Ustanowienie Święta Przejścia

Kilkakrotnie Mojżesz i Aaron chodzili do faraona z Boskim posłannictwem: „Pozwól wyjść mojemu ludowi!” Kilkakrotnie plagi nawiedzały Egipt jako kara za to, że nie pozwalano im odejść. Za każdym razem faraon obiecywał, że pozwoli im odejść, jeśli plagi ustaną i za każdym razem nie dotrzymywał słowa. „Albowiem mówi Pismo do Faraona: Na tom cię samo wzbudził, abym okazał moc moją na tobie”. Można to tak zinterpretować, że Bóg mógł powołać innego księcia na tron Egiptu, ale upatrzył sobie właśnie tego szczególnego faraona z powodu jego niegodziwej samowoli, zawziętości i samolubstwa.

Pismo Święte oznajmia, że Pan zatwardził serce faraona. To Boża dobroć była przyczyną owej faraonowej zatwardziałości serca. Boska dobrotliwość i wspaniałomyślność okazywały się poprzez zdejmowanie kolejnych plag, ilekroć tylko faraon obiecał postąpić słusznie. A to, zamiast wzbudzić w nim miłość i posłuszeństwo, doprowadzało go do coraz większej zawziętości. Gdy udawało mu się przejść przez kolejne plagi, nabierał przekonania, że inne nie mogą być wiele gorsze. Drogo zapłacił za swój upór (1 Mojż. 4:21; 7:3; 14:4).

Dziesiąta plaga miała przełomowe znaczenie. Zmarli wszyscy pierworodni egipscy, ale pierworodni Izraela z domów pomazanych krwią byli bezpieczni. W ten sposób zobrazował Bóg „Kościół Pierworodnych”, który jest obecnie „powoływany” ze świata. Po uwielbieniu w pierwszym zmartwychwstaniu stanie się on „Królewskim Kapłaństwem”, klasą duchowych Lewitów, aby błogosławić Izrael, a przezeń wszystkie rodzaje ziemi.

Badacze Biblii uważają, że noc paschalna wyobrażała obecny ewangeliczny wiek blisko dziewiętnastu stuleci, podczas których spłodzeni z ducha świętego, Kościół pierworodnych, mają „przejść”, czyli zostać w szczególny sposób wybawieni i stać się uczestnikami boskiej natury oraz mieć współudział w Mesjańskim Królestwie, które będzie ustanowione dla błogosławienia odrodzonych później – w czasie królowania Mesjasza. Krew, którą kropiono odrzwia, przedstawiała wiarę w krew Chrystusa.

—33—