Bogu niech będą dzięki za to, że łaska Jego ochroniła nas, zachowała od upadku w ciągu jeszcze jednego roku, że tak wielu z nas trwa nadal w jedności serca i umysłu względem Słowa Bożego i służby dla tego Słowa. Gdy uświadamiamy sobie, że Przeciwnikowi zezwolono na sprowadzenie “skutku błędów” na lud Pański, w celu przesiania tych wszystkich, którzy nie są prawdziwie Jego (2 Tes. 2:10-12), powinniśmy odczuwać wdzięczność dla Stwórcy, że rozpoczynający się kolejny rok zastał nas stojących mocno w Prawdzie, doceniających ją i będących w zupełnej zgodzie ze wszystkimi Boskimi postanowieniami, przez które zachował nas On od upadku. Z.'03-3 R3125:2

Jakaż lekcja może być dla nas ważniejsza na początku nowego roku od tej, że nie jesteśmy “sami swoi”, lecz należymy do kogoś innego. Czyż właśnie dlatego nie powinniśmy starać się o to, by nie podobać się samym sobie, lecz podobać się Jemu, nie służyć sobie, lecz służyć Jemu, nie starać się o posłuszeństwo względem własnej woli, lecz przeciwnie – Jego woli? Oznacza to świątobliwość w zupełnym i jak najszerszym tego słowa znaczeniu (to nie tylko odwrócenie się od grzechu ku sprawiedliwości, lecz także odwrócenie się od siebie, a zwrócenie ku woli Bożej w Chrystusie). Z.'97-35 R2099:4

Jeśli chodzi o stanowczość i wytrwałość w modlitwie, to bez względu na nasze naturalne skłonności, wszelkie lekcje dla siebie czerpać musimy z Pisma Świętego, i pokonując naturalne upodobania, będąc “dziatkami” i “miłymi dziećmi”, musimy dostosować nasze poglądy i sposób postępowania do nauki płynącej z góry. Dlatego zapamiętajmy te słowa: “Proścież [w moim imieniu], a weźmiecie, aby radość wasza była doskonała” (Jan 16:24). Ojciec Niebieski posiada niezliczone zasoby miłosierdzia, błogosławieństw i opieki dla posłusznych i wiernych Mu dzieci, które będą Go o nie prosić. Z.'96-162 R2005:5

Czas jest ważnym elementem wszystkich planów Boga. Nie powinniśmy więc czuć się zawiedzeni, gdy nasza cierpliwość wystawiona jest na próbę, ponieważ nie nadchodzą długo oczekiwane przez nas błogosławieństwa. Bóg przeznaczył czas na ukształtowanie świata i przygotowanie go na mieszkanie dla ludzi, czas na udzielenie światu koniecznego doświadczenia zła, czas na przygotowanie przyjścia Chrystusa jako Odkupiciela świata, czas na przygotowanie Kościoła do udziału w Jego chwalebnym królowaniu. Musi więc także przewidziany być czas na uregulowanie i naprawienie osobistych spraw Jego ludu. Bóg nie zapomina o nas, choć zdaje nam się, że odpowiedzi na nasze modlitwy nie nadchodzą. Ten, który widzi spadającego na ziemię wróbla, który policzył wszystkie włosy na naszych głowach, nie pozostaje obojętny na najcichsze wołanie ani na najmniejszą potrzebę swego pokornego dziecka. Z.'95-20 R1760:1

Starajmy się znosić urągania Chrystusowe tak, jak On je znosił – z litością i modlitwą za błądzących i zdeprawowanych, aby z dozwolenia Bożego mogli nawrócić się oni ku pokucie. I jako dobrzy żołnierze, pełni pokornej odwagi, za przywilej uważajmy możliwość udowodnienia naszego poświęcenia dla Pana znosząc trudy w Jego służbie. Jego nie zdziwiły przejawy ludzkiej deprawacji, wiedział, że znajduje się w nieprzyjaznym świecie skrępowanym grzechem, pozostającym w znacznym stopniu pod panowaniem księcia ciemności. Dlatego też spodziewał się urągań, szyderstw, prześladowań i znosił je wszystkie cierpliwie, a Jego miłujące serce pełne było litości i troski o innych. Z.'96-83 R1964:5

Chrześcijanin, licząc swe dni, nie czyni tego z poczuciem smutku czy niezadowolenia, lecz ze spokojem. Liczy on mijające dni miarą rozlicznych błogosławieństw, tak wielu przywilejów i okazji do “opowiadania cnót tego, który nas powołał z ciemności ku dziwnej swojej światłości”, okazji do pomagania innym w ich codziennym pielgrzymowaniu i do rozwijania w sobie w coraz większym stopniu charakteru, jaki podoba się Bogu, w celu by stawać się bardziej podobnym do umiłowanego Syna Bożego. Z.'01-333 R2896:6

Jeśli żołnierze krzyża raz właściwie zrozumieją, że obmowa, mówienie źle o kimś, jest zabójstwem charakteru człowieka obmawianego, a oszczerstwo jest ograbieniem go z dobrego imienia, to prędzej zobaczą tę sprawę w jej właściwym, okropnym świetle, w jakim widzi ją Pan. Spojrzenie zaś na rzecz z prawdziwego, Boskiego punktu widzenia, musi pobudzić Nowe Stworzenie do możliwie jak największej aktywności w pokonywaniu uczynków ciała i diabła. Będzie się ono starało usunąć stary kwas złości i zawiści, kłótni, fałszu i obmowy, aby, na wzór Pana, mieć czyste serce. Z.'03-425 R3275:5

Zgodnie z zasadą Pisma Świętego wybrany Kościół Chrystusowy powinien być najbardziej układny, najsubtelniejszy, najbardziej uprzejmy, najszlachetniejszy, najżyczliwszy spośród wszystkich ludzi – w najściślejszym tego słowa znaczeniu – i to nie tylko w zakresie zewnętrznych form i powierzchownej życzliwości, szlachetności itd., tak powszechnych wśród ludzi, lecz pod względem szlachetności, życzliwości pochodzącej z serca, wynikającej z doceniania ducha Pańskiego i ducha Prawdy, ducha miłości i ducha sprawiedliwości. Z.'01-297 R2879:3

Cały poświęcony lud Boży powinien zdawać sobie sprawę z tego, że do teraźniejszej łaski i Prawdy doszedł nie przez swą własną wiedzę lub wiedzę innych ludzi, lecz dzięki mądrości i łasce Pańskiej. Tak samo powinni też rozumować ci wszyscy, którzy służą Kościołowi Bożemu jako nauczyciele, słudzy, niezależnie od dziedziny lub sposobu usługiwania, którzy są odpowiedzialni przed Bogiem ze względu na zajmowane w domu wiary stanowisko. Powinni oni uważać za przywilej możliwość sprawowania służby w roli Bożego narzędzia mówczego i wyznać to. Zaniedbanie takiego wyznania wskazuje na niedocenianie wspomnianego przywileju.  Z.'03-430 R3278:2

“Wąska droga” samoponiżenia i samozaparcia, droga cichości i pokory, postępowanie po której wymagało będzie w tym roku takiego samego, lub nawet większego wysiłku i łaski niż w poprzednim roku, nadal jest właściwą drogą. Im bardziej bowiem wzrastamy w łasce i wiedzy, tym silniejsza staje się pokusa chełpliwości, pychy, uporu, arogancji. A im wyżej pniemy się w wierze, nadziei, miłości i aktywności w służbie Pańskiej, tym bardziej sprzeciwiał się będzie naszemu postępowi wielki Przeciwnik, tym bardziej obmawiać nas będą i oczerniać jego posłańcy, usiłując nam, ogólnie rzecz biorąc, zaszkodzić. Z.'95-3 R1751:3

Mając dotąd przywilej pozostawania w łasce, błogosławieństwie i świetle, oddajmy Panu chwałę i starajmy się, by uzewnętrzniło się w nas miłe usposobienie Jana, jego energia i gorliwość. Powinniśmy też pamiętać, że choć nazwany był umiłowanym uczniem, to jednak z powodu impulsywnej gorliwości został on, podobnie jak i jego brat, określony słowem Boanerges – syn gromu. Bądźmy pełni energii, pełni poświęcenia pobudzanego przez miłość, abyśmy mogli wielbić Pana w naszych ciałach i umysłach, które do Niego należą. Z.'01-151 R2808:5

Nauczmy się dobrze umiejętności strofowania drugich w bardzo łagodny, bardzo rozważny i uprzejmy sposób, raczej przez danie do zrozumienia, niż przez bezpośrednie oskarżanie i wyliczanie szczegółów popełnionego zła, raczej przez badanie obecnego stanu ich serc, niż stanu poprzedniego, w którym, jak wiemy, zbłądzili. Powinniśmy mniej dbać o wymierzanie kary, jaką pociągają za sobą złe czyny, bardziej zaś o to, by pomóc błądzącemu powrócić na właściwą drogę. Nie próbujmy sądzić i karać jedni drugich za przestępstwa, ale pamiętajmy, że wszystko jest w ręku Pana. Nie mścijmy się sami w żadnym tego słowa znaczeniu, nie wymierzajmy kary ani nie odpłacajmy złem za złe. Z.'01-150 R2807:6

Jeśli stwierdzimy, że z powodu braku wiary lub słabości ciała uczyniliśmy zły krok, przeciwny woli Pańskiej i naszym najistotniejszym duchowym interesom, powinniśmy, nie tracąc czasu, zawrócić z tej drogi i wołać do Pana. Mamy ołtarz poświęcony drogocenną krwią Chrystusa, wyższy pod każdym względem od tego, który Abraham poświęcił krwią figuralnych zwierząt, a apostoł zachęca nas: “Przystąpmyż tedy z ufnością [śmiało, pełni wiary] do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia, i łaskę znaleźli czasu przygodnego” – Żyd. 4:16.Z.'01-233 R2848:3

Wielką pomocą dla upadłej ludzkiej natury okazuje się świadomie podjęte, całkowite poświęcenie woli, pełna mobilizacja wszystkich sił i zdolności umysłu i ciała. Ten, kto ma taki właśnie pogląd na temat swego poświęcenia się Bogu i zaciągnięcia do armii Pańskiej, stwierdza, że nie ma niczego więcej do oddania Bogu. Dlatego też wszelka walka woli, jaka mogłaby zaistnieć, kończy się w chwili podjęcia przez niego ostatecznej decyzji: “Aleć ja i dom mój będziemy służyli Panu”. Jakże ważnym więc jest, by wszyscy żołnierze zdali sobie sprawę z tego, że czas ich zaciągu trwa aż do śmierci i że nie może być mowy o rozważaniu jakiejkolwiek myśli odnośnie wycofania się z walki i zaprzestania, choćby na jedną godzinę, dobrego boju wiary. Z.'03-421 R3273:4

Wszyscy przyznają, że wymagania te są bardzo słuszne. Jest rzeczą oczywistą, iż Bóg nie może żądać mniej od tych, których przygotowuje do przyszłego sądzenia świata. Jednak wszystkie trzy wymienione przez proroka cechy zawierają się w jednym słowie – miłość. Miłość wymaga, abyśmy sprawiedliwie postępowali wobec swych sąsiadów, rodzin i samych siebie, abyśmy starali się szanować prawa innych ludzi – prawa fizyczne, moralne i intelektualne – oraz ich wolność osobistą, zaś uznając je, nie powinniśmy w żadnym wypadku ograniczać ich lub negować. Z.'02-172 R3020:6

Drodzy współuczniowie Pana, jakże błogosławiony jest przywilej ustawicznego trwania w modlitwie, ciągłego modlenia się, wznoszenia naszych serc i umysłów do Boga oraz zdawania sobie codziennie, o każdej godzinie, sprawy z tego, że Ojciec i nasz drogi Pan Jezus ciągle z nami przebywają. A gdy pod Jego okiem i nadzorem wykonane już zostały obowiązki dnia, lub wówczas, gdy nasza dusza odczuwa taką potrzebę, jakże cenny jest przywilej ukrycia się w zaciszu i tam, sam na sam z Bogiem, zrzucenie ciężaru z serca. Z.'95-215 R1866:1

Codziennie, w każdej chwili, możemy zachowywać samych siebie w miłości Pańskiej przez posłuszeństwo wobec zasad sprawiedliwości i wzrastające umiłowanie dla tych zasad. Powinniśmy też radować się w każdej życiowej próbie – w doświadczeniach, trudnościach, smutkach, rozczarowaniach, itp. – nie mniej niż w przyjemnych chwilach życia, skoro przez niektóre z tych środków, albo nawet i przez wszystkie, Pan będzie nas pouczał, dawał nam głębsze spojrzenie na nasze własne słabości i coraz jaśniejszy wgląd w ten doskonały zakon wolności i miłości, który On ustanowił i wobec którego wymaga pełnego i lojalnego poddaństwa serca. Z.'02-173 R3021:6

Niech wszyscy, którzy pragną dobiec do celu, zwracają pilnie uwagę na swą gorliwość i aktywność w Pańskiej służbie. Jeśli zagrzebiemy jeden lub kilka naszych talentów pod ciężarem światowych trosk i przeszkód, których można by uniknąć lub nie brać pod uwagę, jeśli zagrzebiemy je pod naszą światową ambicją czy ambicją rodziny – marnując poświęcony czas na naukę, filozofię, muzykę, sztukę, albo na handel, politykę i przyjemności, lub nadmiernie pobłażając pysze i upodobaniom – wcześniej czy później popadniemy w ciemności zewnętrzne. Z.'91-9 R1282:5

Badanie Słowa Bożego jest dla chrześcijanina wielkim przywilejem, a jednak wiele badań odbywa się bezcelowo. Badanie, które nie zostaje wprowadzone w czyn, jest rzeczą gorszą niż strata czasu. Lud Boży powinien wykorzystać każdą właściwą okazję, by zdobyć wiedzę o Planie Bożym, nawet gdyby wymagało to wyrzeczeń. Dziecko Pańskie powinno jednak szczególnie dbać o to, by poświęcać własne korzyści i wygody, nie zaś korzyści i wygody innych. Badanie, które dokonuje się kosztem kogoś innego, jest bardziej dowodem samolubstwa, aniżeli obfitego posiadania ducha miłości Bożej. Z.'99-156 R2488:3

Nie można całkowicie rozwinąć charakteru bez doświadczeń. Jest on jak roślina: najpierw bardzo delikatny, wymaga obfitości słonecznego światła miłości Bożej, częstego podlewania deszczem Jego łaski, starannej uprawy poprzez stosowanie wiedzy o Boskim charakterze jako dobrej podstawy wiary i inspiracji do posłuszeństwa. A wówczas, gdy rozwinięty już został w sprzyjających warunkach, gotowy jest, by poddać go oczyszczaniu przez karanie, zdolny jest też znosić pewne trudy. I stopniowo, w miarę jak rozwija się siła charakteru, zastosowane wobec niego próby służą jedynie rozwinięciu większej siły, piękna i łaski, aż wreszcie charakter ten jest ostatecznie ukształtowany, rozwinięty, stały, udoskonalony przez cierpienia.  Z.'95-107 R1807:4

Niesienie krzyża jest ściśle związane z zaparciem samego siebie, chociaż da się zauważyć pewne różnice między tymi pojęciami. Zaparcie samego siebie odnosi się bardziej do biernego posłuszeństwa i wytrwałości w imię Chrystusa, podczas gdy niesienie krzyża wiążę się głównie z działalnością w Pańskiej służbie, która, jak stwierdzamy, przeciwna jest naszym naturalnym skłonnościom. Wierne zaparcie samego siebie oznacza odwagę i gorliwość, zaś niesienie krzyża – zwycięstwo. Zaparcie samego siebie może być zwycięstwem ukrytym w naszym własnym sercu, o którym inni mogą nic nie wiedzieć, o którym nawet wiedzieć nie powinni, jeśli pragniemy otrzymać pełnię Pańskiego błogosławieństwa. Tymczasem niesienie krzyża może być w pewnym stopniu dostrzegane przez tych, którzy pozostają z nami w bliskim kontakcie, a szczególnie przez tych, którzy postępują tą samą “wąską drogą”.  Z.'00-118 R2616:2

Bywa niekiedy, że Przeciwnik usiłuje zniechęcić nas, nasuwając nam myśli, że doświadczenia i trudności “wąskiej drogi” okażą się tak czy owak bezowocne i że równie dobrze moglibyśmy z nich zrezygnować. ... Jak powinniśmy wówczas postąpić? Powinniśmy naśladować przykład naszego Pana i szukać oblicza Ojca, pragnąc dowiedzieć się, czy wszystkie nasze sprawy są w porządku wobec Boga i czy On nas nadal pochwala, choć świat nas nienawidzi i mówi o nas źle; powinniśmy się ciągle starać o nowe dowody na to, że wszystko będzie z nami dobrze i że Pan zapewni nam udział w lepszym zmartwychwstaniu do życia wiecznego. Z.'01-79 R2774:6

Obowiązki zdają się czasem stać z sobą w sprzeczności, lecz w istocie tak nie jest. Pierwszym obowiązkiem chrześcijanina jest uznanie z całego serca swego Stworzyciela i Pana. Jego następnym obowiązkiem, jeśli jest mężem i ojcem, są żona i dzieci, lub jeśli chodzi o żonę i matkę, mąż i dzieci. Zgodnie z Boskim rozporządzeniem zobowiązania małżeńskie są jakby pierwszym długiem hipotecznym dotyczącym czasu każdego męża i każdej żony. Wymagania wynikające z tego tytułu muszą być w rozsądny sposób zaspokojone, zanim można będzie uczynić cokolwiek dla kogoś innego.  Z.'99-155 R2488:3

Choć sprawiedliwość jest pierwszą cechą przykazania miłości, nie jest jednak jego ostatecznym wymogiem. Żąda ono bowiem, by nasza miłość, wychodząc poza ramy ścisłej sprawiedliwości, pobudzała nas do przejawów miłosierdzia i przebaczania. Poprzez takie okazywanie miłosierdzia naśladujemy miłość Bożą. ... Pamiętajmy więc o tym w naszym postępowaniu wobec innych ludzi, którzy, tak jak i my sami, są upadli i niedoskonali, i okazujmy, nawet względem niewdzięcznych, nie tylko sprawiedliwość, lecz także miłosierdzie, wspaniałomyślność i uprzejmość, byśmy mogli być dziećmi naszego Ojca w niebie. Z.'02-171 R3020:6

Nasz Pan zapewnia nas, że jeśli główną potrzebą naszych serc jest służenie Mu, wzrastanie w sprawiedliwości i osiągnięcie Królestwa, które Bóg obiecał tym, którzy Go miłują, to nie potrzebujemy obawiać się przyszłości. Jako Jego uczniowie każdego dnia doświadczać będziemy wielu prób i ucisków i postępując wąską ścieżką codziennie wspierać się będziemy na ramieniu Oblubieńca. Każdy też dzień będzie miał dość swych kłopotów. Dzięki niech więc będą Bogu za daną nam obietnicę, że Jego łaski wystarczy dla nas na co dzień.Z.'98-44 R2260:4

Post jest godny polecenia ludowi Pańskiemu szczególnie wtedy, gdy odczuwa on brak uduchowienia i wystawiony jest na srogie pokusy ze strony świata, ciała i Szatana, ponieważ przez osłabienie sił fizycznych i życiowych może on pomóc pobudliwym i impulsywnym w samokontroli w odniesieniu do wielu spraw. Uważamy, że dla większości chrześcijan pomocny byłby okazjonalny post – prosta okresowa dieta, jeśli nie całkowite powstrzymywanie się od pokarmu. Natomiast poszczenie po to, by być widzianym i uznanym przez ludzi lub by móc uważać to za objaw swej własnej pobożności, byłoby rzeczywiście szkodliwe i prowadziłoby do duchowej pychy i obłudy, które znacznie przewyższyłyby korzyści wynikające z powściągliwości. Z.'98-45 R2260:5

Nie wystarczy uznać, że grzech w jego różnorodnych formach jest złem i postanowić z nim walczyć, ponieważ jest zakazany przez Pana. Powinniśmy oprócz tego wykorzenić ze swego serca jakiekolwiek pragnienie, jakąkolwiek chęć czynienia tego, co nie jest całkowicie pochwalane przez Pana. Jakąż wspaniałą czystość serc i życia, a zwłaszcza myśli, oznaczałoby to dla tych, którzy przyjęli imię Chrystusa! Ci, którzy to zaniedbują, wystawieni są na ciągłe pokusy, bo chociaż zewnętrznie unikają oni rażącej niemoralności, żywią jednak skrytą sympatię do rzeczy potępionych – pragnęliby je posiadać, gdyby tylko nie były zabronione. Z.'99-140 R2480:5

Wierni zwycięzcy czuwają i zachowują swe szaty nie pokalane przez świat. ... “Nie pokalali szat swoich”. Nie pozwolili oni, by grzech splamił ich i odłączył od Pana, lecz szybko prosili o drogocenną krew i otrzymywali ją, aby móc usunąć każdą plamę. Tak szczerze przeciwstawiają się oni grzechowi, tak bardzo usiłują zachować swe szaty bez plam, że Przeciwnik nie ma na nich żadnego wpływu – “on złośnik nie dotyka się go”. To wszystko wskazuje, że całkowicie poddali oni swą wolę woli Chrystusa – “umarli z Nim” i dlatego nie mogą dobrowolnie grzeszyć. Z.'97-161 R2161:1

Jest to jedyna właściwa postawa stworzenia wobec Stwórcy, Autora naszego istnienia, wobec Stworzyciela, Zachowawcy i Pana całego wszechświata. Dlatego, gdy On mówi, nasze uszy powinny z czcią nasłuchiwać Jego głosu, a wszystkie władze czuwać i być gotowe do spełniania Jego rozkazów. Nasze bezpieczeństwo, nasze szczęście i owa szlachetność charakteru, która pobudza do miłości i wdzięczności, która też żywo i umiejętnie reaguje na wskazówki i zauważa postępy w wiedzy i mądrości – wszystko to w pierwszym rzędzie zależy od naszej najwyższej czci dla Pana. I dlatego Pan pragnie podsycać w nas i rozwijać tę właściwą synowską cześć, jaka należy się Jego imieniowi. Z.'96-155 R2002:3   * cześć

Przystępując do Boga nie powinniśmy obawiać się, że jest On zbyt zajęty sprawami większej wagi lub że jest znużony naszym ustawicznym przychodzeniem do Niego z mało istotnymi rzeczami. Aby zapewnić nas o tym, nasz Pan opowiedział przypowieść o natrętnej wdowie, która została wysłuchana z powodu swej natarczywości. Postępując podobnie dowodzimy, iż nasze pragnienia są poważne, jak też, że wierzymy w możliwość wysłuchania naszych modlitw, nie słabnąc w wierze i gorliwości nawet wtedy, gdy odpowiedź nadchodzi później. Często bowiem jest to konieczne, gdyż czas jest ważnym czynnikiem w dziele Bożym. Z.'95-214 R1865:4

Usposobienie tego rodzaju jest niezbędne dla wszystkich, którzy chcieliby otrzymać mądrość pochodzącą z góry. Muszą oni umieć pokornie oceniać swe własne słabości i brak wiedzy, w przeciwnym bowiem razie nie mogliby dobrowolnie i szczerze przyjąć mądrości, jakiej Bóg zechciał w teraźniejszym czasie udzielić wyłącznie tym, którzy mają serca gotowe na jej przyjęcie. Można też zauważyć, że taka pokora umysłu jest niezbędną podstawą ducha zdrowego zmysłu, bo któż mógłby myśleć sprawiedliwie, rozsądnie, bezstronnie, jeśli ponad wszystko nie miałby pokornego usposobienia. Musimy więc zgodzić się z tym, że pokora jest podstawowym elementem usposobienia lub zmysłu Chrystusowego. Z.'00-68 R2585:5