Gdybyśmy w kryzysowym momencie naszych doświadczeń doszli do rozstajnych dróg i nie wiedzieli, czy udać się na prawo, czy na lewo, powinniśmy natychmiast zatrzymać się i nasłuchiwać głosu. Inaczej mówiąc, powinniśmy jak najszybciej zwrócić się do Słowa Bożego i rozważając jego nakazy i zasady oraz jego ilustracje dotyczące przedmiotu, który powoduje trudności, powinniśmy starać się czynić wolę Pana, jak też dążyć do doprowadzenia umysłu do stanu miłości, uległości i ufności, prosząc o równoczesne kierownictwo ducha świętego. Z.'95-6 R1753:2

Co to znaczy “żyć według ciała”? Odpowiadamy, że jest to życie zgodne ze skłonnościami i pragnieniami upadłej ludzkiej natury, polegające na ich zaspokajaniu. Jest to najłatwiejszy sposób postępowania. Wystarczy po prostu biernie poddać się skłonnościom naszej starej natury i zaprzestać z nią walki. Gdy tylko tak zrobimy, popłyniemy z prądem i niebawem stwierdzimy, że strumień jest coraz szybszy, a opór coraz trudniejszy. Z.'95-8 R1748:3

Niewielu dostrzega wpływ umysłu na ciało. Bóg tak zorganizował naszą istotę, że czyste, szlachetne, święte myśli mają, ogólnie rzecz biorąc, budujący i uszlachetniający wpływ nie tylko na nasz system umysłowy i moralny, lecz także działają pobudzająco na system fizyczny. I przeciwnie, każda nieczysta, nieszlachetna, bezwstydna i bezbożna myśl lub czyn mają bezpośredni wpływ nie tylko na obniżenie poziomu umysłowego i moralnego, lecz także na rozwój zarodków chorób, które i tak znajdują się w organizmie upadłej rasy ludzkiej. Z.'96-180 R2014:6

Ktokolwiek godny jest imienia “lud mój”, będzie słuchał głosu Pana i będzie Mu posłuszny, wyjdzie on z Babilonu i “nie weźmie z plag jego”. Takie bowiem posłuszne wyjście, po dostrzeżeniu prawdziwego stanu Babilonu, dowiedzie, że ci, którzy wyszli, nigdy nie zgadzali się naprawdę z jego grzechami. Ci natomiast, którzy nadal w nim pozostają, zobaczywszy w przyświecającym obecnie świetle i Babilon, i jego bluźniercze nauki, uważani są za popierających te bluźnierstwa i zasługują jak najbardziej na “plagi” – tak jak babilońska klasa “kąkolu”, a nawet bardziej niż ona, ponieważ posiadają oni więcej światła. Z.'00-3 R2553:3

Kiedy udajemy się do Pisma Świętego, aby zapoznać się z wolą Bożą, stwierdzamy, że wielka praca, jakiej Bóg od nas wymaga, nie jest pracą dla innych, lecz dla nas samych. To praca polegająca na ujarzmianiu, zwyciężaniu samego siebie, na panowaniu nad sobą. Dlatego wszystko inne – służba na rzecz domowników wiary, czynienie dobra w stosunku do wszystkich ludzi, działalność tak w kraju, jak i za granicą, itd. – podporządkowane jest tej najważniejszej pracy w nas samych. Apostoł Paweł mówi pod natchnieniem, że choćbyśmy najwspanialej głosili Ewangelię innym, choćbyśmy oddali na żywność dla ubogich wszystko, co posiadamy, lub stali się męczennikami dla dobrej sprawy, z Boskiego punktu widzenia bylibyśmy niczym bez miłości, bez ducha Chrystusowego i Ojcowskiego rozwiniętego w zasady kierujące naszym życiem. Z.'99-4 R2412:1  
* w stosunku do was

Nasze pragnienia i aspiracje, by stać się użytecznymi, mogą się nigdy nie zrealizować. Być może Pan widzi, że nie jesteśmy w stanie udźwignąć wywyższenia i honoru, jakich sobie życzymy. On wie o wiele lepiej niż my, co służy naszemu dobru, dlatego chciałby, byśmy byli zadowoleni z Jego kierownictwa, byśmy nie byli bezczynni, lecz pilni, nie bezmyślni, ale czujni, nie obojętni, lecz gorliwi, gorąco pragnący pełnić wolę Bożą, byśmy byli cierpliwi w trudnościach i zadowoleni wtedy, gdy jesteśmy zaniedbani i zapomniani, pamiętając, że służą także ci, którzy tylko stoją i czekają, i że Pan w wybranej przez siebie godzinie może przeznaczyć nas do spełniania Jego chwalebnych celów. Z.'95-11 R1756:5

Ten, kto stwierdza, że jego serce nie pozostaje w harmonii z prawem Nowego Przymierza – miłością, miłosierdziem, uprzejmością, szlachetnością, dobrocią – nie ma pewności ani dowodu, że został w jakimkolwiek sensie przyjęty za syna Bożego, za współdziedzica z Chrystusem. Jeśli w naszym sercu nie ma miłości dla braci, potrzeby łagodności i życzliwości w stosunku do wszystkich ludzi, a nawet wobec stworzeń niższego rzędu, nie posiadamy ducha, który kierowałby nami przy pełnieniu ofiar niezbędnych w obecnym czasie. To tylko kwestia czasu, a osłabnie siła pychy i próżnej chwały, jakie utrzymują nas na drodze ofiary, i zostaniemy całkowicie zdominowani przez samolubstwo. Z.'98-201 R2330:2

Co należy zrobić, aby przezwyciężyć ten brak wiary i uzyskać jej wzrost? Odpowiadamy, że powinniśmy modlić się tak, jak kiedyś apostołowie: “Panie, przymnóż nam wiary”. Potem zaś, postępując zgodnie z tą modlitwą, każdy z nas powinien rozwijać wiarę w swym sercu przez: a) ciągłe odświeżanie w pamięci Boskich obietnic i zapoznawanie się z nimi poprzez Słowo Boże, b) ustawiczne pamiętanie, że ten, kto uczynił przymierze z Bogiem, posiada takie obietnice, więc jego usta i serce powinny domagać się ich od Pana w dziękczynnej modlitwie. Powinno się też pragnąć ich w czasie osobistych rozmyślań i rozmów z braćmi prowadzonych na temat rzeczy świętych. Z.'00-170 R2642:6

Chrześcijański sposób myślenia ma wiele wspólnego z duchowym postępem lub cofaniem się, jest to też miernik stanu ducha. Dobre nawyki myślenia wymagają troskliwej pielęgnacji. Poprzez “nawyk myślenia” rozumiemy zwykły stan, do jakiego umysł zazwyczaj powraca w chwilach intelektualnej bezczynności. Kiedy zajmują nas obowiązki życiowe, z konieczności koncentrować musimy naszą energię umysłową na bieżącej pracy, ponieważ wykonując ją tylko mechanicznie, bez należytego skupienia, nie zrobimy jej dobrze. Ale i w takim wypadku bezwiednie działać będzie dobrze ugruntowana zasada chrześcijańskiego charakteru. Gdy natomiast ustaje na jakiś czas natłok pracy i obowiązków, wpojony nawyk myślenia, jak igła magnetyczna obracająca się ku biegunowi północnemu, powinien szybko kierować nas do odpocznienia w Bogu. Z.'95-250 R1885:5

Każdy chrześcijanin powinien starać się o to, by być wzorem godnym naśladowania – wzorem w poważnym, wiernym i usilnym naśladowaniu Chrystusa w swym codziennym życiu oraz czynnym przykładem gorliwości w Jego służbie. Nie możemy spodziewać się, że w obecnym życiu będziemy doskonałymi, ostatecznymi wzorami chwały moralnej i ozdobą świątobliwości. Taki wzór mamy jedynie w naszym Panu, Jezusie Chrystusie. Z tego właśnie powodu Paweł nie powiedział: “Naśladujcie mnie” lub “Naśladujcie nas”, lecz “Bądźcie naśladowcami moimi, jakom i ja Chrystusowy” (1 Kor. 11:1). Apostoł nie był ostateczną doskonałością, jaką jest jedynie Chrystus, lecz wspaniałym przykładem starania się o osiągnięcie doskonałości. I tę właśnie gorliwość i wielką powagę w postępowaniu na wzór Chrystusa i pełnieniu Jego woli powinniśmy naśladować. Z.'95-251 R1886:1

Sprzeciw i prześladowanie są nieodłącznymi towarzyszami pracy w służbie dla Boga i powinny być przyjmowane rozsądnie i bezstronnie. Lecz jeśli takie działanie chybi celu, powinniśmy pozostawić upartego prześladowcę jego własnemu losowi, po uprzednim poważnym ostrzeżeniu go o niebezpieczeństwach wynikających z podobnego postępowania, i zwrócić się do innych z poselstwem zbawienia. Przeciwności, jakie znosił nasz Pan, i sposób, w jaki je przyjmował, są cenną lekcją dla wszystkich, którzy są podobnie doświadczani. Z.'94-368 R1736:6

Bez praktykowania cierpliwości nie można postąpić do przodu ani o krok. Żadna też zaleta nie zdobi piękniej charakteru chrześcijanina, nie zdobywa uznania świata, ani nie wielbi bardziej wszechmocnego Boga, który inspiruje ją przez swą Prawdę, niż cierpliwość. Jest to wytrwała cichość usiłująca rozważnie walczyć z przejawami ludzkiej słabości i niedoskonałości, dokładająca wszelkich starań, by rozwijać się na podobieństwo Boże. Jest ona powolna do gniewu i obfitująca w miłosierdzie. Jest szybka w dostrzeganiu ścieżek sprawiedliwości i prawdy i gotowa postępować nimi, pamięta też o własnych niedoskonałościach oraz rozumie braki i niedoskonałości innych. Z.'93-295 R3090:2

Jeśli ktoś zaniedbuje nakazy Pańskie, by nie “podejrzewać złego”, przygotowuje pułapkę, w którą sam wpadnie, bez względu na to, jak “ostrożnie” postępuje w innych sprawach, gdyż serce przesiąknięte powątpiewaniem i podejrzeniami wobec współbliźnich jest bardziej podatne na wątpienie w Boga. Zgorzkniały duch toczy walkę z duchem Pańskim, z duchem miłości. Wygra albo jeden, albo drugi. Fałszywy duch musi być usunięty, ponieważ pokala on Nowe Stworzenie i spowoduje jego odrzucenie. Jeśli natomiast zwycięży nowa natura i jako “zwycięzcy” uda jej się pokonać złe podejrzenia, połowa walki przeciwko obecnym trudnościom i niepokojom zostanie wygrana. Z.'98-84 R3594:2

Wszystkie wypowiadane przez nas słowa traktowane są przez Boga jako wskaźnik stanu naszych serc. Jeśli nasze słowa są buntownicze, nielojalne, lekkomyślne, lekceważące, nieuprzejme, niewdzięczne, bezbożne lub nieczyste, to serce sądzone jest zgodnie z zasadą: “Z obfitości serca usta mówią”. Jako istoty niedoskonałe nie możemy być zawsze doskonałymi w słowie i uczynku. Pomimo usilnych starań będziemy czasem błądzić zarówno w słowach, jak i w czynach. Jednak doskonałe panowanie nad naszymi słowami i wszystkim, co czynimy, jest rzeczą, o jaką powinniśmy się usilnie i wiernie starać. Z.'96-32 R1938:1

Posłuszeństwo jest sprawdzianem. W jakim stopniu zachowujemy Słowo Pańskie, w takim doskonali się w nas miłość Boża, bo jeśli otrzymaliśmy zmysł Chrystusowy, ducha świętego, ducha Bożego, spowoduje to, że będziemy zarówno pragnąć, jak i czynić Jego wolę ze wszystkich naszych sił. A siły te powinny ustawicznie wzrastać z roku na rok. I choć nie możemy spodziewać się doskonałości wcześniej, aż zostaniemy “przemienieni” i otrzymamy przy zmartwychwstaniu nowe ciała, to jednak zawsze możemy być blisko Pana duchem naszego wyrozumienia i cieszyć się ciągłą z Nim społecznością. Z.'97-312 R2236:5

Gdy możliwie jak najlepiej spełniamy nasze obowiązki i zdaje nam się, że błogosławieństwo i łaska Pańska wyraźnie towarzyszą nam i naszym sprawom, wówczas nagle mogą powstać kłopoty, spiętrzyć się przeciwności. Zdaje się, iż zatryumfowały moce ciemności, a dla naszych współbliźnich stajemy się chwilowo winowajcami pozornie opuszczonymi przez Boską opatrzność. Takie doświadczenia są nam jednak z pewnością potrzebne. I choć możemy zaśpiewać: “Wolę kroczyć z Bogiem w ciemności, niż samotny w światłości”, mogłoby to być próżną przechwałką, dopóki nie zostaniemy wypróbowani przez doświadczenia, które rozwiną taką wiarę i ufność, że trzymać się będziemy Pańskiej ręki i ufać Boskiej opatrzności nawet w najczarniejszej godzinie. Z.'01-314 R2886:3

Ci, którzy noszą to jarzmo, mają zapewnienie ze strony Słowa Bożego, że wszystkie rzeczy dopomagają im ku dobremu, że im cięższe jest to brzemię, tym większe w przyszłości będzie błogosławieństwo i nagroda. Im sroższe są też doświadczenia w teraźniejszym czasie, tym jaśniejsza będzie chwała, bardziej świetlany charakter, lepsze z całą pewnością wypolerowanie i przygotowanie do Królestwa Niebieskiego. Przy założeniu, że doceniamy jego wartość, każde brzemię staje się lekkie, łatwe i niezbędne. Staje się też ono lekkie i dlatego, że Pan dzieli z nami to jarzmo. Z.'00-137 R2625:5

Królestwo Boże przeznaczone jest tylko dla tych, którzy dzięki łasce Bożej staną się podobni do Pana Jezusa, będą miłować Boga z całego serca swego, z całej duszy swojej i będą zdolni powiedzieć: “Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie, Panie”. Żaden inny warunek, poza pełnym poddaniem się Bogu, nie może sprawić, że zostaniemy przyjęci do Królestwa, ponieważ nic innego nie oznacza zupełnego poddaństwa ani pełnej miłości do Boga. I nie zapominajmy, że te wszystkie niebiańskie rzeczy, których “oko nie widziało, ucho nie słyszało ani na serce ludzkie nie wstąpiło”, Bóg zachował dla tych, którzy miłują Go ponad wszystko. Z.'98-40 R2258:2

Chcę pochwycić, gdy się do mnie zbliży
pychy i żądzy najmniejsze pragnienie,
By rozpalający się zagasić płomień
i powstrzymać mej woli błądzenie.
Z.'99-214 R2516:6

Język jest wskazówką serca, ponieważ “z obfitości serca usta mówią”. Dlatego język nieokiełzany, wyrażający słowa samolubne, zawistne, gorzkie, chełpliwe i oszczercze, dowodzi, że serce, z którego obfitości to wypływa, jest sercem niepoświęconym, bezbożnym, przejawiającym żałosny brak ducha Chrystusowego. Stąd wszelkie nabożeństwo takiego serca jest próżne, gdyż nie jest ono zbawione ani nie nadaje się w tym stanie do zbawienia. Lecz Dobry Lekarz wskazał lekarstwa dla zatrutej duszy – lekarstwa, które przyjmowane zgodnie ze wskazaniami, osłodzą zgorzkniałe serce. Z.'99-215 R2517:2

Udzieliwszy nam pewnych lekcji i doświadczeń, spośród których wiele dotykało nas w warunkach ciszy i spokoju, Bóg zmienić może swój sposób postępowania. Działanie Pańskiej opatrzności może wówczas doprowadzić do zlikwidowania sytuacji, która była korzystna z jednego punktu widzenia, lecz niekorzystna z innego, i postawić nas w nowych okolicznościach. Prawdziwy duchowy Izraelita nie będzie szemrał ani narzekał, czy też wypowiadał swych życzeń, lecz będzie oczekiwał, że Pan nim pokieruje. Jeśli będzie mógł dostrzec Pańskie kierownictwo, powinien bezwzględnie postępować zgodnie z Jego wskazówkami, wyrażając wiarę i zaufanie, nawet gdyby chodziło o warunki bardziej samotne i uciążliwsze od tych, w jakich znajdował się poprzednio. Z.'02-249 R3060:6

Modlitwy samolubne są zbyt kosztowne. Jedni osiągnęli bogactwo, lecz stracili Prawdę i możliwość służenia jej, drudzy odzyskali zdrowie po to tylko, by przekonać się, że spotkały ich inne doświadczenia, nie mniej surowe, jeszcze innym oddani zostali z łoża śmierci ich najbliżsi w tym jedynie celu, aby potem żałować mogli, że Bóg wysłuchał ich modlitw, lub raczej, by żałowali, że nie przyjęli Boskiej mądrości i opatrzności z zaufaniem, zadowoleniem i cierpliwością. ... Duchowy Izrael powinien mądrze korzystać z możliwości, jakie ma w swym zasięgu, i przyjmować wszystko z dziękowaniem, jako dar od Boga; natomiast prośby powinny dotyczyć darów duchowych – w tym cierpliwej wytrwałości i zadowolenia serca. Z.'02-250 R3061:3

Jedną z najważniejszych lekcji, jakich powinien nauczyć się duchowy Izraelita, jest oczekiwanie na Pańskie kierownictwo we wszystkich sprawach życiowych – niepodejmowanie żadnych działań zarówno doczesnych, jak i duchowych, bez upewnienia się, jaka jest wola Pańska w danej sprawie. ... Udajemy się do Chanaanu i wiemy, że przejść musimy przez różne potrzebne nam doświadczenia, zanim będziemy mogli odziedziczyć obietnice. Uczy nas to niezwłocznego i całkowitego poddawania się Pańskiemu kierownictwu z radością i bez szemrania; a oczekiwać tego można jedynie ze strony tych, którzy nauczyli się wcześniej udzielonych im lekcji, przede wszystkim zaś lekcji wiary – ufania w Pańską moc, dobroć i wierność. Z.'02-251,249 R3062:1; 3061:1

Musimy nauczyć się, że życie człowieka nie zależy od obfitości rzeczy, jakie posiada – żywności i ubioru – lecz że w swym najpełniejszym, największym i najwyższym sensie zależy ono od zupełnego poddania się woli Bożej, od skupiania uwagi na każdym słowie, jakie wychodzi z ust Bożych. Wszelkie napomnienie, każda zachęta, każda obietnica są konieczne do rozwoju tych, których Bóg powołał do życia wiecznego jako współdziedziców z Jego Synem w Królestwie. Będąc zatem uczniami Pana Jezusa, zachowujmy coraz dokładniej w pamięci wskazania tego tekstu i zgodnie z nimi postępujmy. Z.'02-246,248 R3058:5; 3060:4

Żadna liczba radujących się chrześcijan ani żadna radość nie może być zbyt wielka, jeśli chodzi o radowanie się w Panu. To radowanie się niekoniecznie musi być głośne lub bezwzględnie ciche. Powinno ono cechować się łagodnością, szczęściem, pokojem i pogodą ducha, co przecież nie oznacza hałaśliwej demonstracji, jak niektórzy mylnie uważają. ... Ten, kto zawsze umie się cieszyć, żyje bardzo blisko Pana, może zawsze mieć poczucie, że pozostaje z Nim w jedności i że Jego opieka i troska nad nim czuwa; może też być pewien Jego obietnicy, że wszystkie rzeczy przyczyniają się do jego najwyższego dobra, ponieważ jest Nowym Stworzeniem. Z.'03-7 R3128:2

Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako “skromność” zdaje się zawierać w sobie pojęcie umiarkowania, a nie kategorycznego wymuszania swych praw. Miłosierdzie i wyrozumiałość są z pewnością cechami wymaganymi od wszystkich, którzy chcą być członkami ciała Pomazańca. Na ile to tylko możliwe, zasadą naszą powinno być wierne wypełnianie wszystkiego, czego wymaga od nas sprawiedliwość, oraz kierowanie się miłosierdziem, domagając się sprawiedliwości od innych. W ten sposób będziemy dziećmi naszego Ojca, który jest w niebiesiech, ponieważ On jest dobry i miłosierny dla niewdzięcznych. Z.'03-7 R3128:2

Może ktoś zapyta, dlaczego Bóg nie daje nam rzeczy, które uważa dla nas za konieczne, bez proszenia o nie i odwoływania się do Jego obietnic. Zapewne dlatego, że najpierw powinniśmy osiągnąć właściwy stan serca, aby móc otrzymać Jego łaski i odnieść z nich korzyść. Jakkolwiek by nie było, możemy być pewni, że nie potrafimy dostatecznie ocenić Bożej troski, jaką do tej pory byliśmy i nadal jesteśmy otaczani. Nawet usposobieni do modlitwy i wdzięczności nie dostrzegamy prawdopodobnie ani połowy tego, za co powinniśmy być wdzięczni, oraz tego, co zobaczymy w przyszłości, gdy poznamy tak, jak sami jesteśmy poznani. Z.'03-8 R3128:6

Sprawiedliwość jest pełną miarą, lecz miłość nią potrząsa, ugniata ją, dokłada do niej i przepełnia sprawiedliwość. Zatem miłości nie można się domagać, nie można też uskarżać się, gdy jej nie otrzymujemy, lecz należy przyjmować ją z wdzięcznością, jako łaskę, i szczodrze odwzajemniać. Każdy, kto pragnie miłości, powinien jej pragnąć w najwyższym znaczeniu – w sensie podziwu i uwielbienia. Ten rodzaj miłości jest najcenniejszy, a jedyną drogą do zapewnienia jej sobie jest okazywanie szlachetności charakteru, wywołującej tę miłość u wszystkich, którzy są naprawdę szlachetni. Z.'03-8 R3128:6