Prawdopodobnie każdy, kto posiada trochę doświadczenia, w pełni zgodzi się ze stwierdzeniem, że jeśli chodzi o możliwość wywierania wpływu, zarówno w dobrym, jak i złym kierunku, potęga języka przerasta wszystkie inne części ciała. Doświadczenie uczy bowiem, że przeważnie trudniej kontrolować język niż jakikolwiek inny organ. Język jest tak zdolnym sługą, że ambicje, namiętności czy skłonności wszelkiego rodzaju starają się go wykorzystać jako pomoc lub kanał do przesyłania zła. Dlatego ze strony chrześcijanina wymagana jest zwiększona czujność, mądrość i staranie, jeśli chodzi o panowanie nad tym członkiem ciała, oraz poddanie go pod władzę nowego umysłu w Chrystusie, tak by nie stał się przeszkodą dla jego właściciela lub dla innych, lecz przeciwnie, aby niósł pomoc na wąskiej drodze. Z.97-156

Zapominamy o rzeczach, które są poza nami. I tak należy robić, ponieważ zapomniał o nich Bóg. Mówi On, że za siebie wyrzucił wszystkie nasze niedoskonałości, że schowane są one przed Jego wzrokiem, będąc okryte zasługą Tego, który umiłował nas i za nas umarł, a którego i my kochamy, któremu ufamy i którego śladami staramy się postępować, mniej lub bardziej doskonale, w zależności od wrodzonych wad cielesnych. Nie mamy jednak zamiaru sugerować, że błędy czy braki należy traktować lekko i szybko o nich zapominać – powinniśmy je naprawiać w miarę naszych możliwości, starając się każdodziennie, by Bóg przebaczył nam te niedostatki. Z.04-23

Powinniśmy coraz usilniej prosić o łaskę, mądrość, owoce ducha, możliwość służenia Panu i braciom oraz o coraz większy wzrost w podobieństwie do drogiego Syna Bożego. ... Któż może wątpić, że w podobnych warunkach obiecany “pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum” strzegł będzie naszych serc i myśli. Ten pokój może sam z siebie rozproszyć choćby i największe zło zasmucające wiele ludzkich serc. Samolubstwo i ambicja nie znajdą miejsca w tak wypełnionym sercu. Choćby otaczały nas niekorzystne warunki, pokój Boży może mieszkać i działać w naszych sercach, utrzymując je poza zasięgiem trosk i światowego zamieszania. Może w nim mieszkać nawet i wtedy, gdy za pośrednictwem swych zwiedzionych przedstawicieli atakował nas będzie sam Przeciwnik. Z.04-24

Wszystkie sprawy życia nauczą nas pożytecznych lekcji na przyszłość, o ile zechcemy je przyjąć. Być może w rybołówstwie było coś szczególnie pomocnego – coś ściśle związanego z wielkim dziełem, w jakie apostołowie zaangażować się mieli na dalszą część swego życia. Nasz Pan sugeruje to w swym powyższym wezwaniu. Rybołówstwo wymaga energii, taktu, umiejętności doboru właściwej przynęty, a także tego, by rybak pozostawał poza zasięgiem wzroku. I te cztery rzeczy wymagane są w duchowym rybołówstwie, do którego Pan dał nam przywilej się zaangażować. Musimy pamiętać, że jak łatwo spłoszyć ryby, gdy zauważą one, iż ktoś usiłuje je złowić, tak i ludzie boją się, że zostaną usidleni, szczególnie, jeśli żywią podejrzenie, że mogliby stracić swą niezależność – a przecież w ten sposób rozumie świat poświęcenie. Z.04-26,27

Jakże wiele spośród prawdziwych dzieci Bożych zmęczyło się, osłabło w umysłach i znajduje się w niebezpieczeństwie utraty najwyższej nagrody, ponieważ przestały one myśleć, badać, rozumieć, zwracać uwagę na Pana i na to, co przecierpiał ze strony tych, którzy Mu się sprzeciwiali. Gdyby wzięły one pod uwagę Jego doskonałość i zobrazowaną w Nim światłość, która świeciła w ciemnościach, a mimo to nie została doceniona, spodziewałyby się, że świecące w nich światło również nie będzie docenione. Gdyby zwróciły uwagę na fakt, że Pan ze wszech miar niesłusznie cierpiał w imię sprawiedliwości, dostrzegłyby, że ich postępowanie, choćby nie wiem za jak dobre je uważały, jest niedoskonałe, i zamiast ulegać zniechęceniu w czynieniu dobra, zamiast słabnąć wobec opozycji, czułyby się posilone, znosząc trudy jako dobrzy żołnierze. Z.04-38

Podobnie jest ze wszystkimi Pańskimi uczniami: ich ciągłym staraniem powinno być unikanie tej przesadnie krytycznej tendencji do potępiania i niszczenia innych, podczas gdy dla siebie pragną miłosierdzia. Zasada, jaką ustanowił nasz Pan, pozwala spodziewać się od Niego miłosierdzia wyłącznie na tyle, na ile świadczymy tę łaskę na rzecz innych. Skłonność do krytykowania, która gotowa jest oskarżyć i skazać każdego, wskazuje na zły stan serca, jakiego lud Boży powinien się strzec. Zaś elementami charakteru, które On chciałby widzieć w duchowych Izraelitach, są miłosierdzie, dobroć i miłość, bez których nie możemy zbyt długo być Jego dziećmi. Z.04-43

Nadzieje zbudowane na obietnicach Pańskich, a nie poparte uczynkami, są nadziejami zbudowanymi na piasku. Jest jedynie kwestią czasu, że nastanie okresu wielkiej próby objawi bezużyteczność tych nadziei. Wówczas stanie się jasne, że rozczarowały one swego właściciela, który sądził, iż ma zapewniony dział w Królestwie. Ci natomiast, którzy budowali w posłuszeństwie, którzy swymi sercami i ustami wyznawali i czcili Pana, ci, których uczynki potwierdzały ich wiarę, a owoce dawały świadectwo ich żywotnego związku z Panem, przejdą przez burze życia i nigdy nie zostaną poruszeni, nie zachwieją się, bo stoją na mocnym fundamencie. Z.04-46

Siejemy ciału zawsze wtedy, gdy zezwalamy cielesnym, samolubnym, niesłusznym i niesprawiedliwym pragnieniom panować w naszych sercach i naszym życiu. A każde sianie tego rodzaju ułatwia następne sianie, coraz pewniejszym czyniąc koniec takiej drogi, którym jest śmierć – wtóra śmierć. Natomiast każde sianie duchowi, wszelkie opieranie się pragnieniom ciała, samolubstwu, itd., każde ćwiczenie nowego umysłu, nowej woli w kierunku duchowym, kierowanie ich w stronę spraw, które są czyste, szlachetne, dobre i prawdziwe, jest sianiem, które przynosi dodatkowe owoce ducha, łaski ducha. I jeśli stan taki będzie trwał, doprowadzi nas on ostatecznie do harmonii ze wspaniałymi Pańskimi obietnicami i rozporządzeniami – do wiecznego życia w Królestwie. Z.04-57

Każde doświadczenie powinno nam pomagać. Jeśli na początku baliśmy się i głośno wołaliśmy o pomoc, wkrótce otrzymywaliśmy ją, lecz być może z naganą: “O małowierni”. Jednak w miarę jak otrzymujemy lekcję za lekcją, Mistrz będzie oczekiwał – i my sami powinniśmy oczekiwać od siebie – większej wiary, pokoju, większej radości w Panu, większego zaufania wynikającego z faktu, że On stoi obok nas i sprawuje nad nami opiekę, większej ufności w Jego moc, która może uwolnić nas z rąk Przeciwnika i od każdej złej rzeczy oraz ostatecznie doprowadzić do bezpiecznego portu, którego szukamy – Niebieskiego Królestwa. Z.04-60

Jedynie w naszych umysłach, w naszej woli, przeminęły stare rzeczy i wszystkie stały się nowymi. W rzeczywistości przemiana ta nastąpi wtedy, gdy to, co śmiertelne, stanie się nieśmiertelne, a to, co skazitelne, stanie się nieskazitelne – zmartwychwstanie w chwale, w mocy, jako istota duchowa. W międzyczasie zaś, aby okazać się godnymi działu w Pierwszym Zmartwychwstaniu, wymagane jest od nas, abyśmy okazali gotowość naszego umysłu, nasze szczere pragnienie okazania się takimi, jakimi chciałby nas widzieć nasz Pan. A tego nie da się okazać Panu i udowodnić samym sobie lepiej, niż poprzez ścisłe panowanie nad naszymi sercami i myślami. Z.04-25

Wydaje się, że Boża metoda polega na dokładnym podziale pomiędzy sługami Boga i sługami zła. Przywilej świadczenia o Bogu, czyli bycia ambasadorem Prawdy, zarezerwowany jest wyłącznie dla tych, którzy są ludem Pańskim. On nie chce, by Zły, upadłe demony czy źli mężczyźni lub kobiety byli zwiastunami dobrej nowiny. Lud Boży musi być niezwykle ostrożny w tej kwestii i odrzucić służbę każdego, kto nie daje dowodów na to, iż jego serce pozostaje w łączności z Panem. “Niezbożnemu rzekł Bóg: Cóż ci z tego, że ... bierzesz przymierze moje w usta twoje? Wszak masz w nienawiści karność i zarzuciłeś słowa moje za siebie” Psalm 50:16,17. Z.04-28

Nasz Pan zwraca uwagę na to, w jaki sposób powinno się analizować, rozważać proste zjawiska natury. Lekcje, jakich mamy się nauczyć w związku ze wszystkimi sprawami życia, okażą się pomocne dla tych, którzy podchodzą do tych rozważań z właściwego punktu widzenia, z wiarą w Stworzyciela i przekonaniem, że jest On absolutnym ucieleśnieniem i reprezentantem najwyższych i najszlachetniejszych cech, jakie może pojąć umysł ludzki – że jest On doskonały w sprawiedliwości, doskonały w mądrości, doskonały w mocy, doskonały w miłości. ... Serce, które bierze to pod uwagę, czyni postępy, wzrasta w łasce, w znajomości, w miłości. Zaś serce, które nie zastanawia się nad małymi rzeczami, niezdolne jest docenić rzeczy większych, i z tego powodu pozbawia się odpowiedniego uznania dla Jego planu i zarazem dla Jego charakteru. Z.04-37,38

Choć lud Boży obecnego wieku nie ma być sądzony na podstawie swych uczynków, lecz na podstawie swej wiary, uczynki są jednak wymagane. Poprzez nie ukazujemy naszą wiarę, a dzięki łasce Bożej te niedoskonałe czyny mogą dowieść Mu lojalności naszych intencji, naszej woli. ... Jeśli nasze uczynki pokazują Panu szczerość naszej wiary, wiara ta zostanie przez Niego przyjęta i uznana za doskonałą, dzięki czemu pewny będzie nasz dział w Królestwie oraz wszystkie wspaniałe i cenne rzeczy, jakie Pan przewidział dla tych, którzy Go miłują – nie tylko słowem, ale i czynem – dla tych, którzy poprzez życiowe czyny starają się okazywać Mu swą miłość. Z.04-45

Musimy wzrastać w miłości, bo miłość jest rzeczą najważniejszą. Lecz zanim będziemy mogli rozwijać się w czynieniu miłości, musimy nauczyć się być sprawiedliwymi, uczciwymi i prawymi. W Przypowieściach mowa jest właśnie o tym, że człowiek powinien być sprawiedliwy, zanim stanie się szlachetny. Dlatego więc ważne jest, by lud Boży, Nowe Stworzenie badało ustawicznie zagadnienie sprawiedliwości i każdodziennie wprowadzało w czyn lekcje zawarte w Słowie Bożym. Tacy, uzyskawszy właściwy fundament dla charakteru, zanim zaczną budować miłość, stwierdzą, czy czynią postęp we właściwym kierunku. Wszelka miłość, która opiera się na niesprawiedliwości lub mylnych poglądach na temat sprawiedliwości jest zwodnicza, nie jest to miłość, jakiej wymaga Pan jako próby uczniostwa. Z.04-56,57

Odkąd staliśmy się naśladowcami Pańskimi, nasze codzienne doświadczenia kierowane są z pewnością i strzeżone przez niewidzialną moc w tym celu, abyśmy wszyscy, jako uczniowie w szkole Chrystusa, mogli być przez Niego nauczani i rozwijali w coraz doskonalszym stopniu owoce ducha, szczególnie zaś wiarę. Teraz nie jesteśmy prawdopodobnie w stanie rzeczywiście ocenić, jak ważna jest wiara. Wydaje się, iż jest to jedna z rzeczy, jakich Pan szczególnie poszukuje u tych, których teraz powołuje, by stali się Jego naśladowcami. ... Tak więc w miarę posiadanej przez nas wiary będziemy zdolni radować się nawet w ucisku. Nie możemy cieszyć się z cierpień, możemy natomiast cieszyć się myślą, jaka przez wiarę łączy się z cierpieniami, a mianowicie, że jest to lekki ucisk, który “nader zacnej chwały wieczną wagę nam sprawuje”. Z.04-59

My, żyjący obecnie, reprezentujemy sprawę Pańską pośród szalejących żywiołów ludzkich namiętności i opozycji, a nasze serca mogłyby czasem być przerażone, gdybyśmy wiarą nie byli zdolni zobaczyć Pana znajdującego się obok nas w łodzi, gdybyśmy nie byli zdolni dostrzec Jego potężnej mocy, będącej w stanie we właściwym dla Niego czasie i we właściwy sposób ogłosić światu pokój. ... Jednak nie dziwmy się, jeśli czeka nas jakaś mroczna godzina, jeśli nadejdzie czas, że burzliwe wiatry powieją tak mocno, że wielu krzyczeć będzie z trwogi i drżeć. Nauczmy się jak najwięcej z cennych doświadczeń obecnego czasu, aby później nie brakowało nam wiary, abyśmy w okresie ciemności zdolni byli śpiewać i cieszyć się w Tym, który nas umiłował i kupił swą drogocenną krwią – abyśmy mogli śpiewać pieśń Mojżesza i Baranka. Z.04-60

“Ale ja będę śpiewał o mocy Twojej; zaraz z poranku wysławiał będę miłosierdzie Twoje, boś Ty był twierdzą moją i ucieczką w dzień ucisku mego” (Psalm 59:17). Z.04-75

Dostrzegając marnotrawstwo któregokolwiek z poświęconych Pańskich dzieci, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że choć pod wieloma względami poczyniły one wielki postęp w zrozumieniu Pańskiej idei, ciągle wykazują braki w tej szczególnej dziedzinie. Docenianie daru i szacunek dla Dawcy powoduje ostrożne szafowanie wszystkim, co pochodzi od naszego Niebieskiego Ojca – zarówno rzeczami doczesnymi, jak i duchowymi. Zgodnie z przypowieścią naszego Pana, Bóg mierzy naszą miłość i gorliwość według stopnia używania lub nadużywania talentów, możliwości, błogosławieństw doczesnych i duchowych, jakie udzielane nam są obecnie. Z.04-77

Bądźmy gotowi udzielać tego błogosławionego pokarmu, który nas tak wspaniale odświeżył i wzmocnił, wszystkim, którzy są głodni i spragnieni. Jeśli go nie otrzymają, osłabną w drodze, szukając innego pożywienia. Mamy naprawdę to, czego potrzebuje każdy spośród domowników wiary, a bez czego nie może on stać pewnie, dążyć naprzód, bez czego z pewnością zniechęci się. Jeśli dysponujemy środkami finansowymi pozwalającymi na posyłanie innym chleba żywota, czy posiadamy znajomość Prawdy, nie powinniśmy ich samolubnie gromadzić ani egoistycznie używać dla samych siebie. Mają one być poświęcone Panu, a Pan z tego poświęcenia udzieli błogosławieństw innym oraz pomnoży błogosławieństwa spływające na nasze własne głowy i serca. Z.04-78

O, gdyby wszyscy spośród drogiego ludu Pańskiego mogli zrozumieć wartość mądrości i jej związek z ich pragnieniem służenia Prawdzie! Nasz Pan nauczał nas nie tylko, abyśmy byli roztropni jako węże i szczerzy jak gołębice, lecz zobrazował tę lekcje swym własnym postępowaniem, mówiąc przy innej okazji do apostołów: “Mam wam jeszcze wiele mówić, ale teraz znieść nie możecie”. My także musimy się nauczyć, że są odpowiednie i nieodpowiednie chwile do mówienia o pewnych prawdach oraz że są mądre i niemądre metody ich przedstawiania. Nie wystarczy, że mówimy prawdę, powinniśmy bowiem mówić prawdę z miłością. Zaś miłość, pragnąc przynieść więcej dobra, posługuje się mądrością. Z.04-91

Słowa te wyrażają uwielbienie, uznanie dla Boskiej dobroci i wielkości oraz związaną z tym cześć. Gdy kierujemy do Pana swe modlitwy, naszą pierwszą myślą nie powinna być samolubna prośba dotycząca nas samych lub związana ze sprawami kogoś nam drogiego, bowiem pierwsze miejsce we wszystkich naszych myślach, dążeniach i planach należy się Bogu. Nie powinniśmy modlić się o nic, co nie pozostawałoby w zgodzie z chwałą imienia naszego Ojca Niebieskiego. Nie powinniśmy też pragnąć dla nas samych lub dla drogich nam osób niczego takiego, czego nie mógłby On w pełni zaaprobować lub o co modlić się nie dał nam prawa. Prawdopodobnie żadnej z cech serca nie grozi tak wielkie niebezpieczeństwo zaniknięcia pomiędzy tymi, co zwą się chrześcijanami, jak owej czci dla Boga. Z.04-118

Dobrze byłoby, gdybyśmy jasno rozumieli, że bez udziału w Jego kielichu i bez chrztu w Jego śmierć, nie możemy mieć działu w Jego Królestwie chwały. Traktujmy więc wszystkie inne rzeczy jak coś nieważnego, jak śmieci, aby otrzymać to niezbędne doświadczenie. A kiedy nadejdzie, “niech nam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na nas przychodzi ku doświadczeniu naszemu, jakby coś obcego na nas przychodziło”. Przeciwnie, po to zostaliśmy powołani, abyśmy teraz mogli cierpieć z Panem, a wkrótce razem Nim zostali uwielbieni. Z.04-138,139

Wśród pogan władcy są panami, którzy nie służą, lecz bywają obsługiwani. Lecz pomiędzy naśladowcami Jezusa panuje przeciwna zasada: najwyżej powinien być ceniony ten, kto najwięcej służy. Jak piękny jest Boski porządek rzeczy! I wszyscy, którzy mają prawe umysły, mogą rzeczywiście sympatyzować z przedstawionymi tutaj zasadami. Jakże rozsądne są te zasady, i jak przeciwne duchowi tego świata! Pańscy naśladowcy z ich gotowością świadczenia dobrych uczynków – gotowością służenia drugim i czynienia dobrze wszystkim ludziom w miarę nadarzających się okazji – są rzeczywiście ludem wyjątkowym. Z.04-140

Często dziwimy się, gdzie byli Piotr, Jan i Jakub, że nie widzieli ciężaru swego Mistrza i nie pośpieszyli Mu z pomocą? Jeśli chcielibyśmy zazdrościć Szymonowi jego przywileju pomocy w niesieniu krzyża, pomyślmy, że wielu spośród Pańskich braci każdodziennie dźwiga symboliczny krzyż i że naszym przywilejem jest towarzyszenie im, oraz że Pan zgodził się traktować wszelką posługę uczynioną Jego wiernym naśladowcom tak, jak gdyby świadczona była Jemu samemu. ... Podobnie jak drewniany krzyż nie był dla naszego Pana największym ciężarem, tak i Jego naśladowcy niosą krzyże, których nie widzi świat, ale które zrozumiałe powinny być dla braci. “Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełniajcie zakon Chrystusowy”. Z.04-155

Pozostawmy światu jego walki: Pan będzie nad wszystkim czuwał i ostateczny wynik będzie chwalebny. Należąc do nowego narodu, do nowego Królestwa, które nie jest z tego świata, nie używajmy broni cielesnej, lecz miecza ducha – prowadźmy dobry bój wiary, trzymajmy się chwalebnych rzeczy, jakie mamy przed sobą i nie tylko wytrwajmy sami, ale pomóżmy ostać się wszystkim spłodzonym z tego samego ducha, członkom tej samej niebiańskiej armii, zupełnej w Nim, który jest Głową tego Ciała i Wodzem naszego zbawienia. Z.04-207,205

Jest to bardzo pocieszająca i zachęcająca myśl Słowa Bożego. Bowiem ci, którzy należą do ludu Pańskiego, w miarę jak upływają kolejne lata ich przynależności do rodziny Bożej i nauki w szkole Chrystusowej, powinni coraz lepiej wiedzieć, że nie należy prosić Pana, by kierował ich wysiłkami zgodnie z ich własnymi pragnieniami, prosić, by działa się ich wola, czy to na ziemi, czy w niebie, lecz opowiedziawszy Panu o swych ciężarach, wielkich i małych, uświadomić sobie Jego sympatię i miłość i o nie się starać, przyjąć też do swych serc, jak balsam, pocieszające zapewnienia Jego Słowa, że jest On zdolny i gotowy sprawić, by wszystkie doświadczenia wyszły im na dobre, jeśli trwać w Nim będą z ufnością i wiarą. Z.04-237

i z kierownictwa ręki Jego”. Z.04-237

Naszym zadaniem jest poszukiwanie słabych i płaczących, którzy zdają sobie sprawę ze swych własnych wad i słabości oraz szukają schronienia i wyzwolenia. Częścią naszego zadania jest wskazywanie im na Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata, pokazywanie im piękna zmartwychwstania, zamiast popiołów śmierci, oraz chwał, jakie Pan obiecał, i które stopniowo zajmą miejsce ducha uciśnienia, smutku i utrapień tego obecnego czasu. Naszym obowiązkiem jest powiedzenie im, że “z poranku bywa wesele” oraz udzielenie pomocy w podnoszeniu się, nakładaniu odzienia chwały i postępowaniu w nowości żywota z “nową pieśnią na ustach” – “chwałą należącą się Bogu naszemu.” Z.04-295

Ci, którzy dla sprawy Pańskiej, dla sprawy Prawdy z radością znoszą największy wstyd, największą hańbę, największy ucisk, największe prześladowania w tym obecnym życiu, czyli mają doświadczenia podobne do tych, jakie przechodził nasz Mistrz i Wzór, mogą być pewni otrzymania przyszłej wielkiej nagrody, proporcjonalnej do ich wierności okazanej w tych ofiarach. Mówi o tym apostoł: “Albowiem gwiazda od gwiazdy różna jest w jasności”. Z.01-55

“Nie możecie służyć Bogu i mamonie”. Potwierdza to doświadczenie i obserwacja. Zauważamy tu zasadę, że ludzie w sprawach duchowych są albo zimni, albo gorący. ... My zaś mamy “szukać najpierw [głównie] Królestwa Bożego”. Ma to być najważniejszy przedmiot naszej uwagi, na który kierowany jest cały nasz czas, nasza troska, wszystkie nasze myśli, cała energia, wpływ i środki, jakie posiadamy – z wyjątkiem oczywiście rzeczy niezbędnych w obecnym życiu. A nasza miłość i gorliwość objawi się poprzez stopień gotowości poświęcenia nawet i tych w imię spraw duchowych. Z.01-61

* łaska