Pokój, o którym tu jest mowa, to nie nasz własny pokój. To pokój Boży – pokój, jaki otrzymujemy w wyniku uświadomienia sobie Bożej mocy, dobroci i Jego gotowości do prowadzenia nas swą prawicą jako dzieci. Werset zawiera myśl, iż ów pokój jak wartownik ustawicznie stoi na straży, broniąc dostępu każdej wrogiej lub trapiącej nas myśli, czy też strachowi. Zachowuje on umysł chrześcijanina w takim stanie, że w jego sercu panuje pokój, społeczność i łączność z Panem. Strzeże także jego zdolności myślenia, ucząc go i zapewniając o Boskiej mocy, mądrości i miłości. Z.'03-8 R3128:6

Ten, kto sympatyzuje z fałszem lub przesadą kala mniej lub bardziej samego siebie. Każdy, kto oczyszcza swoje myśli i unika przesady, oczyszcza w ten sposób swój umysł i cały swój charakter. Nie wystarczy też, że będziemy przekonani o słuszności pewnych spraw. Powinniśmy nadal poddawać je próbie i stwierdzać do jakiego stopnia są one prawe i szlachetne. Bo chociaż Pan przykrył niegodne cechy naszych charakterów i zamierza przykrywać je aż do końca swymi własnymi zasługami, to jednak nie możemy sympatyzować z naszym upadłym stanem, wręcz przeciwnie, musimy pragnąć prawdziwej szlachetności i najwyższego poziomu cnót w naszych sercach i myślach, we wszelkim postępowaniu wobec naszego Boga i bliźnich. Z.'03-9 R3129:2

Nie powinniśmy zezwalać naszym umysłom, by postępowały drogami niesprawiedliwości, lecz nauczyć się stosować powyższy test sprawiedliwości w stosunku do każdej naszej myśli i każdego czynu, oceniając równocześnie postępowanie innych nie według tego kryterium, lecz z punktu widzenia miłosierdzia, przebaczania, współczucia i pomocy, tak dalece, jak na to zezwala rozum. Największa ostrożność nie może okazać się przesadną, gdy chodzi o krytyczny stosunek do każdej podejmowanej przez nas decyzji i każdego naszego planu. Wszystko po to, abyśmy sercem nie przychylali się do naruszania zasad sprawiedliwości w żadnym tego słowa znaczeniu. Z.'03-9 R3129:3

Powinniśmy kochać i rozwijać to, co czyste, do takiego stopnia, by wszelka nieczystość stała się dla nas na tyle przykra i męcząca, byśmy pragnęli wyrzucić ją z pamięci. Tylko ciągłe myślenie o rzeczach czystych i unikanie oddawania się myślom nieczystym, pozwoli nam to osiągnąć. Musimy nauczyć się rozpoznawania i szanowania prawdziwej szlachetności. Jeśli będziemy rozmyślać o rzeczach najczystszych, z konieczności będziemy musieli wznieść się naszym umysłem na możliwie najwyższy poziom, by oglądać zacność doskonałego charakteru naszego Boga i naszego Pana Jezusa Chrystusa z tak bliska, jak tylko potrafimy, oraz by dostrzegać podobną zacność objawiającą się w tym lub owym naśladowcy Jezusa, postępującym wiernie Jego śladami. Z.'03-9 R3129:3

Możemy bezpiecznie rozmyślać o rzeczach cnotliwych lub cennych, o rzeczach wartościowych pod jakimkolwiek względem – o czyichkolwiek szlachetnych słowach, szlachetnych uczynkach czy uczuciach – a w konsekwencji zauważymy, że dorastamy do tych ideałów, którymi karmią się nasze umysły i nasze nowe natury. Będziemy zmieniać się stopniowo przez odnawianie umysłów i osiąganie w coraz większym stopniu chwalebnego podobieństwa do naszego Pana i Mistrza, będąc w czasie obecnego życia powoli przemieniani z chwały w chwałę, centymetr po centymetrze, krok po kroku. Jeśli nasze myśli pozostaną w takim stanie, w łączności z Panem, będziemy mieć udział w pierwszym zmartwychwstaniu, które uczyni nas na zawsze doskonałymi na Jego obraz i podobieństwo.  Z.'03-9 R3129:3

Jeśli nasze doświadczenia życiowe uważamy za urozmaicone, możemy sądzić, że Pan widzi, iż potrzebujemy zarówno powodzeń, jak i niepowodzeń oraz przeciwności, abyśmy zostali właściwie poinstruowani i przygotowani do stanowiska, jakie On przewidział dla nas w przyszłości. Nauczmy się więc obfitować, tak jak apostoł, nie pozwalając, by obfitość dóbr doczesnych spowodowała, iż odwrócimy się od naszych ślubów ofiarniczych. Nauczmy się też radości w niedostatku (potrzebie), nie pragnąc niczego więcej ponad to, czego Pańska mądrość i opatrzność udzieli, uznając za najlepsze. Z.'03-10 R3129:6

 Z.'03-56,57 R3150:3; R3150:4; R3151:2

Żaden członek Ciała Chrystusowego nie może powiedzieć, że nie potrzebuje innego członka, żaden też członek nie powinien powiedzieć, że nie ma niczego takiego, co mógłby uczynić w służbie dla Ciała. Pod kierownictwem naszej chwalebnej Głowy potrzebny może być każdy, kto pragnie Mu służyć i jest prowadzony Jego duchem. Gdy nadejdzie czas zapłaty, któż wie, jaka część zasług Pawła czy Apollosa przypadnie w udziale komuś tak pokornemu jak Akwilas lub Pryscylla, którzy służyli w najróżniejszy sposób, zachęcając i podtrzymując zdolniejszych od siebie braci, pracujących dla Pana. Z.'03-59 R3152:2

Żadne dziecko Boże nie powinno być zadowolone, jeśli pozwala upływać dniom obecnego czasu żniwa wraz z ich wspaniałymi możliwościami służby i współpracy, nie starając się nieść coraz wyżej królewskiego sztandaru i nie głosząc publicznie cnót Tego, który powołał je z ciemności ku światłości, jak też nie pomagając i nie współpracując z innymi, których Pan w swej opatrzności postawił na stanowisku odpowiedniejszym do publicznej służby. Z.'03-59 R3152:3

Jeśli zdajemy sobie sprawę z tego, że ogarnia nas w jakimś stopniu duchowy letarg paraliżujący niedostrzegalnie nasze duchowe zmysły, a Prawda traci dla nas swą inspirującą moc, naszym pierwszym obowiązkiem jest odwołanie się do modlitwy oraz do społeczności z Bogiem i Jego Słowem, aby mogła zadziałać jego uświęcająca moc. “Albowiem staliśmy się uczestnikami Chrystusa, jeźliże tylko początek tego gruntu aż do końca stateczny zachowamy” – Żyd. 3:14. (Z.'03-54`) R3149:2

Wy, którzy dostrzegacie nagrodę swego wysokiego powołania i staracie się biec prosto do celu, “przepaszcie biodra myśli waszej”, spotęgujcie i wzmóżcie swe wysiłki i zamierzenia, odnówcie swe postanowienia, podwójcie czujność, odłóżcie na bok ciężar zbędnych światowych trosk, wzmocnijcie gorliwość i, jak zaleca apostoł, “przez cierpliwość bieżcie w zawodzie, który wam jest wystawiony”. Biegnijcie, nie jak ktoś taki, kto traci czas na próżno, lecz jak ktoś, kto widzi przed sobą cel, kto zdecydowany jest poprzez żarliwe starania uczynić swe powołanie i wybranie pewnym. Z.03-54` `R3149:3

Musimy jasno zdawać sobie sprawę z faktu, że ostatecznym celem wszelkich Boskich starań wobec nas i dla nas, ostatecznym znaczeniem wszystkich Boskich obietnic, jakie zostały nam poczynione, jest rozwój miłości na podobieństwo Boże, ponieważ Bóg jest miłość. By zaś miłość, jaką posiadamy, rozwinęła się w takim sensie i stopniu, w jakim pragnąłby tego Pan, konieczne jest, aby pochodziła ona z czystego serca, i pozostając w pełnej harmonii z Bogiem i Jego prawem miłości, przeciwstawiała się zawsze Przeciwnikowi i jego prawu samolubstwa.  Z.'00-360 R2735:1

Ci, którzy osiągnęli stan doskonałej miłości, powinni być ciągle zaangażowani w służbę Pańską, kładąc swe życie za braci. Będąc nie tylko przedstawicielami Boga i Jego zasad sprawiedliwości, lecz także przedstawicielami tych, którzy są mocni w Panu i w sile mocy Jego, jak też mocni w wierze w Jego Słowo, muszą oni być gotowi, chętni i zdolni do zachęcania innych biegnących do celu, aby i oni mogli osiągnąć ten “stan”. Z.'01-10 R2755:

Choć gniew w sensie nienawiści, złośliwości, kłótni i zawiści powinien być usunięty przez tych wszystkich, którzy starają się być naśladowcami drogiego Syna Bożego, to jednak gniew w sensie sprawiedliwego oburzenia względem błędnego postępowania i grzechu w jego różnorodnych formach jest rzeczą właściwą; i jakkolwiek powinno się okazywać go z ogromnym umiarkowaniem, wypływającym z miłości, to jednak są okoliczności, w których błędem byłoby nieokazanie słusznego gniewu. Z.'96-279 R2068:5

Jedną z końcowych i rozstrzygających prób dla braci, jedyną, podczas której być może upadnie większość spośród już rozbudzonych i uzbrojonych, będzie próba braterskiej miłości. Prawdopodobnie wielu dozna na tym polu niepowodzenia i dlatego zostaną oni uznani za niegodnych hojnego wejścia do Królestwa. Gdyby ktoś był szczególnie słaby i narażony na potykanie się, prawdziwy żołnierz krzyża nie będzie nim gardził ani mu urągał, podobnie jak nie uczyniłby tego brat starszy, wódz. Przeciwnie będzie on tym bardziej czuwał i pomagał słabszemu, mimo że sam wolałby znajdować się w towarzystwie kogoś silniejszego. Z.'99-88 R2453:4,5

Dlaczego do zilustrowania tych, którzy zakopują talenty, wybrany został człowiek posiadający jeden talent? Chodzi tu o pokazanie odpowiedzialności posiadających najmniej – a mianowicie o to, że Bóg spodziewa się, iż nawet najmniejszy spośród poświęconego Mu ludu będzie wiedział, jakie posiada talenty, i będzie ich używał, oraz że ci, którzy mają choćby najmniejszą możliwość służenia Bogu, Jego braciom i Jego Prawdzie, nie pozostaną bez winy, jeśli z tej możliwości nie skorzystają. Z.'01-59 R2765:1

“Trzeźwymi bądźcie”, mając podczas długiego, wytrwałego, uporczywego wysiłku “przepasane biodra myśli waszej”. Nie pozwólcie sobie na to, by ponosiły was emocje, byście pod wpływem tych emocji wyczerpali całą waszą duchową żywotność w przeciągu bardzo krótkiego czasu, a potem znów popadli w oziębłość i zniechęcenie, lecz starannie przemyślcie i przygotujcie się do cierpliwej wytrwałości we wszelkim ćwiczeniu, w próbach wiary i cierpliwości, niezbędnych, aby dowieść, kto jest zwycięzcą, kto godny jest błogosławionej nagrody obiecanej “temu, co zwycięży”. Bieg, jaki jest przed nami, nie powinien odznaczać się zrywami, lecz “cierpliwym wytrwaniem w uczynku dobrym”. Z.'03-54 R3149:3

Niektórzy chrześcijanie mylnie sądzą, że wszelkie kształtowanie dokonywane jest przez Boga, zaś Jego dzieci pozostają raczej biernym narzędziem w Jego ręku. Piotr jednak wyraża to inaczej. Napomina on nas, byśmy kształtowali samych siebie zgodnie z Bożymi wskazówkami. Oto praca, jaka musi zostać wykonana w nas i wokół nas. A ci, którzy nie pracują, którzy biernie czekają, żeby Pan dokonał za nich cudów, są bardzo rozczarowani i dają Przeciwnikowi ogromną przewagę nad sobą. On zaś na pewno z niej skorzysta, aby związać im ręce i nogi i wrzucić ich w ciemności zewnętrzne, o ile sami nie zaczną pracować nad własnym zbawieniem z bojaźnią i drżeniem. Z.'03-55 R3150:1

Prawdy nie można znaleźć nigdzie indziej, jak tylko we wskazanych przez Boga źródłach. A tymi źródłami są: Pan, apostołowie i prorocy. Trwanie w naukach przedstawionych w ich natchnionych pismach, badanie ich i zastanawianie się nad nimi, ufanie im bez zastrzeżeń i wierne przystosowywanie do nich swych charakterów – oto co zawiera w sobie trwanie w Słowie Pańskim. Jeśli pozostaniemy w tym Pańskim Słowie jako poważni i szczerzy uczniowie, z pewnością “poznamy Prawdę”; będziemy “utwierdzeni w wierze” i “gotowi ku daniu odpowiedzi ... o tej nadziei, która jest w nas”, abyśmy “bojowali o wiarę raz świętym podaną”, “bojując on dobry bój wiary”, i “wyznali dobre wyznanie”, niezachwianie “cierpiąc złe, jako dobrzy żołnierze Jezusa Chrystusa”, aż do końca naszego biegu. Z.'03-61 R3153:5

Oto sposób na sprawdzenie rzeczywistego stanu waszego serca w stosunku do źle postępujących. Czy możecie z pogodą czynić im dobro i w miarę swych możliwości pomóc im w dostrzeżeniu błędu na ich drodze i przezwyciężeniu go? Czy potraficie żarliwie modlić się za nimi i cierpliwie znosić ich słabości, ich niewiedzę i brak postępu, oraz starać się poprzez szlachetny przykład wskazać im o wiele lepszą drogę? Jeśli tak, to pogardzacie grzechem, a nie grzesznikiem. Powinniście nienawidzić grzechu, lecz nigdy grzesznika. Dopóki nieomylny sąd Boży nie stwierdzi, że grzech i grzesznik są z sobą nierozłącznie związani, niech twa miłość towarzyszy bratu, który jest tylko człowiekiem. Z.'91-141 R1330:6

 Z.'03-4,3 R3125:4,3

Najsilniejsi spośród braci potrzebują pomocy, zachęty i wsparcia innych. Pan tak to urządził, że nie możemy czuć się zupełnie samowystarczalni, że nawet nasze właściwe oparcie się na Panu zdaje się wymagać współpracy, pociechy, sympatii i miłości ze strony współpracowników winnicy. Kto spośród tych, którzy ponieśli pewne trudy i “upalenie dnia” w służbie dla Ewangelii, nie zgodziłby się z tą myślą? Jest to zatem sposób, dzięki któremu wielu z tych, którzy należą do drogiego ludu Pańskiego, a sami nie posiadają większej ilości talentów lub możliwości służby, może być współpracownikami i pomocnikami w dziele ewangelicznym. Z.'03-40 R3144:1

 Z.'03-41

W znajomości wzrastamy wówczas, gdy zwracamy uwagę na Boże obietnice i przez wiarę stosujemy je do siebie oraz gdy staramy się znaleźć wypełnienie tych obietnic w naszym życiu. Równocześnie wzrastamy też w łasce, bo gdyby choć najmniejszy szczegół znajomości nie został przyjęty przez dobre i szczere serce oraz nie przyniósł pewnej miary posłuszeństwa i sprawiedliwości (łaski), nie bylibyśmy przygotowani do postąpienia o krok dalej w znajomości, co oznaczałoby zatrzymanie się lub nawet cofanie. A jak utrata znajomości oznaczałaby odpowiednią stratę łaski, tak strata łaski oznaczałaby proporcjonalną utratę znajomości – chodzenie w ciemności. W miarę zaś jak nasza dobroć i łaska zostałyby pochłonięte przez światowość lub grzech, obietnice Słowa Pańskiego stawałyby się coraz bardziej niezrozumiałe i niewyraźne. Z.'03-70 R3156:4

Chrześcijanin, jako uczeń Pana, jako uczeń szkoły Chrystusowej, przygotowywany jest na stanowisko w Tysiącletnim Królestwie – do udziału w Jego chwale, czci i nieśmiertelności. Dlatego dostrzegamy konieczność częstych napomnień Pisma Świętego, by lud Boży był czujny – by nie zaliczał się do tych, którzy drzemią, próżnują lub obarczeni są troskami doczesnego życia, lecz aby służył Panu w gorliwości ducha. Taka służba dla Pana doprowadza po pierwsze ich samych do ścisłej harmonii z wolą Pańską i do możliwie jak najdokładniejszego podobieństwa do Boskiego wzoru oraz, po drugie, poprzez naukę i przykład pomaga innym powołanym na tę samą wąską ścieżkę. Z.'03-70 R3156:5

Ze zdumieniem pytamy, jak to możliwe? Pan Jezus był zawsze w doskonałej harmonii z Ojcem – Syn będący Jego chwalebnym podobieństwem – ale z nami było inaczej, byliśmy grzesznikami i nie było w nas niczego, co godne miłości. Zostaliśmy jednak omyci i oczyszczeni, i bez względu na to jak niedoskonałe byłoby nasze ziemskie naczynie, nasze serca są doskonałe w oczach Tego, który potrafi z nich czytać. A gdy Bóg dostrzega w nas doskonałe serce – doskonałe zamiary i intencje – próby przezwyciężania słabości i nieudolności naszego niedoskonałego ciała, zdecydowane, choć pełne cierpienia wysiłki w czynieniu Jego woli, pokorną wiarę we wszystko, co uczynił, aby odkupić nas z upadku, uznaje, że to właśnie godne jest Jego miłości względem nas. Z.'03-79 R3161:6

 Z.'03-84 R3162:6; 3163:1

Jako członkowie upadłej rasy nie jesteśmy zdolni wykonać żadnej pracy, którą mógłby przyjąć święty Bóg. A więc nasza obecna pozycja Nowych Stworzeń nie jest wynikiem jakichkolwiek działań, jakich dokonała, lub mogłaby dokonać, stara natura. Nie wynika to z nas samych, to dar Boży. Tej lekcji musimy się dokładnie nauczyć, w przeciwnym razie będziemy w ciągłym niebezpieczeństwie upadku. ... Apostoł chciał, abyśmy jasno zrozumieli, że nie należy uważać Nowego Stworzenia za przemianę starej natury, jest to bowiem nowe i odrębne stworzenie. Zostaliśmy stworzeni w Jezusie Chrystusie, jako Boże dzieło przygotowane do dobrych uczynków, a nie dzięki dobrym uczynkom. Z.'03-90 R3166:4

Podobieństwo do Boga nie może z pewnością mieścić w sobie żadnej szkodliwej plotki, żadnej nieczystej lub bezbożnej rozmowy, żadnych nielojalnych lub buntowniczych słów. Podobne rzeczy powinny pozostać daleko od tych wszystkich, którzy “mianują imię Chrystusowe” w szczerości i prawdzie. Pamiętajmy też, by każdodziennie dokonywać rozliczeń z Panem, upewniać się, że przeciwko nam nie świadczy żaden rejestr nie odpokutowanych, a co za tym idzie nie przebaczonych, próżnych słów. Jeśli codziennie zdajemy rachunki Bogu i staramy się o Jego łaskę, dzięki której wraz z każdym nadchodzącym dniem wzrasta nasza zwycięska siła, zostaniemy usprawiedliwieni na sądzie i uznani przed Bogiem przez Chrystusa, posiądziemy świadectwo ducha świętego poświadczające duchowi naszemu, że jesteśmy mu mili i zostaliśmy przez Niego przyjęci. Z.'96-33 R1938:

 Z.'03-91 R3166:3