verwerping van den Messias, geheel deze bijzondere gunst verloor, zegt Paulus ons toch dat dit niet bewees dat zij geheel van de genade afgesneden waren, want zij hadden nog het zelfde voorrecht om in Christus te worden ingeent, en de zelfde geestelijke genade als de overige menschheid te genieten, indien zij gedurende den tijd dat de roeping tot hen kwam, die aannamen in het geloof. Want, zoo redeneert Paulus, God is machtig dezelve weder in te enten, even zoo goed als Hij wilde takken kan inenten, en even gewillig indien zij in het ongeloof niet blijven. -- Rom. XI: 23, 24.

Daarenboven,. Paulus redeneert dat hoewel Isra-[352]el "hetgeen zij zocht," de voornaamste plaats in Gods Koninkrijk, -- de voornaamste zegen verloren heeft, er voor dat volk toch nog groote beloften zijn die vervuld moeten worden; want zoo zegt hij, Gods genade giften, roeping, verbonden en beloften zullen niet onvervuld ter zijde gelegd Wor'den. God kende het einde van het begin af; Hij wist dat Israel den Messias verwerpen zoude; en Zijne ongeevenaarde beloften aan hen, met het oog op deze kennis, geven ons de verzekering dat Israel nog in den dienst Gods gebruikt zal worden a1s Zijn werktuig om de wereld te zegenen, hoewel "Israel niet verkregen heeft, hetgeen zij zoekt" -- de voornaamste zegen. Paulus gaat dan voort en toont aan dat Gods verbondsbeloften van dien aard waren dat zij daarbij open en onbepaald lieten, of Israel als volk, het hemelsch of het aardsch zaad zijn zoude -- of zij den hoogeren of den nederigen dienst, waarvan in de beloften sprake is zouden erven of uitvoeren. God hield de hoogere geestelijke genade of gave, geheim, totdat de bestemde tijd daar zoude zijn, en de beloften welke Hij hun deed noemen slechts de aardsche genade, en toch heeft Hij ook hen het eerst, met de eerste aanbieding der geestelijke genade bevoorrecht, en hen alzoo meer aangeboden dan Hij ooit be100fd had. In een woord, de hemelsche beloften waren verborgen in de aardschen. Deze beloften, zegt Paulus, kunnen niet verloren gaan, en het aanbieden eerst der verborgen genade, met de blinde verwerping daarvan door Israel, maakt in geenen deele het andere gedeelte der belofte van nul en geener waarde. Van daar dat hij verklaart dat hoewe1 Israel als volk, afgesneden is van de genade gedurende den tijd dat uit Joden zoowel als uit Heidenen, de Bruid van Christus wordt uitverkoren, de tijd toch komen zal (nadat de Verlosser of Bevrijder, de Christus, Hoofd en Lichaam, vottallig en vottooid [353] zal zijn) dat voor vleeschelijk Israel de goddelijke genade terug zal keeren, en de groote Bevrijder de goddeloosheden van Jakob (geestelijk Israel wordt nooit Jakob genoemd), zal afwenden, en alzoo zal geheel Israel zalig (in de genade hersteld) worden, gelijk de profeet zegt. De woorden des Apostels zijn: .

"Ik wit niet, broeders! dat u deze verborgenheid onbekend zij, (opdat gij niet wijs zijt bij u zelven) dat de verharding voor een deel over Israel gekomen is, totdat de volheid der Heidenen zal ingegaan zijn" (totdat het volle getal uit de Heidenen genomen voltooid zal zijn.) "En dan zal geheel Israel zalig worden; gelijk geschreven is: De Verlosser (Christus, Hoofd en lichaam) zal uit Zion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob." En "Dit is hun een verbond van Mij, als Ik hunne zonden zal wegnemen." Met betrekking tot de, Blijde Tijding zijn wij we1 vijanden om uwenwil, maar aangaande de verkiezing zijn zij (nog) beminden om der vaderen wil; want de genadegiften en de roeping Gods zijn onberouwelijk. Want, ge1ijk gij (Heidenen) eertijds Gode ongehoorzaam geweest zijt, maar nu barmhartigheid verkregen hebt door dezer ongehoorzaamheid; alzoo zijn ook deze nu ongehoorzaam geweest, opdat ook zij barmhartigheid zouden verkrijgen door uwe barmhartigheid (door middel der verhoogde Gemeente). Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen barmhartig zou zijn. (Vergetijk Rom. V:17-19.) 0 diepte des rijkdoms, beide der wijsheid en der kennis Gods!" -- Rom. XI:25-33.

De stad Jeruzalem was op een bergtop gebouwd, een dubbele top; want die top werd door de vallei van, Tyropoeon in tweeen gescheiden. Toch was het eene stad, omringd door eenen muur, en met bruggen die de twee deelen vereenigden. Op de hoogste dier twee toppen was de tempel Gods gebouwd. Zoo stelde de zinnebeeldige stad, het eene Koninkrijk Gods voor, met zijn twee deelen, en was de hoogere stelling van het geestelijk deel aan -- de geestelijke tempel, niet van aardschen oorsprong, maar van een nieuwe hemelsche of geesteIijke natuur (Hebr. IX:11) afgescheiden van, doch vereenigd met het aardsche deel.

David bedoelt hier de twee plaatsen. Het was eene eer, tot de stad te behooren, en eene nog grootere eer om op te klimmen tot den heiligen tempel, in wiens heiIig gedeelte slechts de priesters mochten binnengaan. En David wijst er op dat reinheid des levens, en oprechtheid des harten geeischt worden van hen, die tot deze eer wenschen te geraken. Zij die tot het Koninklijk Priesterdom wenschen te behooren, worden vermaand zich zelven rein te houden, gelijk de Hoogepriester onzer belijdenis rein is, indien zij waardig willen geacht worden om mede-erfgenaam met hem te zijn. En hij, die deze hoop in zich heeft, die reinigt zichzelven, gelijk hij rein is. Dat is, zoo als wij reeds aantoonden een reinheid van gezindheid, van den wiI, die ons als volstandige of daadwerkelijke reinheid toegerekend wordt, aangezien de reinheid van Christus onze onvermijdelijke zwakheden aanvult, terwijl wij naar den geest en niet naar het vleesch wandelen.

Velen gelooven ten onrechte, dat als het Duizendjarig Koninkrijk van Christus ingesteld is, iedereen met dat bestuur tevreden zal zijn. Zijne verordeningen zullen meer en veeleischender zijn dan van eenig ander bestuur, en de vrijheden des volks zullen beperkt worden op eene wijze die recht onaangenaam wezen zal aan de velen die er op uit zijn om meerdere vrijheid te verkrijgen. Vrijheid om te bedriegen, verkeerde voorstellingen te geven, en zwakken te onderdrukken(,) zal afgesneden worden.

Als aan het einde der Duizendjarige eeuw, Christus de heerschappij der aarde aan den Vader overgeeft, doet Hij dat zoo, door die aan de menschheid als vertegenwoordigers des Vaders over te leveren, want de menschheid was van het begin af tot deze eer aangewezen. (1 Cor. XV:24; Matth. XXV:34.) Aldus duurt Gods Koninkrijk voor eeuwig. En zoo hooren wij het uit des Heeren mond: "Alsdan zal de Koning zeggen tot degenen die tot Zijne rechterhand zijn: (zij die gedurende de Duizendjarige regeering de plaats der gunst door harmonie en gehoorzaamheid verkregen hebben) Komt, gij gezegenden mijns Vaders, beerft het koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld.

Men moet echter dit Koninkrijk en deze eer niet verwisselen met dat nog hoogere koninkrijk en die hoogere eer, bereid voor den Christus, die "te voren verordend is tot heerlijkheid van ons," en waartoe wij in Christus verordineerd waren voor de grondlegging der wereld. En hoewel de bijzondere tusschenkomst en regeering van den Christus over de aarde sluiten zal, moeten wij daar niet uit opmaken dat daarmede de eer en heerlijkheid en macht van Christus zullen eindigen. O neen, Christus is voor eeuwig toegerust met al de goddelijke heerlijkheid en macht aan de rechterhand van Gods gunst, en zijne Bruid en mede-erfgename zal voor eeuwig in zijne toenemende heerlijkheid deelen. Welk wonderbaar werk aan de macht van dit uitermate verhoogde werktuig van Jehovah, in andere werelden wacht, willen wij ons hier verder niet in verdiepen; wij gaan niet verder dan enkel de oneindigheid en de werkzaamheid der goddelijke macht aan te geven, en de onbegrensdheid van het heelal.