Odłączeni do służby Bożej – “Bądź wierny aż do śmierci” – “Poświęćcie się”, a “Ja poświęcę was” – Cielce i barany poświęcenia – Namaszczający olej poświęcenia.

Poświęcenie kapłanów było obrazem poświęcenia ludzkiej natury Pana Jezusa i Jego Ciała, Kościoła, pod wolę Jahwe: Jezus był posłuszny aż do śmierci i podobnie członkowie Jego Ciała cierpią dla sprawiedliwości “aż do śmierci”. Przez te pozafiguralne ofiary, składane podczas wieku Ewangelii, całe Ciało (podobnie jak Głowa, symbolizowana przez samego Aarona), przedstawione w synach Aarona, jest poświęcane do swojego przyszłego dzieła królów i kapłanów. 

To jednak nie wszystko: jako nagrodę za wierność Bóg obiecuje nadanie najwyższego stopnia egzystencji duchowej – Boskiej natury. Są oni zarazem uznani za duchowych synów Boga (Gal. 4:4-7; 2 Piotr 1:4).

“Bądź wierny aż do śmierci”

Obrazy, o których mówimy, uczą też, że niektórzy poświęcający się i w ten sposób przyłączający się do królewskiego kapłaństwa nie osiągną przyszłej służby królewskiej. Potwierdza to jasno także Nowy Testament. Jedna klasa ma być “zbawiona jako przez ogień”, jako ci, “którzy przyszli z ucisku wielkiego”. Nie osiągną jednak nagrody, o którą starali się na początku swego poświęcenia. Nie docenili oni w wystarczającym stopniu przywileju poświęcenia się jako kapłani. Nie byli wystarczająco gorliwi w “cierpieniu z Nim” – z Najwyższym Kapłanem. Zastanowimy się nad nimi później, rozważając ofiary Dnia Pojednania.

Jeszcze inna klasa poświęcających się jako kapłani, którzy nie zdobędą królewskich błogosławieństw obiecanych tym kapłanom, zostanie unicestwiona przez wtórą śmierć. Mówi o niej wyraźnie Nowy Testament (Hebr. 6:4-6; 10:28-31; 1Jan 5:16), jest ona także pokazana w figurach, czyli cieniach służby sprawowanej w Przybytku.

Na początku czterej synowie Aarona reprezentowali kapłaństwo, lecz dwóch z nich zostało unicestwionych, co odpowiada dwóm klasom opisanym powyżej. Żadna z nich nie stała się Królewskim Kapłaństwem. Jedni umierają wtórą śmiercią, a drudzy zostają od tego zachowani “przez ogień” – cierpienie, oczyszczenie. Aaronowi i dwóm pozostałym synom zabroniono opłakiwać braci, którzy zostali w ten sposób odcięci. Oznacza to, że wszyscy wierni kapłani uznają sprawiedliwość Boskich decyzji i przyjmą je w pokornym <str. 41> uniżeniu mówiąc: “Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, o królu świętych”. Rzeczywiście przynosi to świętym błogosławieństwo, skłaniając ich do większej gorliwości: “Bójmyż się tedy, aby snać, zaniedbawszy obietnicy o wejściu do odpocznienia jego, nie zdał się kto z was być upośledzony” – Hebr. 4:1, por. też 3 Mojż. 10:1-7; Obj. 15:3.

“Poświęćcie się”, 
a 
“Ja poświęcę was”

Obrazowa ceremonia poświęcenia, dokonywana względem figuralnych kapłanów, pokazuje dwie części poświęcenia: nasz udział – oddanie ludzkiej natury i jej praw, a także część Boską – akceptację naszej ofiary, odłączenie i uznanie nas za nowe stworzenia. Nowa, duchowa natura była pokazana w Aaronie i jego synach; poświęconą naturę ziemską wyobrażały cielec i barany składane na ołtarzu (3 Mojż. 8:14-33).

Aby tego dokonać, <str. 42> cielec musiał być zabity – “i zabił go Mojżesz”. Potem Mojżesz pomazał krwią rogi ołtarza. “Palec” Zakonu wskazywał w ten sposób, że Bóg mógł zaakceptować ołtarz ziemskich ofiar tylko dzięki przelanej krwi (oddanemu życiu). Wszyscy, którzy uznają władzę ołtarza (rogi są symbolem władzy), muszą najpierw uznać krew, która go uświęca. 

Następnie Mojżesz wziął cielca, jego skórę, mięso itd. i spalił to poza obozem (werset 17). W ten sposób człowieczeństwo kompletnego Chrystusa – Głowy i Ciała – staje się “ofiarą za grzech”, cierpiąc zniszczenie, na które został skazany świat. Ostatecznie będzie on uwolniony dzięki tej ofierze. Zasługa leży w ofierze naszego Pana, a my, Jego bracia, mamy przywilej dopełniania miary Jego cierpień jako członkowie Jego Ciała (Kol. 1:24). 

Było to wyobrażone przez ofiarowanie na ołtarzu, jako wonność Panu, tłuszczu i wnętrzności organizmu wytwarzającego życie.

Inne cechy tego samego poświęcenia były pokazane w dwóch baranach, wymienionych w wersetach 18 i 22. Pierwszy z nich był ofiarą całopalną. Aaron i jego synowie wkładali ręce na głowę zwierzęcia, co oznaczało, że są przez nie wyobrażani. Barana zabito, jego krwią pokropiono ołtarz, a Mojżesz “porąbał go na sztuki... i spalił głowę i sztuki, i tłustość, a wnętrzności i głowę opłukał wodą”. 

W ten sposób podczas całego wieku Ewangelii Jezus i Jego Ciało, Kościół, są ofiarowywani, członek po członku, na ołtarzu przed Bogiem. <str. 43> <str. 44> <str. 45> Są oni jednak policzeni razem jako jedna ofiara. Najpierw na ołtarzu została położona Głowa i odtąd wszyscy, którzy “umarli z Nim” są oczyszczani, tak jak w obrazie, wodą – przez Słowo – i uznani za ofiarowanych na tym samym ołtarzu, co Głowa. Palenie ofiary na ołtarzu pokazuje, w jaki sposób Bóg przyjmuje tę ofiarę jako “wdzięczną wonność”.

Drugi baran, baran poświęcenia, pokazywał efekt wywołany w nas przez ofiarowanie, tak jak pierwszy baran pokazywał Boskie spojrzenie na poświęcenie. Aaron i jego synowie wkładali na barana ręce, pokazując, że są przez niego wyobrażani. Mojżesz zabijał go i brał krew (poświęcone życie), pomazując Aarona i każdego z jego synów osobno, co oznacza, że nasze poświęcenie jest sprawą indywidualną. 

Nasze ręce także są poświęcone, tak, że cokolwiek czynimy, czynimy z zamiłowaniem, jako dla Pana. Poświęcone są też nasze stopy; odtąd “postępujemy nie jako inni poganie”, lecz “chodzimy w nowości żywota”, “chodzimy wiarą”, “chodzimy według ducha”, “chodzimy w światłości”, a nawet “jakośmy przyjęli Chrystusa, tak w nim chodzimy” – wersety 23 i 24.

Najlepsze części barana – wnętrzności i tłuszcz – wyobrażały uczucia naszych serc, nasze najlepsze zdolności. Wkładano je w ręce kapłanów, którzy dokonywali “obracania” – tam i sam przed Panem. Obracanie oznaczało, że składanie ofiary nie trwa jedynie chwilę, dzień lub rok, ale że jest to ustawiczne podtrzymywanie naszego przywiązania aż do momentu, kiedy Pan przyjmie nas jako tych, którzy ukończyli bieg. Następnie Mojżesz odbierał ofiarę z ich rąk (kapłani jej nie odkładali), a Boska akceptacja była manifestowana <str. 46> ogniem. Podobnie my, Królewskie Kapłaństwo, nie możemy odkładać czy przerywać ofiarowywania wszystkich naszych zdolności w służbie Bożej, gdy jeszcze je posiadamy, aż wszystkie są zużyte dla Pana, a On sam powie: Dosyć – wstąp wyżej. 

Kiedy ofiara znajdowała się w rękach kapłanów, leżały na niej trzy placki wzięte z kosza. Mojżesz kładł tę ofiarę na ręce zarówno najwyższego kapłana, jak i pozostałych kapłanów.

Pierwszy niekwaszony placek przedstawiał rzeczywistą czystość Jezusa jako człowieka, a także przypisaną czystość Kościoła jako ludzi, tak jak potwierdzał to Zakon (Mojżesz) – usprawiedliwienie – ponieważ “sprawiedliwość Zakonu jest wypełniona w nas”, dopóki jesteśmy uznawani za członków Jego Ciała (por. Rzym. 8:14). Drugi przaśny placek, zmieszany z oliwą, przedstawiał mieszkającego wewnątrz ducha – uświęcenie. Trzeci – krepel – symbolizował naszą nadzieję i wiarę w najkosztowniejsze obietnice chwały, czci i nieśmiertelności.

Nasze poświęcenie nie może być zupełne, ani przyjęte bez następujących elementów: usprawiedliwienie (czystość), uświęcenie przez Ducha i wiarę w Prawdę oraz wiarę w obiecane uwielbienie.

Olej namaszczenia był zmieszany z krwią ofiarowania i użyty do pokropienia Aarona i jego synów (w. 30). Wskazuje to, że nasze poświęcenie jest przyjmowane tylko dlatego, że jesteśmy usprawiedliwieni drogocenną krwią naszego Odkupiciela; stąd wiemy, że jesteśmy przyjęci tylko “w onym umiłowanym” – Efez. 1:6. <str. 47>

Gotowanie mięsa ofiary (w. 31) nie stanowiło fragmentu ceremonii ofiarowania; było to jedynie przygotowanie części, które miały być jedzone. Wszystko miało być zużyte (w.32), co oznacza, że mamy być zupełnie i całkowicie poświęceni, że nie wolno nam marnować czasu ani zdolności.

Siedem dni poświęcenia (w. 33, 35) pokazuje jeszcze raz, że jesteśmy poświęceni na służbę Bogu nie na jakiś czas, lecz na zawsze. “Siedem” jest w Biblii liczbą zupełną i oznacza “wszystko” lub “całość” tego, do czego się odnosi (siedem pieczęci, siedem trąb, siedem plag itp.). Werset 36 pokazuje dokończenie dzieła poświęcenia.

Nigdy wcześniej nie było takiego czasu, w którym byłoby bardziej konieczne niż teraz, aby ci, którzy są poświęceni jako kapłani, starali się być “umarłymi z Nim”. Każda z naszych zdolności powinna być “obracana” przed Bogiem, aby Pan mógł przyjąć i użyć nasze talenty na swoją chwałę. Jest to szczególnie ważne dla tych, którzy pojmują naukę Pisma, że już niedługo wszyscy członkowie Ciała zostaną przyjęci wraz z Głową jako “wdzięczna woń dla Pana”. Samoofiarowanie będzie wtedy zakończone, a rozpocznie się chwalebne dzieło błogosławienia ludzkości i wypełniania przymierza Bożego.

Pozafiguralne poświęcenie pozafiguralnych kapłanów jest ograniczone do wieku Ewangelii. Trwa ono bez przerwy, odkąd nasz Pan i Poprzednik “poświęcił samego siebie” i zostanie dokonane, zanim zakończy się ten wiek. Jeżeli nie zdołamy znaleźć się w klasie kapłanów teraz, w czasie poświęcania, to nie będziemy w niej także wtedy, gdy rozpocznie ona swoją służbę dla ludzi w Królestwie. Wtedy ci sami kapłani (teraz wzgardzeni przez ludzi, ale będący “wdzięczną wonią” dla Pana), otrzymają także tytuły królów i razem ze swoją Głową – Jezusem – będą panować i błogosławić wszystkie narody (Obj. 20:6). Czy naprawdę pragniemy <str. 48> znaleźć się między tymi, którzy będą śpiewali na chwałę Najwyższemu Kapłanowi: “Uczyniłeś nas Bogu naszemu królami i kapłanami i królować będziemy na ziemi”? Jeżeli tak, to nasze poświęcenie będzie teraz zupełne, ponieważ tylko “jeśli z Nim cierpimy, z Nim też królować będziemy” – 2 Tym.2:12.