WYKLAD X

Nadszedl Czas

Nie Ma Żadnych Prezeszkód - Ustanawianie Królestwa Chrystusowego, obecnie Trwające Dzieło - Potwierdzenie W Świadectwach Proroków - Mądrzy Tego Świata Wiele Widzą - Czuwający Święci Widzą Wyrażniej - Dla Wszystkich Jest Ważne, Aby Mieli Oczy Otwarte I Aby Patrzyli We Właściwym Kierunku.

NADSZEDŁ CZAS ustanowienia Królestwa Odkupiciela. Oto jednomyślne świadectwo poprzednich rozdziałów. Wszystko się zgadza. Od października 1872 roku żyjemy już w siódmym tysiącleciu. Czas władzy królestw pogańskich musi zakończyć się w roku 1914. Wielki pozaobrazowy Jubileusz, czas naprawienia wszystkich rzeczy, rozpoczął się w roku 1874, który to rok był również początkiem obecności Wielkiego Odnowiciela. Sposób Jego powrotu i charakter Jego działalności jak dotąd doskonale zgadzają się z przepowiedniami prorockimi. Cechy końcowego okresu obecnej epoki dokładnie odpowiadają obrazowi Wieku Żydowskiego. Przyszedł Eliasz i został przyjęty tak, jak przepowiedziano. Przewidziana klątwa - czas wielkiego ucisku - jest już bardzo blisko. Człowiek Grzechu został objawiony w całej swojej odrażającej brzydocie i niemalże zakończył już przewidzianą działalność. Dlatego więc ustanowienie od dawna obiecanego Królestwa Mesjasza jest tuż przed nami. Co więcej, dzieło to trwa już dzisiaj. Nawet dzieci tego świata dostrzegają swym ziemskim wzrokiem poruszenie i obalanie królestw będących pod panowaniem księcia ciemności - "księcia tego świata". Dużo wyraźniej widzą to ci, którzy na obecne wydarzenia patrzą przez lunetę Słowa Bożego, które, ustawione w odpowiednim miejscu, pozwala oglądać dalekie przedmioty z bliska i umożliwia dzieciom Bożym dostrzeganie szczegółów, których ludzki wzrok nie jest w stanie zauważyć. Mężowie stanu i filozofowie widzą jedynie zamazane kontury tych ważnych spraw. Nawet mądrzy tego świata dostrzegają podżeganie niepokojów społecznych, kiedy ignorancja ustępuje miejsca powszechnej wiedzy i osobistej niezależności. Chociaż mają próżną nadzieję, że w jakiś nieznany i nieoczekiwany sposób nastąpi zwrot biegu wydarzeń, to jednak, jak mówi Pismo Święte, ich serca drżą ze strachu w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na ziemię - ponieważ widząc, jak chwieją się już symboliczne niebiosa, spodziewają się, że ta chwiejność i usunięcie władzy opartej na błędzie, przesądach i religijnych ograniczeniach wobec takich mas ludzkich, musi doprowadzić do przemocy i anarchii.

Jednakże z Boskiego punktu widzenia, z którego mają również przywilej patrzeć czuwający domownicy wiary, dużo lepiej widać zarówno dotkliwość ucisku, jak i błogosławiony skutek, którym, dzięki Boskiej opatrzności, będzie zaprowadzenie tysiącletniego Królestwa. Jest to prawdziwe pocieszenie i więcej niż zadośćuczynienie za cały ucisk, nawet jeśli mamy w nim udział i my, a także ci, których najbardziej miłujemy.

Całkowite i pełne zrozumienie tych spraw było tylko jednym z celów dania proroctw czasowych. Innym celem było, abyśmy - jako reprezentanci tego Królestwa między ludźmi - byli świadomi wielkich przemian, towarzyszących przejściu z jednej epoki do drugiej i abyśmy mogli świadczyć światu o Boskim planie itd. Plan ten, chociaż jeszcze nie jest ludziom znany, to jednak przyniesie im wkrótce wielkie korzyści. Powinniśmy więc pomagać ludziom w dostrzeżeniu obecności Pańskiej w zbliżającym się dniu wielkiego gniewu. Innym jeszcze celem dania tych proroctw było, aby wierni, uzbrojeni i umocnieni w ten sposób Słowem Bożym, mogli stać pewnie, kiedy wielu innych będzie popadało w niewiarę i rozmaite zwodnicze błędy, jakie wkrótce pojawią się w "chrześcijaństwie". Jeszcze inny cel to zwrócenie uwagi na plan wieków. Wiadomo ogólnie, że zarys Boskiego łaskawego planu błogosławienia całego świata przez Kościół w Wieku Tysiąclecia, wypełnia serca i pobudza dzieci Boże do większej jeszcze gorliwości. Jednak ich próby dzielenia się tą wieścią z innymi są przyjmowane raczej chłodno i okazuje się, że jedynie garstka nielicznych "ma uszy ku słuchaniu" i pojawia się tendencja, aby cieszyć się tą radością po cichu i w taki sposób, aby wzbudzało to jak najmniej wyrzutów i przeciwności.

Widząc tę naszą naturalną słabość, Pan dał nam proroctwa czasowe jako ostrogę, która ma nas potrząsnąć i obudzić, abyśmy czynnie spełniali naszą służbę. Czas żniwa się już zaczął. Dzieło to powinno więc wypełniać czas, myśli i działalność Pańskich sług, którzy - podobnie jak uczniowie podczas pierwszej obecności - wykonują teraz pracę żniwiarzy (Jan 4:35-38). Czyńmy więc to, co nasze ręce mogą czynić zgodnie ze wskazówkami Wielkiego Żniwiarza. Jeżeli jednak chodzi o dokładniejsze określenie czasu i kolejności wydarzeń podczas tego żniwa, to musimy odesłać czytelnika do kolejnego Tomu z tej serii, gdzie będzie mógł znaleźć wnioski wypływające z wymienionych w tym Tomie i innych jeszcze proroctw czasowych, połączone z przepowiedzianymi znakami i dodatkowymi świadectwami obecności naszego Mistrza i trwania Jego dzieła. Wszystko to jest dowodem, że nadeszły już "czasy końca", że wypełniły się dni wyczekiwania Królestwa, że oczyszczenie świątyni zostało dokonane, że wielkie dzieło żniwa już się rozpoczęło, że widoczne jest zgromadzanie Izraela, że bitwa wielkiego dnia Wszechmogącego Boga jest już bardzo blisko i że ustanowienie chwalebnego Królestwa Bożego, gdy zakończą się Czasy Pogan, jest rzeczą niezaprzeczalnie pewną. Tom ten mówi również o pracy świętych podczas żniwa, o zakończeniu "wysokiego powołania", o "przemianie" świętych, którzy "pozostaną żywi", a także i Wielkiej Piramidzie w Egipcie, jako o jednym z Boskich świadków (Izaj. 19:19,20), którego wspaniałe świadectwo jest jak najdokładniejszym potwierdzeniem Boskiego planu wieków wraz ze wszystkimi jego czasami i chwilami.

Tysiąclecia brzask

Nastaje wszechrzeczy poruszenie! Już świta błogosławieństw czas!
Świat stary szybko mija, świat nowy czeka nas!
Dzwony już złote rozbrzmiewają, korowód raźno maszeruje
Jak śpieszna armia krokiem rytm pieśni wystukuje.

Nastaje schyłek złych teorii - zbyt słabych, by panować;
Jasność oświeca szczyty wzgórz, Prawda zaczyna królować!
Potęgi świata to dziś cienie, co gasną i znikają,
Przed mocą wielką wschodzącego dnia padają.

O, bracie, po cóż to czekanie? Siostro, zaniechaj dziś milczenia!
Powstań wraz z rannym blaskiem słońca! Spójrz, już krąg złoty się czerwieni!
Poeto, na cóż smutek? Pieśniarzu, czas pieśni nastał już!
Malarzu, gdzie barwy błękitnego nieba i jutrzenki róż?

Powstań o skowronkowym świcie, gdy słońca lśni jutrznia.
Nie czekaj południowej pory i nie zatrzymuj pełni dnia.
Niech wszystko rusza naprzód; błogosławiony świta czas!
Świat stary szybko mija, świat nowy czeka nas!

Rozlewa się niebiańska światłość, na rozkaz Króla się rozszerza!
Nastaje w pełni swojej chwały i przez świat cały naprzód zmierza.
Ludzkie wierzenia biorą kres, niech legną w gruzy i ruiny!
Za światłem jutrzni podążając lepiej swą drogę ujrzymy.

Bądźmy gotowi z ochotą wykonać przeznaczone dzieło
W trudzie od świtu do wieczora, bo robotników nie jest wielu.
Zbierajmy plon w poranka blasku tak, jak nam nakazano;
Cel żniwiarskiego znoju - sprawiedliwości wiano!

Nastaje wszechrzeczy poruszenie! Jubileuszu nadszedł czas!
Świat stary szybko mija, świat nowy czeka nas!
Nadchodzi, tak nadchodzi! Podnoszę wzrok i widzę go!
Światłość oświeca szczyty wzgórz; obecny Pasterz z Owczarnią swą!