Widząc, że Jezus jest wybrańcem Ojca, przyłączamy się do Niego, a ponieważ zauważamy, iż objawił się w Nim charakter Ojca, pozostawiamy wszystko, aby móc za Nim podążać. Jeśli więc sami udzielamy pomocy, wsparcia komukolwiek mającemu związek ze służbą i Boskim planem, powinniśmy czynić to po prostu z tego samego powodu – nie wyłącznie ze względu na osobiste upodobania lub wpływ, jaki ktoś na nas wywiera, lecz dlatego, że Pan dotknął naszych serc i uświadomił nam, iż ten przywódca został przez Niego wybrany. Z.03-206

Wiedza musi być bardzo ceniona w Kościele i uważana za dowód postępu, wzrostu, ponieważ nikt nie może wzrastać w Panu i w sile mocy Jego – w łasce – jeśli nie wzrasta równocześnie w znajomości. Słusznie postępujemy ceniąc bardziej tych, których miłość do Pana i Jego Prawdy przejawia się w gorliwym badaniu Jego Słowa, a dowodem na posiadanie przez nich łaski Bożej jest fakt, że wprowadzani są oni w coraz głębsze rzeczy Boże. Niemniej jednak, tak jak w ziemskiej rodzinie kochamy i troszczymy się o dzieci i o osoby niedorosłe, podobnie i w domu wiary troszczyć się musimy i kochać maluczkich oraz tych, którzy jeszcze nie dorośli. Musimy im pomagać, aby mogli wzrastać w Panu i w sile mocy Jego. Z.03-207

Ten, kto oddaje Panu swą wolę, swe serce, oddaje Mu wszystko. Natomiast ofiara tego, kto nie oddaje swej woli, kto nie przychodzi do Pana w posłuszeństwie serca, nie może zostać przez Niego przyjęta. “A posłuszeństwo lepsze jest niżeli ofiara” – oto lekcja, która pozostawić musi głęboki ślad w sercach wszystkich poświęconych w imię Jezusa Chrystusa. Konieczne jest też posiadanie ducha posłuszeństwa. I każdy, kto go posiada, będzie nie tylko posłuszny woli Bożej, lecz starał się będzie poznawać ją coraz głębiej, aby mógł zgodnie z nią postępować. To o takiej klasie Pismo Święte mówi: “Gdy się znalazły mowy Twoje, zjadłem je”; mówi też o niej nasz Pan w następujących słowach: “Abym czynił wolę Twoją, Boże mój! pragnę, albowiem zakon Twój jest w pośrodku wnętrzności moich”. Z.03-220

Przeogromny, potężny, a nawet przerażający jest wpływ strachu, nie dotyczy to jednak tych, którzy poznali Pana przez uprzednie doświadczenia i nauczyli się ufać Mu nawet wtedy, gdy zda się On być daleko. Ten olbrzym strachu i rozpaczy musi zostać ugodzony kamieniem ze strumienia: “Tak napisano”. Proca wiary musi wyrzucić słowo obietnicy z taką siłą, aby zabić Przeciwnika i uwolnić nas spod jego władzy. ... A więc uzbrojeni wyłącznie w Słowo Boże, ufając Pańskiej rózdze i lasce, możemy poczuć się odważni i odpowiedzieć narzucającemu się sekciarstwu słowami Dawida odpowiadającego Filistyńczykowi: “Ty idziesz do mnie z mieczem, oszczepem i tarczą, a ja idę do ciebie w imieniu Pana zastępów, Boga ... wojsk izraelskich, któremu urągałeś”. Z.03-329

Jednym z wielkich wrogów, na jakich napotyka każdy chrześcijanin, jest zazdrość. Musi ona zostać natychmiast zwyciężona jako nieprzyjaciel Boga, człowieka i wszelkiej dobrej zasady. A jeśli jej obecność pokalała choć na chwilę nasze serce, odwołać się należy do oczyszczającego ducha świętości i miłości. Zazdrość jest nie tylko okrutna sama w sobie, lecz jej zatrute szpony z całą pewnością sprowadzą ból i kłopoty na innych, powodując ogólne nieszczęście i doprowadzając ostatecznie do zniszczenia tych, którzy ją do siebie dopuszczają. Zazdrość jest grzechem w myślach, złem w umyśle, które niezwykle szybko prowadzi do rzeczywistego grzechu i zła w uczynkach. Bardzo trudno oczyścić całkowicie umysł z zazdrości, jeśli został nią raz skażony, bowiem niezwykle szybko nadaje ona własny koloryt i charakter całemu otoczeniu. Z.03-330

Nic i w żaden sposób nie powinno nam zaszkodzić. Różne rzeczy mogą kolidować z naszymi cielesnymi wygodami, dobrobytem czy biegiem spraw, lecz jeśli pamiętamy, że nie żyjemy w ciele, ale w duchu, i że jako Nowym Stworzeniom przyrzekł nam Pan w słusznym czasie Królestwo, możemy być świadomi, iż żaden zewnętrzny wpływ nie może zagrozić naszym rzeczywistym interesom – interesom duchowym – ani stanąć na przeszkodzie do osiągnięcia chwały Królestwa, jaką Pan obiecał tym, którzy są mu wierni. Jedynie nasz brak zaufania do Pana i nasza wobec Niego niewierność mogą oddzielić nas od Jego miłości i obietnic. Z.03-331

Nowe Stworzenia w Jezusie Chrystusie znają się nawzajem nie według ciała, lecz według ducha. W nowych umysłach, czy nowym duchu każdego z nich, mieszczą się najszlachetniejsze uczucia, najwyższe aspiracje, to co dobre, prawdziwe, szlachetne, czyste – bez względu na słabości ich ciał. Kochają się oni wzajemnie zgodnie z nowymi pragnieniami i wolą, pozostając w harmonii z Bogiem, a ta wzajemna przyjaźń wzrasta w miarę jak dostrzegają energię innych, którzy “bojują” dobry bój wiary przeciwko złym wpływom świata, ciała i Szatana. Żaden język ani pióro nie są w stanie właściwie wyrazić tej miłości, tej przyjaźni, jakie istnieją pomiędzy Nowymi Stworzeniami w Jezusie Chrystusie, dla których stare rzeczy przeminęły, a wszystkie stały się nowymi. Z.03-333

Bóg celowo tak ułożył sprawy, aby Jego lud musiał dokonywać wyboru pomiędzy przyjaźnią i społecznością z Bogiem, a przyjaźnią i społecznością ze światem, ponieważ rzeczy, które miłuje Pan, nie podobają się światu, zaś rzeczy, które miłuje świat – złe uczynki, złe myśli, złe mowy – są obrzydliwością w oczach Pańskich. Ci, którzy miłują je i czynią, tracą z Nim społeczność – nie posiadają Jego ducha. “A jeśli ktoś ducha Chrystusowego nie ma, ten nie jest Jego”. Z.99-70

Obowiązkiem każdego dziecka Bożego jest aktywność w rozsiewaniu Prawdy, sprawianie, by jaśniało jej światło, utrzymywanie go w czystości i w stanie ciągłego świecenia. “Czystość i świecenie” – co to oznacza? Znaczy to, że musimy zwracać pilną uwagę na słowa żywota, abyśmy mogli dojść do dokładnego poznania Prawdy, oraz że musimy ostrożnie i wiernie usuwać każdy ślad błędu, gdy tylko go dostrzeżemy – bez względu na to, czy chodzi o błąd doktrynalny, czy o błąd w naszym codziennym postępowaniu lub rozmowach – tak, aby czyste światło Boskiej Prawdy mogło bez przeszkody świecić za pośrednictwem jasnego i przejrzystego charakteru. Z.03-358

Zdeprawowany umysł zasłania się sumieniem, twierdząc, że zawsze należy mówić prawdę, wobec czego Bóg nie może za obmowę uważać mówienia prawdy, zaś potępiając złe słowa i oszczerstwa, jako uczynki ciała, musiał On mieć na myśli mówienie o tym, co jest fałszywe i nieprawdziwe. Takie pojęcie jest jednak błędne; oszczerstwo jest oszczerstwem, bez względu na to, czy jest ono prawdziwe, czy fałszywe. I to nie tylko z punktu widzenia prawa Bożego, lecz także prawa inteligentnych ludzi. Oszczerstwem jest to, co prawdziwe czy fałszywe, wypowiedziane zostało w intencji szkodzenia drugiemu. A prawo ludzkie zgadza się pod tym względem z prawem Bożym, uznając tego rodzaju szkodzenie drugiemu za błąd. Z.99-70

Gotowość niesienia Pańskiego krzyża polega na czynieniu woli Ojcowskiej w niekorzystnych warunkach. Ten rodzaj postępowania sprowadził na Pana zazdrość, nienawiść, złość, walkę, prześladowania, itd., ze strony tych, którzy uważali się za lud Boży, lecz o których nasz Pan, czytający w ich sercach, powiedział, że pochodzą od swego ojca, diabła. Odkąd postępujemy tą samą “wąską ścieżką”, jaką szedł nasz Mistrz, spodziewać się musimy, że nasz krzyż podobny będzie do Jego krzyża – że spotkamy się ze sprzeciwem, gdy czynić będziemy wolę naszego Niebieskiego Ojca, gdy służyć będziemy Jego sprawie i kiedy pozwolimy światłu jaśnieć zgodnie z nakazem naszego Wodza i Mistrza. Z.03-345

“A cierpliwość niech ma doskonały uczynek, żebyście byli doskonali i zupełni, którym nie schodziłoby na niczym” – wyjaśnia apostoł. A więc prawdziwa cierpliwość obejmuje i inne przymioty charakteru – warunkuje w pewnym stopniu ich posiadanie. Pomiędzy ludem Bożym cierpliwość z całą pewnością musi być poprzedzana przez wiarę, a stopień cierpliwości określa na ogół miarę wiary. Chrześcijaninowi, który uważa się za niecierpliwego i niespokojnego, z pewnością brak wiary w Pana, w przeciwnym bowiem razie byłby w stanie polegać na Bogu i Jego wspaniałych obietnicach i oczekiwać na ich wypełnienie. Zaś wykonawszy mądrze i pilnie swe zadania, z zadowoleniem pozostawiłby rezultaty oraz czasy i chwile Panu. Z.03-361

Starajmy się, podobnie jak nasz Pan, być czynicielami pokoju oraz mieszkać ze wszystkimi braćmi w jedności ducha i w “związce pokoju”. Niech nasza aktywność i chęć walki skierowana będzie przeciwko największemu wrogowi oraz wszelkim przejawom grzechu, łącznie z tymi, jakie działają w naszych członkach, w naszym własnym upadłym ciele. Tym bowiem sposobem zarówno my sami, jak i wszyscy inni bracia, znajdziemy dla wszystkich wojowniczych elementów naszej natury wystarczająco dużo takich zajęć, które podobają się Panu. Podobnie jak znajdziemy zajęcie dla każdej dobrej, pragnącej służyć pomocą cechy posiadanego przez nas charakteru, jeśli będziemy się wzajemnie budować i czynić przy każdej nadarzającej się okazji dobro wszystkim ludziom, szczególnie zaś domowi wiary. Z.03-363

Mogą o nas źle mówić i obmawiać nas, lecz wszyscy, którzy nas znają, którzy mają z nami bliższy kontakt, powinni z własnego doświadczenia wiedzieć, iż pozostajemy wierni zasadzie, że wszelkie nasze wysiłki mają na celu, by zarówno słowa naszych ust, jak i rozmyślania naszego serca oraz nasz sposób postępowania w życiu podobały się Panu, przyczyniały się do czci Jego imienia i Jego sprawy oraz aby przez Chrystusa mógł być wielbiony Bóg, któremu na zawsze należy się chwała i Królestwo. Z.03-365

Ci, którzy w sprawach duchowych świadomie oddzielają się od świata i za braci uznają jedynie takich, którzy wyznają obrzezkę serca i przyjęcie do rodziny Bożej, spotkają się ze sprzeciwem ze strony moralistów, liberałów i zdeklarowanych krytyków, jak też ze strony ludzi, którzy nienawidzą światła, ponieważ potępia ono ich ciemność, spotykają się ze sprzeciwem doktrynalnym oraz sprzeciwem wszelkiego innego rodzaju. Jest to jednak jedyna dobra droga, jaką należy postępować. O wiele lepiej byłoby, gdyby za braci uznawani byli tylko prawdziwi Izraelici, w ten bowiem sposób oddzielana byłyby pszenica od kąkolu. Z.99-203

Jeśli spotykają cię próby i pokusy, które jesteś w stanie przezwyciężyć i które wyrabiają w twym charakterze cierpliwość, doświadczenie, braterską uprzejmość, sympatię i miłość, ciesz się i zanoś dziękczynne modlitwy świadczące, iż oceniasz Boskie miłosierdzie i pomoc. Jeśli natomiast twe próby wydają ci się niemożliwe do zniesienia, jeśli czujesz, że mogłyby cię złamać, oddaj sprawę Temu, który nosi nasze brzemiona i poproś o Jego pomoc w znoszeniu wszystkiego, co mogłoby się przyczynić do twego dobra oraz o uwolnienie cię od wszystkiego, co nie byłoby dla ciebie dobre, co mogłoby ci zaszkodzić. Z.96-163

Każde prawdziwe dziecko Boże musi posiadać ściśle określony, indywidualny charakter, którego istnienie nie jest zależne od duchowego życia jakiegokolwiek innego chrześcijanina. Musi ono ze Słowa Prawdy, głoszonego i okazywanego czynami przez innych chrześcijan, przyswajać sobie te zasady życia, które pozwalają na stabilizację jego charakteru, na jego własną duchową indywidualność. A ta duchowa indywidualność każdego z nas powinna być na tyle pozytywna i określona, byśmy potrafili ostać się i byli zdolni do samodzielnego przyswajania sobie ducha Prawdy nawet i wówczas, gdyby upadł (co zdaniem apostoła jest możliwe – Żyd. 6:4-6, Gal. 1:8) nasz ukochany brat lub siostra, których życie duchowe karmiło nas na początku i pomagało w udoskonalaniu naszego charakteru. Z.03-375

Pan jest zawsze obecny pośrodku swego ludu. On zawsze o nas myśli, zajmuje się naszymi sprawami, chroni nas w niebezpieczeństwie, zaopatruje w doczesne i duchowe dobra, czyta w naszych sercach, zauważa każdy przejaw przywiązania wypływającego z naszej do Niego miłości. On kształtuje wokół nas wydarzenia mające wpływ na nasze karanie i oczyszczanie, słyszy też nasze najcichsze wołanie o pomoc, pociechę czy społeczność z Nim. On zawsze stoi na straży, czy wołalibyśmy do Niego w zapracowanej południowej godzinie, czy podczas cichego nocnego czuwania. Jak błogosławiona jest świadomość tej stałej wierności! I żadne prawdziwe dziecko Boże nie zostaje pozbawione przekonania, że zostało przez Niego przyjęte. Z.03-376

Nasz Pan zawsze łączy postęp i rozwój naszego duchowego życia z otrzymywaną przez nas Prawdą oraz naszym wobec niej posłuszeństwem. Każde dziecko Boże powinno się więc strzec nauk, które utrzymują, iż przewyższają Słowo Boże, i głoszą, że Chrystus lub duch święty przemawiają do zaawansowanych chrześcijan niezależnie od Słowa. Powoduje to duchową pychę i chełpliwość oraz osłabia siłę ostrzeżeń i napomnień świętych Pism, ponieważ ci, którzy zostali zwiedzeni, sądzą, że poprzez nich działa wyższy nauczyciel. A Szatan, wykorzystując te złudzenia, czyni ich poddanymi swej woli. Z.03-377

Pamiętajmy zawsze o tym, że Pan nigdy nie gardzi złamanym i skruszonym sercem, ani go nigdy nie odtrąci. I dlatego o jakiekolwiek trudności nie potknąłby się ktoś spośród Pańskiego ludu, Nowego Stworzenia, niech nie rozpacza, o ile nadal pragnie społeczności z Panem i Jego przebaczenia, jeśli jego serce jest skruszone i złamane. Niech wówczas pamięta, że Bóg przygotował zabezpieczenie w postaci zasług Chrystusa, co pozwala Mu przyjąć i usprawiedliwić darmo każdy grzech tego, kto przychodzi do Niego przez Jezusa, przez wiarę w Jego krew. ... Ci, którzy z powodu swych grzechów złamali i skruszyli swe serca, powinni wiedzieć, że nie popełnili “grzechu na śmierć”, dowodzi tego ich stan. Apostoł oświadcza bowiem: “Albowiem nie jest możliwe, ... aby się znów odnowili ku pokucie” – ci, którzy popełnili grzech na śmierć. Z.03-383

Owce należące do Maluczkiego Stadka nie boją się zła, ponieważ posiadają Pańską życzliwość, ponieważ On jest zawsze z nimi, stoi przy ich boku i okazał im swą łaskę poprzez zapłaconą już cenę okupu. On towarzyszy im też przez swe Słowo obietnicy – przez zapewnienie, że śmierć nie oznacza zniszczenia życia, lecz raczej niezakłócony sen w Jezusie, aż do chwili zmartwychwstania. Cóż więc dziwnego w fakcie, że tacy mogą chodzić w dolinie cienia śmierci, śpiewając Panu melodię swego serca, że pragną, by ich dusze i całe jestestwo sławiło, chwaliło i wywyższało Jego wielkie i święte imię, imię Tego, który umiłował nas i wykupił drogocenną krwią naszego drogiego Odkupiciela oraz powołał nas, byśmy stali się Jego współuczestnikami. Z.03-413

Dobroć i miłosierdzie, których spodziewamy się poza zasłoną, mają swój początek już teraz, co powinno zostać odpowiednio docenione. Jeśli ktoś nie wie nic na temat radości w Panu w obecnym czasie, nie będzie z pewnością przygotowany na radość z Panem w Królestwie, bez względu na to, jakiego rodzaju błogosławieństwa i radości mógłby osiągnąć pod zarządem tego Królestwa w czasie Wieku Tysiąclecia. Istnieje więc radość i zadowolenie, jakiego udziela Pan swym wiernym – i nie jest to sprawa chwilowa, związana z początkowym przyjęciem Pana i poświęceniem Mu się na służbę. Na dobroć i miłosierdzie Pańskie nie należy spoglądać jak na rzeczy należące do odległej przeszłości, muszą one bowiem być dostrzegane i cenione jako coś, co stanowi element teraźniejszości. Dzień po dniu Boska dobroć i miłosierdzie towarzyszą nam, dodają nam nowych sił, wzmacniają nas i błogosławią. Z.03-413

Nasz dobry bój wiary polega w znacznej mierze na bronieniu przez nas Słowa Bożego, co równocześnie zawiera w sobie obronę charakteru Boga. Oznacza to gotowość do stania po stronie Prawdy za wszelką cenę i przeciwko dowolnej liczbie atakujących – przeciwko wierzeniom i teoriom ludzkim, które w złym świetle stawiać mogą dobrą nowinę o wielkiej radości, jaką opowiadał nasz Pan i apostołowie, a która – chwała niech będzie za to Bogu – głoszona będzie jeszcze całej ludzkości. Apostoł mówi o tym następująco: “Jestem wystawiony ku obronie Ewangelii”. Nie możemy nie bronić Prawdy. Przedstawia ona bowiem Boga, przedstawia Chrystusa, jest więc i naszym sztandarem. A my, jako wierni żołnierze, bronić musimy swego sztandaru aż do śmierci. Z.03-423

Ciało przejawia chęć do wydostania się ze stanu, w którym uznane jest ono za martwe. I dlatego nowa natura znajdować się musi w ciągłym pogotowiu, aby powstrzymać tę tendencję, aby bojować dobry bój wiary i otrzymać nagrodę jako zwycięzca. Takie walki nowego umysłu przeciwko ciału są dobrym bojem w tym sensie, że toczone są one przeciwko grzechowi i słabościom, które należą do upadłej natury. Są one też bojem wiary, ponieważ cała droga Nowego Stworzenia to bieg wiary, zgodnie z tym, co powiedział apostoł: “Bo przez wiarę chodzimy, a nie przez widzenie”. ... Jest to bój wiary w takim znaczeniu, że nikt nie byłby w stanie prowadzić walki przeciwko własnemu ciału, przeciwko jego skłonnościom i pragnieniom, jeśli nie miałby wiary w obietnice oraz Pana przychodzącego mu z pomocą. Z.03-425

* usprawiedliwieniem ** wyzwoleniem

Wraz z każdym upływającym dniem pamiętajmy o trzech rodzajach naszego związku z tym Kościołem. (1) Jako żywe kamienie nadal podlegamy procesowi przygotowania. (2) Jako członkowie Królewskiego Kapłaństwa niosący Arkę przechodzimy ze stanu Przybytku do stanu Świątyni. Niektórzy spośród nas już weszli, inni znajdują się jeszcze w drodze. (3) Dla nas, jako dla ludu Bożego, nadszedł czas, abyśmy duchem i wyrozumieniem śpiewali nową pieśń Boskiego miłosierdzia, sprawiedliwości, miłości i Prawdy. Bądźmy wiernymi pod każdym z wymienionych względów, wypełniając nasze zadania, ponieważ niedługo nasz bieg się zakończy, a chwała Pańska napełni Świątynię. Z.03-443

Pokusy ustawicznie dosięgają ludu Pańskiego – jak choćby podszepty, by dokonywać wspaniałych dzieł w Jego imieniu, dowodząc w ten sposób samym sobie i innym, że jesteśmy wybrańcami niebios. Lekcja, jakiej mamy się nauczyć, jest następująca: praca, którą dał nam Ojciec do wykonania, nie polega na nawracaniu świata, na demonstrowaniu łaski, jaką On nas obdarza, czy naszej w Nim wielkości, lecz raczej na cichym i pokornym, jak też na tyle skutecznym, na ile pozwala rozum i dobre wychowanie, sprawianiu, by jasno świeciło nasze światło i okazywana była cześć Temu, który powołał nas z ciemności do swojej cudownej światłości, który uwolniwszy nas od pragnienia stania się nadzwyczajnymi pracownikami, powołał nas na stanowisko mądrych sług, ambasadorów Prawdy. Z.04-9

Wahanie po dostrzeżeniu zła wzmaga siłę pokusy. Z.03-32

Jedną z ciężkich prób Nowego Stworzenia jest zwyciężanie miłością ducha światowości, którym kieruje pycha. Światowa pycha jest wyzwaniem rzuconym wierze w Boga oraz posłuszeństwu wobec Niego, i tylko ci, którzy posiadają dużo odwagi i pełni są zaufania do Pana, mogą pokonać tego olbrzyma. Konieczne jest jednak odniesienie zupełnego zwycięstwa – owa pycha musi zostać całkowicie upokorzona, uśmiercona, aby nigdy już nie mogła powstać i nam zagrozić. To indywidualna walka i jedynym właściwym rodzajem broni przeciwko temu olbrzymowi jest kamień ze strumienia, posłannictwo Pańskie pokazujące nam, co jest Mu miłe i co może zostać przez Niego przyjęte, posłannictwo zapewniające nas, że kto się poniża, będzie wywyższony, a kto się wywyższa, będzie poniżony. Poeta wyraził to następująco: “Prawdziwa godność zaczyna się tam, gdzie kończy się pycha”. Z.03-329

Jako uczniowie Chrystusa znajdujemy się w Jego szkole i najważniejszą lekcją, jaką On nam przekazuje dzień po dniu, lekcją, której musimy się dobrze nauczyć, jeśli pragniemy uzyskać cel w postaci nagrody wysokiego powołania w całej jej różnorodności i rozciągłości – jest lekcja miłości. Ona rozciąga swój wpływ, ma związek z wszystkimi słowami, myślami i czynami naszego codziennego życia. Poeta powiedział: “Jak światłością jest każda piękna barwa, tak miłością jest każda łaska”. Z.03-55,58