O, duszo moja, miej się na baczności,
Bo nieprzyjaciel, ona moc ciemności,
Napiera usilnie i stawia przeszkody,
By cię nie dopuścić do wielkiej nagrody.
    Z.'03-119 R3179:1

Chrześcijanin powinien być gotowy czynić dobrze wszystkim ludziom kosztem swego czasu i wygody, dla braci zaś powinien być gotowy położyć życie. Powinien on poszukiwać okoliczności, w których mógłby kłaść swe życie, dzień po dniu, w sensie poświęcania swego czasu na głoszenie Prawdy, na pomaganie Pańskim braciom w jakikolwiek sposób, aby mogli oni nałożyć zupełną zbroję Bożą i ostać się w dzień zły. Z.'03-121 R3180:3

Uczynkami ciemności są wszelkie uczynki, które nie wytrzymują próby dokładnego przebadania, które nie otrzymałyby aprobaty w świetle nowego wieku, gdy zaistnieje on w pełni. Pamiętajmy, że należymy nie do starego, lecz do nowego wieku i dlatego powinniśmy żyć w zgodzie z naszą przynależnością i odpowiedzialnością względem Księcia Światłości, w opozycji zaś do księcia ciemności, jego uczynków i jego dróg. Z.'03-122 R3181:1

Każdy powinien starać się być uczciwym, nie tylko w sprawach finansowych, lecz także w swym postępowaniu względem bliźnich, w postępowaniu wobec braci i ponad wszystko w swych wyznaniach dotyczących Boga i wiary. Na tym właśnie polega próba, a ci, którym bardziej zależy na łaskach ludzkich niż na łasce Boga, którzy zdecydowani są nieuczciwie wyznawać i głosić kłamstwo, pozostaną w kłamstwie – zaprzepaszczą swe wieczne zyski i okażą się nieprzydatni do Królestwa, mimo iż ostatecznie mogą stać się jeszcze użyteczni. Z.'03-122 R3181:3

Modlitwa jest nie tylko przywilejem, lecz także koniecznością, jest polecana jako niezbędny element naszego duchowego wzrostu. Ktokolwiek traci potrzebę dziękowania, uwielbiania, społeczności z Ojcem miłosierdzia, może być pewien, że traci ducha prawdziwego synostwa; wówczas powinien szybko starać się usunąć przeszkody – świat, ciało lub Szatana. Każdy dodatkowy przejaw zaufania, jaki Pan nam okazuje, objawiając swój charakter i plan, powinien pomnażać, zamiast zmniejszać, nasze uwielbienie i potrzebę modlitwy. Jeśli nasze serca są dobrą glebą, wydadzą obfity plon. Z.'96-161 R2004:6

Wszelkiego rodzaju choroby, niewygody, na jakie narażamy się w służbie dla Prawdy, są dozwolone przez naszego Ojca, aby wypróbować naszą wierność i miłość. Gdybyśmy bowiem nie byli wystawieni na takie cierpienia lub ciągle byli od nich cudownie ochraniani, służba Pańska nie odbywałaby się kosztem żadnej ofiary i zabrakłoby próby naszej gotowości do ponoszenia cierpień dla Prawdy. A więc każdy ból i cierpienie, zranienie ciała lub uczuć, oraz ścięcie w sensie społecznym lub rzeczywistym, otrzymuje świadectwo ducha potwierdzające naszą wierność. I we wszystkich tych doświadczeniach, o czym mówi nasz Pan i apostoł Piotr, powinniśmy wielce się radować. Z.'96-166 R2007:5

Jeśli nie posiadasz zapału do głoszenia dobrej nowiny o wielkiej radości, módl się szczerze, wiernie i wytrwale i staraj się o niego, a wkrótce go zdobędziesz. Jeśli masz gorliwość i miłość dla Ewangelii, a brak ci zdolności wyrażania jej, módl się o tę zdolność, wykorzystując równocześnie w pełni to, co już posiadasz. Jeśli posiadasz gorliwość i zdolność, a brak ci sposobności, udaj się do Pana w modlitwie, tak szybko jak to tylko możliwe, i powiedz Mu, że wiernie korzystasz ze wszystkich nadarzających się okazji. A potem czekaj na następne okoliczności, nie zaniedbując nawet tych najskromniejszych i najmniejszych, znajdujących w twym zasięgu. Z.'96-163 R2006:3

Schranianie się może być początkowo tylko niewielkim odchodzeniem od wąskiej drogi ofiarowania – jedynie spoglądaniem wstecz, żałowaniem rzeczy znajdujących się poza nami, nieznacznym zwolnieniem prędkości wykonywanego przez nas biegu, pewną skłonnością do rezygnowania z Prawdy na rzecz pragnień upadłej natury. I w ten sposób przygotowana zostaje droga dla podstępów kusiciela, który szybko dostrzega nasze słabe strony i stara się wykorzystać je w najodpowiedniejszy w naszym przypadku sposób. Subtelne błędy upośledzają naszą zdolność oceny, nęcące powaby przedstawione zostają cielesnemu umysłowi jako posiadające pozory sprawiedliwości, i prawie niepostrzeżenie dusza zapomina o swej “pierwszej miłości” do Pana, o swej początkowej gorliwości w Jego służbie – i nie będąc już prowadzona przez świętego ducha Bożego oddala się od Prawdy i jej ducha. Z.'95-93 R1799:1

By odnieść zwycięstwo nie tylko musimy nałożyć zupełną zbroję Bożą, lecz także zostać bohaterami w boju, wypowiedzieć zdecydowaną walkę pożądliwościom oczu i ciała oraz pysze żywota, jak też wszystkim wrogom sprawiedliwości i czystości. Musi inspirować nas miłość – miłość do Pana, Prawdy i sprawiedliwości – albo nigdy nie zostaniemy zwycięzcami. Tylko miłość zachowa nas w wierności aż do śmierci, uczyni nas godnymi otrzymania dziedzictwa świętych w światłości. Jeśli gorąca miłość rządzi sercem, sprawia ona, że serce jest zupełnie poddane Panu, co oznacza, iż dziewięć dziesiątych walki już zostało wygrane. Lecz i nawet wtedy, o czym mówi apostoł Juda (Judy 21) musimy zachować siebie w miłości Bożej, w czujności, modlitwie i gorliwości. A łaska obfitować będzie tam, gdzie obfituje miłość. Z.'95-93 R1799:4

 Z.'93-7 R1487:5

Niektórzy owładnięci są potrzebą posiadania pieniędzy, bogactw, inni prowadzeniem interesów, jeszcze inni strojami lub muzyką. Lecz jako lud Boży, który ujrzał poświatę nowego dnia i wielkie dzieło Boże, jakie zostanie w owym dniu dokonane, powinniśmy mieć serca tak zajęte pracą Bożą, by wszystkie te rzeczy, które mogą być właściwe i słuszne w wypadku innych, światowych ludzi, pozostały poza zasięgiem naszego myślenia i działania.m Z.'03-123 R3181:4

To jeden kielich, choć zawiera sok z wielu winnych gron, i jeden chleb, składający się z wielu ziaren. Ziarna nie mogą zachować swej własnej indywidualności i swego własnego życia, jeśli chcą stać się chlebem dla innych; podobnie grona nie mogą pozostać dalej gronami, jeśli mają stać się duchem dającym życie. Dostrzegamy więc piękno w stwierdzeniu apostoła, że lud Boży jest uczestnikiem jednego chleba i jednego kielicha. I nie ma żadnego innego sposobu na osiągnięcie nowej natury, jak tylko poprzez przyjęcie Bożego zaproszenia, aby pić Jego kielich, aby zostać z Nim “złamanym”, jako członkowie jednego chleba, aby być też z Nim pogrzebanym przez chrzest “w śmierć Jego”, po to, by wraz z Nim w zmartwychwstaniu zyskać chwałę, cześć i nieśmiertelność. Z.'01-76 R2772:6

Drogi Panie, chętnie spożywamy (przyswajamy sobie zgodnie z naszymi potrzebami) zasługi Twej czystej natury ofiarowanej za nas, ku naszemu usprawiedliwieniu. Pragniemy też mieć z Tobą udział w kielichu cierpień, wiedząc, iż błogosławiony jest przywilej cierpienia z Tobą, aby we właściwym czasie móc z Tobą królować, umierania z Tobą, abyśmy mogli żyć z Tobą w wieczności, byśmy byli Tobie podobni i jako Twa Oblubienica dzielili Twą miłość i chwałę. Obyśmy mogli być wierni, nie tylko w przyjmowaniu symbolu, lecz także i w rzeczywistości. Błogosławiony Panie, słyszymy Twe Słowo mówiące: “Kielich, który ja piję, pić będziecie i chrztem, którym ja się chrzczę, ochrzczeni będziecie”. Panie, sami z siebie nie jesteśmy zdolni do takiej ofiary, lecz wystarcza nam Twoja łaska, ponieważ jesteśmy całkowicie Twoi, teraz i na zawsze. Z.'99-51 R2436:5

Każdy, kto postępuje śladami Mistrza, musi koniecznie przeżyć pewne doświadczenia Getsemane, podobnie też każdy musi ostatecznie zakosztować wszystkich Pańskich doświadczeń. Nie zapominajmy o tym, by szukać sposobności służenia “braciom”, “maluczkim”, członkom Ciała Chrystusowego. Bądźmy ostrożni, by nie pomnażać zarzutów, które muszą spaść na nas jako na naśladowców Baranka, przeciwnie, wypowiadajmy miłe słowa, pomagajmy jedni drugim w noszeniu krzyża, w trudnościach i próbach napotkanych w drodze. W ten sposób najlepiej możemy pokazać naszemu Panu i Głowie jak bardzo cenilibyśmy sobie możliwość okazania Mu pomocy w niesieniu Jego krzyża w drodze na Kalwarię. Z.'99-125 R2473:3

Nasz drogi Odkupiciel, pełen ufności, zwrócił się do Ojca i z wiarą stwierdził, że całe swe życie i wszystkie błogosławione nadzieje na przyszłość poleca Ojcowskiej miłości i mocy, pragnąc być nagrodzonym zgodnie z Jego planem i Słowem. Podobnie i my, krocząc śladami naszego Mistrza, musimy spoglądać w przyszłość z wiarą, a w godzinie śmierci powierzyć wszystkie nasze sprawy Temu, który okazał nam swą wielką miłość, nie tylko dając swego Syna jako naszego Odkupiciela, ale i zapewniając swą opatrznościową opiekę w ciągu całego naszego pielgrzymowania i darowując nam bardzo wielkie i kosztowne obietnice, które idą przed nami, dodając nam siły, otuchy i pewności. Z.'99-128 R2475:4

Gdyby Pan posłał nas, abyśmy wybrali Mu Oblubienicę, zgromadzilibyśmy być może takie osoby, które On uznałby za niegodne, ponieważ nie potrafimy czytać w sercach. Ta myśl powinna uczynić nas pokornymi, uprzejmymi, łagodnymi względem wszystkich, jak też pełnymi zaufania do Pana, skłonnymi do szukania Jego kierownictwa w sprawach naszej pracy w Jego służbie – takim był Samuel, który mając pomazać Dawida, zdał się na Pana. Z.'03-223 R3227:1

Błogosławieństwo i moc Pańska towarzyszyły w pewien sposób pomazaniu Dawida – nie potrafimy zrozumieć, na czym to polegało – sprawiając, że wzrastał w wierze, przygotowując go i czyniąc zdolnym do sprawowania obowiązków wynikających z urzędu, na jaki został pomazany. Czy nie możemy uznać tego za obraz pomazania, jakie spływa na Kościół od chwili przyjęcia go przez Pana? Nasze pomazanie nie jest pomazaniem fizycznym, a udzielone nam błogosławieństwa nie są błogosławieństwami doczesnymi; jako Nowe Stworzenia wzrastamy w łasce, wiedzy i miłości, i z czasem, jako Nowe Stworzenia, staniemy się doskonali w pierwszym zmartwychwstaniu, znajdziemy się przed tronem z naszym Panem i Mistrzem – naszą Głową. Z.'03-223 R3227:4

W nieprzyjaznym świecie spodziewać się możemy jedynie zarzutów, jakie stawiano naszemu Mistrzowi, gdyż sługa nie jest wyższy od swego Pana. Świat, ciało i Szatan stają na naszej drodze: są walki zewnętrzne i wewnętrzny strach, i wiele ognistych strzał wymierzonych w sprawiedliwych. Lecz jaka jest właściwa postawa duszy nękanej nieszczęściami i trudnymi doświadczeniami? Czy nie jest nią cisza u stóp Bożych, czuwanie i poszukiwanie w pierwszym rzędzie Jego kierownictwa, Jego woli w każdej sprawie, zanim podejmiemy się rzeczy, które często pociągają za sobą wiele innych spraw? Psalmista sugeruje takie postępowanie, mówiąc: “Zaniemiałem milcząc; zamilknąłem i w dobrej sprawie” (nawet w kwestii czynienia lub mówienia tego, co z naszego punktu widzenia wydaje się dobre). Z.'96-31 R1937:4

Przedmiotem naszej głównej troski powinno być serce, to znaczy, by jego uczucia i skłonności pozostawały pod pełną kontrolą Bożej łaski, by znalazło się w nim miejsce dla wszelkich zasad Prawdy i sprawiedliwości, aby sprawiedliwość, miłosierdzie, życzliwość, braterska uprzejmość, miłość, wiara, cichość, powściągliwość, najwyższa cześć dla Boga i Chrystusa i gorąca miłość dla wszystkiego, co piękne i święte, mogły zdecydowanie stać się zasadami kierującymi życiem. Jeśli te zasady będą miały swe pewne, stałe miejsce w sercu, wówczas z dobrego skarbu serca usta wypowiadać będą słowa prawdy, rozwagi, mądrości i łaski. Z.'96-30 R1937:2

Nie znaczy to, że lud Boży zadowolić się powinien zwykłą rutyną codziennego życia w domu, sklepie, że ma sobie powiedzieć: “Bóg przyjmuje moją pracę tak, jak gdyby wykonana była bezpośrednio dla Niego w jakiś inny, bardziej właściwy sposób”. Oznacza to natomiast, że każda osoba powinna w takiej sytuacji analizować każdodziennie swe ziemskie obowiązki, aby zorientować się w jaki sposób mogłaby właściwie i sprawiedliwie ująć chwil, godzin lub dni przeznaczonych na służbę rzeczom i sprawom ziemskim, aby skierować je na rzeczy i sprawy duchowe, swoje własne lub innych. Poświęcone serce, kapłan składający ofiarę, jest jedynym, który będzie jak najlepiej wykorzystywał szybko upływające chwile, by zużyć je, na ile to tylko możliwe, na sprawy Ojca. Z.'03-407 R3266:2

W chwili pokusy pełne wiary serce powinno samo wznosić się do wielkiego Mistrza, uznając Jego miłość, mądrość i Jego możliwość niesienia nam pomocy, Jego chęć takiego kierowania wszystkimi sprawami, by przyczyniały się do dobra tych, którzy Go kochają. Jeśli w razie takiej potrzeby prosić będziemy o wsparcie, Pan z pewnością skieruje w naszą stronę swą radę i pomoc oraz siłę do postępowania w sprawiedliwości, prawdzie, czystości i miłości. W ten sposób będziemy mogli zwyciężać o każdej godzinie, codziennie – będziemy mogli zwyciężyć ostatecznie. Z.'98-23 R2249:5

* niepożytecznego lub szkodliwego

Każdy, kto chce być ofiarnikiem, powinien być cichy, pokorny, posłuszny, gdyż w przeciwnym razie szybko zboczy z drogi ofiarowania. Musi on więc nauczyć się rozwijać łaskę Pańską zgodnie z zasadami cierpliwości, ponieważ zaparcie samego siebie i znoszenie niesprawiedliwości, wówczas gdy nie ma możliwości jej uniknięcia bez równoczesnego wyrządzania krzywdy sprawie Pańskiej lub komukolwiek spośród Jego ludu, wymaga cierpliwości. Oznacza to także pielęgnowanie braterskiej uprzejmości, słowem – rozwój w naszym sercu i życiu zupełnej woli Bożej – miłości, która musi zostać osiągnięta w wielkiej, przezwyciężającej wszystko mierze, zanim dokonamy dzieła naszego ziemskiego ofiarowania. Z.'03-408 R3267:1

Dla każdego członka Królewskiego Kapłaństwa wynika stąd lekcja, że specjalnym zadaniem dotyczącym jego stanowiska, powołania, posłannictwa w obecnym czasie są wyrzeczenia. ... Jedną z form służby, często nie dostrzeganą przez Królewskie Kapłaństwo, jest przywilej rezygnacji z naszych własnych dróg lub planów, z naszych własnych metod czy upodobań, a przyjęcie zamiast nich, w interesie pokoju, planów lub upodobań innych osób tam, gdzie chodzi jedynie o kwestie osobiste, w wypadku których, jak wierzymy, Bóg zechce przyjąć taki lub inny sposób działania. Jeśli widzimy, że z podobnego postępowania mogłoby wyniknąć coś dobrego, możemy w imię pokoju zrezygnować z naszego zdania na rzecz pragnień innych. Z.'03-406,407 R3265:3; 3266:

 Z.'00-13 R2627:4

Prawo miłości, zamiast domagać się jednego z siedmiu dni, kontroluje i reguluje cały nas czas. Przez siedem dni tygodnia powinniśmy miłować Pana, naszego Boga, z całego serca, myśli, duszy i siły; przez siedem dni tygodnia powinniśmy też kochać naszych bliźnich jak siebie samych. A więc przez siedem dni w tygodniu mamy odpoczywać – odpoczywać od naszych własnych zajęć – odpoczywać w miłości Bożej, w pokoju Bożym, który “przewyższa wszelki rozum”, rządząc niezmiennie w naszych sercach. Z.'02-205 R3039:1

 Z.'02-265 R3070:5

Potrzebna jest nam cierpliwość, lecz osiągnąć ją można tylko poprzez próby. Potrzebujemy wiary, lecz można rozwinąć ją wyłącznie znajdując się w potrzebie. Do naszej przyszłej pracy potrzebne jest nam doświadczenie, które można zdobyć jedynie dzięki takim przeżyciom, które sprawią, że odczuwać będziemy współczucie z powodu słabości, trudności i doświadczeń, jakie przeżywają inni, wobec których, po osiągnięciu tronu, mamy pełnić rolę ministrów i przedstawicieli. Z teraźniejszych doświadczeń musimy nauczyć się odpierania zła – i to odpierania nie za pomocą zła, lecz dobra. Z.03-348 R3238:6

Czyni to, pokazując nam przez doświadczenia próżność wszystkich ziemskich spraw, ich absolutną niezdolność do zaspokajania pragnień duszy lub pocieszania zranionego ducha. Następnie pojawia się myśl, że choć nasze doświadczenia są uciążliwe, wkrótce się skończą, i jeśli na to zezwolimy, wypracują w nas jedynie owoce pokoju i sprawiedliwości, rozwiną w nas silny i szlachetny charakter, zdolny do sumiennej samokontroli, rozważnego badania spraw, cierpliwego znoszenia doświadczeń, zdolny do lojalnej i wiernej miłości oraz do ufności względem Boga. Z.'96-31 R1937:5

 Z.'03-165 R3199:6