Dla osiągnięcia tego celu Bóg poczynił liczne przygotowania. Okup za Adama i za wszystkich, którzy jako jego dzieci ponieśli przez niego straty, nabył cały świat, a dzięki temu każdemu członkowi rasy ludzkiej dana została możliwość ubiegania się o życie wieczne w sprzyjających okolicznościach. Okup ten jednak sprawił jeszcze coś więcej – dzięki niemu <str. 648> odkupiony został rajski dom Adama (utracony z powodu występku) oraz królewskie panowanie Adama nad ziemią w charakterze przedstawiciela Boga, jego Stworzyciela i Ojca.

Dziełem całego okresu Tysiąclecia będzie ponowne uporządkowanie i nadanie chwały podnóżkowi Bożemu. Raj, w czasie gdy został utracony, był jedynie “ogrodem” w jednym zakątku ziemi. Ponieważ jednak rodzaj Adamowy, zgodnie z Boskimi zamiarami, rozmnożył się i napełnił ziemię (1 Mojż. 1:28), a całe potomstwo Adama zostało odkupione, zachodzi potrzeba zapewnienia wystarczająco wielkiego raju, który będzie mógł pomieścić wszystkich. Z tego zaś wynika, że cała ziemia stanie się ogrodem Eden pod względem urodzajności, piękna i doskonałości. Wszystko to jest obiecane jako wspaniałe przyszłe wypełnienie Boskiego planu (Dzieje Ap. 3:20,21; Obj. 2:7; 2 Kor. 12:4).

Jednak najwspanialszym klejnotem Pańskiego uwielbionego podnóżka przy końcu Tysiąclecia będzie ludzkość, w której doskonałości, wolności, podobieństwie do Boga w zakresie przymiotów moralnych i umysłowych znajdzie swe odbicie sama Boskość. Ludzkość stanie się najchwalebniejszym obrazem czci swego Stworzyciela i Jego cudownego planu odnoszącego się do Jego stworzeń, ich odkupienia i restytucji, zaś ów cudowny plan zawsze będzie się nieodłącznie kojarzył po pierwsze z Panem Jezusem, “Słowem” Jahwe, oraz po drugie z Oblubienicą, Barankową <str. 649> małżonką i Jego współdziedziczką w udzielaniu błogosławieństw zapewnionych przez okup.

Proroctwo to jest na ogół mylnie rozumiane i odnoszone do nóg naszego Pana, Jezusa w czasie Jego wtórego przyjścia. Co więcej, ci którzy w taki sposób się mylą, posuwają się jeszcze dalej i twierdzą, że będą to stopy literalne, przebite gwoździami Kalwarii, nie zdając sobie sprawy z tego, że nasz Pan oddał swą ludzką naturę całkowicie i na zawsze, jako okup za nas, i został wzbudzony z martwych mocą Ojcowską jako chwalebna istota duchowa – “wyrażenie istności Ojca”.*

* Zob. Tom II, rozdz. 5.

Gdy jednak spojrzymy na poprzedni werset (3), to przekonamy się, że prorok mówi tutaj o powrocie nóg Jahwe, gdyż stwierdzenie to (odnoszące się do ucisku, w którym zostanie ustanowione <str. 650> Królestwo) brzmi: “Bo wyjdzie Pan [Jahwe], i będzie walczył przeciwko onym narodom, jako zwykł wojować w dzień potykania [w dawnych czasach w obronie Izraela]. I staną nogi jego w on dzień na górze Oliwnej, która jest przeciwko Jeruzalemowi na wschód słońca, a góra Oliwna się na poły rozszczepi, na wschód i na zachód słońca rozpadliną bardzo wielką, i odwali się połowa onej góry na północ, a połowa jej na południe.”

Gdy tylko ktoś zrozumie, że nogi, o których tu mowa, to nogi Jahwe, nie będzie miał wątpliwości, że jest to wypowiedź symboliczna i że odnosi się do ponownego ustanowienia przez Pana Jego panowania na ziemi, która przez długi czas była w znacznej części pozostawiona “bogu tego świata”, Szatanowi, z wyjątkiem reprezentacji Pana w obrazowym Przybytku, Świątyni w Jerozolimie oraz w obecnym stanie przybytku Kościoła Chrystusowego w czasie Wieku Ewangelii. Wtedy z pewnością nikt nie popełni takiego błędu, by myśleć, że Jahwe literalnie postawi swe stopy na ziemi jak na “podnóżku”.

Drzewo oliwne jest bardzo wymownym symbolem. W dawnych czasach było ono źródłem sztucznego światła, gdyż jego olej był powszechnie używany do świecenia (2 Mojż. 27:20). Dlatego właśnie po hebrajsku drzewo oliwne zwane jest drzewem szemen, czyli drzewem, które daje oliwę. Oliwa z drzewa oliwnego była w dawnych czasach używana jako podstawowy produkt do wyrobu wielu kosztownych balsamów, używanych między innymi do pomazywania kapłanów i królów, wyobrażających ducha świętego wylanego na pozaobrazowe “Królewskie Kapłaństwo” <str. 651> (2 Mojż. 30:24). Od niepamiętnych czasów gałązka oliwna była też używana jako symbol pokoju (1 Mojż. 8:11; Neh. 8:15).

Jeśli więc oliwa jest symbolem światła, pokoju i błogosławieństwa Bożego w duchu świętym, jeśli górę, podobnie jak gdzie indziej, należy uważać za symbol Królestwa, to znaczenie użytego tutaj określenia “Góra Oliwna” jest łatwe do zrozumienia – jest to Królestwo światła, pokoju i błogosławieństwa Bożego, zaś postawienie i pozostawanie nóg Jahwe na tej górze oznacza, że Boża łaska i Jego prawo będą przywrócone na ziemi za pośrednictwem tego świętego Królestwa.

Takie zastosowanie określenia “Góra Oliwna” jest całkowicie zgodne ze stwierdzeniem apostoła (Rzym, 11:17,24), w którym porównuje on cielesny Izrael do pierwotnego, szlachetnego drzewa oliwnego, zaś nawróconych pogan do dzikich gałązek oliwnych wszczepionych w miejsca, z których zostały odłamane naturalne gałęzie (por. Jer. 11:16,17). Tłumaczy on też, że korzeń tego drzewa tkwi w obietnicy Bożej danej Abrahamowi, że jego nasienie będzie błogosławiło wszystkie rodzaje ziemi. Ostatecznie korzeń ten, czyli obietnica, będzie miał dwa rodzaje gałęzi – wszczepione dzikie gałązki oliwne oraz ponownie wszczepione naturalne gałęzie, gdy z cielesnego Izraela zostanie zdjęte zatwardzenie i będzie on patrzył oczyma wiary na Zbawiciela, ukrzyżowanego i przebitego osiemnaście stuleci temu jako ofiara za grzech. Pamiętamy także, że cielesny Izrael był przez długi czas obrazowym Królestwem Bożym, czyli górą, zaś duchowy Izrael Wieku Ewangelii jest nazwany rzeczywistym Królestwem Bożym, jak powiedział nasz Pan: “Nie bój się, o maluczkie stadko! albowiem się upodobało Ojcu waszemu, dać wam królestwo”.

Ponadto z tych dwóch Królestw (nawet jeszcze przedtem, zanim chwała Jahwe spocznie na nich, czyniąc je kanałami przepływu błogosławieństw dla ludzkości całego świata) płynęła cała “światłość świata” w ciągu wszystkich minionych wieków ciemności. <str. 652> Czyż bowiem nie są one przedstawicielami Starego i Nowego Testamentu, starego i nowego przymierza? Czy nie odpowiadają one dwóm świadkom Pańskim oraz dwom drzewom oliwnym z Księgi Zachariasza (4:3,11,12), tak wyraźnie wspomnianym także w Objawieniu (11:4)? Przy czym dwie części góry symbolizują wynik tych przymierzy, skutek głoszenia – Królestwo w jego niebiańskiej i ziemskiej fazie.

Prorokowi Dawidowi (Psalm 84) najwyraźniej dane było ujrzeć w wizji ową wspaniałą “Dolinę Błogosławieństw” u “stóp” Jahwe, gdy śpiewał najpierw o świętych Wieku Ewangelii, a następnie o błogosławionych następnego Wieku, mówiąc:

“O jako są miłe przybytki twoje,

Panie zastępów!

Żąda i bardzo tęskni dusza moja

do sieni Pańskich;

serce moje i ciało moje pochutniwa sobie

do Boga żywego.

Oto i wróbel znalazł sobie domek,

i jaskółka gniazdo swoje,

gdzie pokłada ptaszęta swe,

[Tak i ja znalazłem] u ołtarzów twoich, Panie zastępów,

królu mój i Boże mój!

Błogosławieni, którzy mieszkają w domu twoim;

będą cię na wieki chwalić. Sela.

Błogosławiony człowiek, który ma siłę swoję w tobie,

i w których sercu są [tylko] drogi twoje [sprawiedliwości]. <str. 653>

Którzy idąc przez dolinę morwów,

za źródło [radości] go sobie pokładają, – [Dolina Błogosławieństw]

i deszcz pożegnania przychodzi na nich. [Joel 2:28]

I idą huf za hufem,

a ukazują się przed Bogiem na Syonie.