Wpływ języka przewyższa wpływ wszystkich innych członków razem wziętych, więc sprawowanie nad nim kontroli w służbie Pańskiej jest dla ludu Bożego najważniejszym zadaniem dotyczącym ich śmiertelnych ciał, które służą Panu. Jakże często kilka miłych, uprzejmych, pomocnych słów zmieniało bieg całego ludzkiego życia! Jak wiele razy wywierały one wpływ na losy narodów! Jakże często też złe, nieuprzejme, oszczercze słowa powodowały wielką niesprawiedliwość, zabierały dobre imię, itd., czy zgodnie z oświadczeniem apostoła, “rozpalały bieg życia”, budząc namiętności, konflikty, wrogość, jakich nie dało się przewidzieć na początku. Nic więc dziwnego, że apostoł mówi, iż taki język “bywa rozpalony przez ogień Gehenny” – przez wtórą śmierć! Z.99-75

Sądzimy, że niemożliwe jest, aby chrześcijanin bez modlitwy – i to regularnej modlitwy – zachował właściwy i konsekwentny sposób postępowania w życiu, aby wypracował sobie taki rodzaj charakteru i wiary, który według słów apostoła składa się “ze złota, srebra i drogich kamieni”. Skłonni jesteśmy nawet powiedzieć – bez uklęknięcia w czasie modlitwy. Wierzymy też, że potwierdzają to doświadczenia oraz świadectwa najwierniejszych i najlepszych spośród ludu Pańskiego, jacy kiedykolwiek żyli. Z.99-184

Ktoś dobrze powiedział – “Chrześcijanin w świecie jest jak statek na oceanie. Statek bezpieczny jest tak długo, dopóki wody oceanu nie wedrą się na statek”. Jedna z ogromnych trudności dzisiejszego chrześcijaństwa polega na tym, że przyjmuje ono obcych, “narody tej ziemi”, i uznaje za chrześcijan. Szkodzi to nie tylko chrześcijanom, poprzez fakt, że obniża ich poziom, (ponieważ decyduje o nim przeciętna), lecz szkodzi także “obcym”. Wielu z nich sądzi bowiem, iż są całkowicie bezpieczni i nie potrzebują rozmowy, ponieważ posiadają zewnętrzną ogładę, a może i często uczestniczą w nabożeństwach. Z.99-203

Niektórzy pomiędzy drogim ludem Bożym osłabili w znacznym stopniu wpływ głoszonej przez siebie Prawdy, okazując zbyt wielkie zaufanie do samych siebie, zbyt wielką pewność siebie, gdy opowiadali o planie Bożym innym ludziom – zwłaszcza zaś wykształconym. Skromność jest klejnotem, bez względu na miejsce, specjalnie zaś pożądana jest jako cecha towarzysząca Prawdzie – jako “proca”. Niech Prawda będzie z niej “wystrzeliwana” z pełną siłą, lecz zawsze ze skromnością i pokorą, a forma pytająca może przy głoszeniu Prawdy okazać się często najbardziej skuteczna. Z.00-14

Pamiętając o tym, wszyscy spośród ludu Bożego powinni być zadowoleni z tego, co Pańska opatrzność zdaje się im przeznaczać – dalecy od lekceważenia, a wykonawszy wszelką pracę, na jaką natknęły się ich ręce – zadowoleni, dalecy od niecierpliwości, gniewu, niezadowolenia, narzekania na Boga i na Jego opatrzność. Może bowiem chodzić o to, że Bóg indywidualnie ćwiczy nas i przygotowuje do jakiejś specjalnej służby, do której zdolni będziemy jedynie wtedy, gdy zesłane zostaną na nas takie właśnie doświadczenia. Musimy również pamiętać o tym, że nie jesteśmy w stanie ocenić ani swych własnych niedoskonałości, ani też rodzaju doświadczeń, które mogłyby okazać się nam pomocne. Z.00-22

Jeśli stanowczo odrzucamy pokusy, rozwija to siłę naszego charakteru nie tylko na bieżąco, lecz także wobec mających nadejść pokus, co osłabia w pewnym stopniu naszego Przeciwnika. Widząc bowiem naszą stanowczość, wie on dobrze, iż niecelowa jest walka z osobami o silnych przekonaniach i dobrym charakterze. Gdyby natomiast doszło do wymiany argumentów, rezultatem tego byłoby dostarczenie przez Przeciwnika dalszych powodów i racji, co dla nas oznaczałoby niebezpieczeństwo, iż zostaniemy pokonani. Apostoł mówi przecież, że Szatan jest przebiegłym przeciwnikiem i że “zamysły jego nie są nam tajne”. Gotowość do posłuszeństwa Słowu i duchowi Pańskiemu to jedyna bezpieczna droga dla wszystkich braci. Z.00-30

Jezus zwracał uwagę na Boskie czasy, chwile i metody. Nigdy nie naraził lekkomyślnie swego życia, dopóki w oparciu o proroctwa nie uznał, iż nadeszła godzina, w której wydany miał być w ręce swych nieprzyjaciół. Nie wygłaszał nigdy długich modlitw na rogach ulic, aby być słyszanym przez ludzi, nie napominał tłumów przez głośne mowy – prorok mówi, że “nie będzie wołał, ani nie będzie słyszany na ulicy głos Jego” (Izaj. 42:2). Wybrał Boskie sposoby postępowania, które są rozsądne i mądre, które są też skuteczne przy wyborze spośród ludzi klasy pragnącej mieć z Nim dziedzictwo w obiecanym Królestwie. Niech wszyscy, którzy pragną biec tak, by otrzymać nagrodę, zwracają uwagę na ślady stóp Mistrza i niech będą coraz bardziej napełnieni Jego duchem. Z.02-265

Każdy pracownik obecnego dzieła żniwa powinien zwrócić baczną uwagę na Pańskie pouczenia w tych wersetach. Dokądkolwiek udają się Pańscy przedstawiciele, tam wraz z nimi powinien iść pokój, a nie walka, niepokój, zamieszanie i kłótnia. Oczywiście, że Prawda stanie się mieczem, który wywoła sprzeciw, ale tę opozycję i podziały powinna powodować Prawda, nie zaś jakiekolwiek niedelikatne czy nieuprzejme słowa lub czyny ze strony Pańskich przedstawicieli. Jest wystarczająco dużo rzeczy, które przytłaczają ludzi w tym złym dniu, a więc wszyscy, którzy przyjęli Prawdę, powinni też przyjąć jej ducha “opowiadającego pokój przez Jezusa Chrystusa”. Z.04-108

Żniwo jest czasem przesiewania “pszenicy” – czasem oddzielania, który dla każdego z nas oznacza doświadczenie charakteru: abyśmy “wszystko wykonawszy, mogli ostać się”! Próby tego “żniwa” muszą być podobne do obrazowych prób żniwa żydowskiego. Jedną z nich jest krzyż, drugą obecność Chrystusa, następnymi są pokora i miłość. Żydzi zostali napomnieni, ponieważ “nie poznali czasu swego nawiedzenia”. Rzecz jest podwójnie niebezpieczna dla tych, którzy raz ujrzawszy światło obecnej Prawdy, popadają potem w “ciemności zewnętrzne”. Oznacza to bowiem niewierność. Z.04-297

* pokrzepienie

Przewidujemy, że na prawdziwy Kościół (a nie na system nominalny) przyjdzie ponowne prześladowanie, co może, jak w wypadku Jana Chrzciciela, oznaczać drugie, pozornie całkowite zwycięstwo niewiasty babilońskiej i jej zalotnika, świata, nad wierzącymi członkami Ciała Chrystusowego, pozostającymi jeszcze w ciele. Nie powinniśmy absolutnie czuć się zaskoczeni takim biegiem wydarzeń, natomiast zarówno ta, jak i wszystkie inne rzeczy muszą łącznie wyjść na dobre tym, którzy miłują Pana. Wszyscy musimy umrzeć, aby otrzymać wieczną nagrodę poza zasłoną. Klasa Eliasza z tej strony zasłony musi i zostanie zwyciężona, lecz ta pozorna klęska tylko przyśpieszy chwałę Królestwa. Z.04-63

Wydaje się, iż każdy inteligentny chrześcijanin nieprzerwanie wypowiadał będzie tę natchnioną modlitwę o oczyszczenie od tajemnych występków, aby w ten sposób mógł zostać ochroniony od grzechów wypływających z zarozumiałości, aby modląc się serdecznie mógł walczyć z grzechem już w jego początkowym stadium i zachowywał swe serce w czystym stanie dzięki codziennemu udawaniu się do zdroju łask z prośbą o pomoc w czasie potrzeby. Zaś ten, kto stara się prowadzić święte życie w pobliżu Pana, wystrzegając się jedynie grzechów zewnętrznych lub wynikających z zarozumiałości, a nie zwraca uwagi na początkową fazę grzechu rodzącego się w najskrytszych zakamarkach swego umysłu, stara się czynić rzecz dobrą, lecz w sposób bezsensowny i nierozsądny. Z.98-22

Obyśmy jako chrześcijanie mogli zawsze pamiętać o tym, jaka przekształcająca siła tkwi w powyższym stwierdzeniu i jakiej godności przydaje ono naszemu charakterowi! Cóż za pomoc dla nowej natury w jej walce z niskimi i złymi skłonnościami starej natury, której pozbyliśmy się skazując ją na śmierć! “Nasza rzeczpospolita jest w niebie” – mówi apostoł. Choć nadal żyjemy w świecie, nie jesteśmy z tego świata, lecz zamieniliśmy naszą przynależność i obywatelstwo na niebieskie w Królestwie. ... A teraz, jako mianowani do Królestwa, choć nadal między cudzoziemcami i obcymi tego świata, powinniśmy jako jego przedstawiciele i ambasadorzy odczuwać zarówno zaszczyt i honor tego stanowiska, jak też znać wagę naszej odpowiedzialności i zachowywać zawsze w pamięci apostolskie słowa: “A cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa”. Z.04-72

Prawda, choćby najoględniej opowiadana, jest mieczem przenikającym w każdym kierunku i zgodnie z przepowiednią Pana, nastawiającym często rodziców przeciwko dzieciom, a dzieci przeciwko rodzicom, bo ciemność nienawidzi światłości i sprzeciwia się jej na wszelki możliwy sposób. Korzystając z Pańskich nauk dotyczących tego przedmiotu, wyjaśniających, że nawet najmądrzejszy sposób przedstawienia może ostatecznie zostać źle zrozumiany, każdy, kto pragnie wiernie służyć Prawdzie, powinien zachować możliwie jak najdalej posuniętą ostrożność, aby nie powodować nieporozumień. Jest rzeczą zrozumiałą, że nie powinniśmy ani uczestniczyć, ani być zwolennikami jakiejkolwiek anarchii, lecz przeciwnie, powinniśmy zawsze opowiadać się po stronie sprawiedliwości i najwyższego spośród wszystkich praw – prawa Bożego. Z.03-13

Słowa te zdają nam się dawać do zrozumienia, że najbardziej zrównoważeni pomiędzy ludem Bożym powinni okazywać cierpliwą wyrozumiałość i z sympatią spoglądać nie tylko na słabych i takich, którym brak odwagi, lecz na wszystkich, łącznie z tymi, którzy mają jej zbyt dużo i są pewni siebie. ... Wzrastanie w znajomości pomaga nam rozwijać tę łaskę cierpliwości, gdyż docenianie w coraz większym stopniu cierpliwości, jaką okazuje nam Ojciec Niebieski, pomaga nam stosować tę samą zasadę wobec innych. ... Świadomość, że Ojciec Niebieski wyróżnił kogoś i powołał, powinna uczynić nas niezmiernie ostrożnymi odnośnie sposobu, w jaki, mając na względzie to powołanie, powinniśmy współpracować z Panem, powinniśmy też być jak najbardziej pomocni wszystkim tym, którzy starają się postępować z nami po wąskiej drodze śladami naszego Pana. Z.03-24

Lud Boży, posiadając stan serca, który wyraża się poprzez społeczność z Panem i szczere oddanie w pełnieniu Jego woli, nie tylko prosi o Pańskie błogosławieństwo na początku każdego dnia i wyraża dziękczynienie przy jego zakończeniu, lecz stara się pamiętać, że wszystko Mu poświęcił i z wiarą spogląda na Niego we wszystkich sprawach życia. Dzięki wierze jest też świadomy współdziałania Boskiej opatrzności we wszystkich życiowych sprawach, w zależności od ich wagi, i za wszystko dziękuje. Taka jest Boża wola względem nas – Bóg chce, aby nasza postawa w życiu polegała na ciągłym szukaniu Jego woli i błogosławieństwa. A pragnie tego, bowiem jest to stan najbardziej korzystny dla naszego rozwoju na wąskiej drodze, który też najlepiej sprzyja uczynieniu naszego powołania i wybrania pewnym. Z.03-25

Duch Pański pomiędzy ludem Bożym porównany jest do płomienia świętej miłości do Pana i do wszystkich związanych z Jego sprawą: płomień ten wzniecany jest przez Boskie posłannictwo w każdej osobie indywidualnie, gdy spłodzona zostaje z ducha świętego; należy więc ona do społeczności Kościoła, pozostającego pod kierownictwem tego ducha. W miarę jak Kościół wzrasta w wiedzy, miłości i społeczności z Panem, ów płomień świętej miłości czyni go światłością świata – miastem na wzgórzu, którego nie da się ukryć. Z.03-25

Bez względu na uznanie, jakim lud Boży darzy prorokowanie i publiczne wykłady, powinien on stopniowo nauczyć się nieprzyjmowania tego, co słyszy, bez dokładnej, krytycznej analizy. Powinien wszystko sprawdzić, starając się rozsądzić w umyśle, na ile jest to logiczne i zgadza się ze Słowem Bożym, a na ile wynika z domniemań i sofistyki. Następnie powinien on sprawdzić wszystko, co słyszy, z punktu widzenia dziecka Bożego, zdecydowanie zachowującego tylko to, co wytrzymuje krytykę Słowa Bożego, co samo z siebie zdaje się być w zgodzie z duchem świętym. Szybko zaś powinien odrzucić wszystko, co nie wytrzymuje takiej próby. Z.03-26

Metoda apostoła jest godna naśladowania. Żaden mądry człowiek nie ufa nowościom i skłonny jest powiedzieć, że wszystko, co wartościowe, istnieje od dawna. My, podobnie jak apostoł, powinniśmy starać się pokazać, że prawdziwa Ewangelia nie jest nową teologią, lecz starą, nie jest nową ewangelią, lecz starą – tą, która była przepowiedziana Abrahamowi, a głoszona przez samego Pana Jezusa Chrystusa i przez Jego apostołów. W miarę jak będziemy chcieli pokazać przeważający obecnie błąd, który ma swe źródło w wiekach ciemności, wykazać musimy, że nie propagujemy nowej teorii, równie błędnej, lecz że pozbywszy się błędów wieków średnich wróciliśmy do pierwszych zasad, przykazań i wskazówek Ewangelii zwiastowanej przez Pana i upoważnionych przez Niego przedstawicieli – apostołów. Z.03-29

Byłoby dobrze, aby ci, którzy stanowią lud Boży, duchowy Izrael, ciągle pamiętali, iż sprawy duchowe mają zawsze pierwszeństwo oraz że sprawy doczesne muszą być kierowane i kontrolowane z punktu widzenia wiecznego dobra – z punktu widzenia duchowego wzrostu, rozwoju i wpływu na dzieci. Nie tylko więc nie powinni oni słuchać sugestii, których realizacja postawiłaby ich samych i ich rodziny w niekorzystnych, bezbożnych warunkach, lecz powinni zdecydować, że pod żadnym warunkiem nie ulegną takiej myśli – wręcz przeciwnie, że będą oni uważać lud Pański za swój lud, nawet gdyby to miało oznaczać mniej komfortowy i luksusowy sposób obecnego życia. Z.02-350

Czy my wszyscy nie powinniśmy posiadać takiego ducha, jakiego posiadał Mistrz, ducha, o którym wyraził się On w powyższych słowach? Wierni święci Pańscy nie mają swych własnych spraw, ponieważ przez poświęcenie oddali Panu wszystko, co posiadali. Swymi sprawami zarządzają oni jako administratorzy Pana – nie zaś po to, by w chwili śmierci przekazać je dzieciom lub przyjaciołom w kwitnącym stanie, co mogłoby stać się dla nich szkodą. Jako szafarze zarządzają najmądrzej jak potrafią aż do śmierci, ponieważ potem ich szafarstwo się kończy i muszą zdać z niego rachunek. Z.03-53

Jest to najwspanialsza z rzeczy, i najbardziej trwała, ... bo czyż wiara nie skończy się, gdy będziemy mogli wszystko zobaczyć i osiągniemy doskonałe poznanie? I czy rzeczywiście nie skończy się nadzieja, gdy zaowocują wszystkie nasze oczekiwania i staniemy się posiadaczami pełni obietnic naszego Niebieskiego Ojca. Jednak miłość nigdy się nie skończy, podobnie jak nie miała początku. Bóg jest miłością i tak jak On jest bez początku, bez początku jest miłość, ponieważ jest cechą Jego charakteru, Jego usposobienia. I tak jak On trwa wiecznie, wiecznie trwać też będzie miłość. Z.03-58

Gdy rozważamy te piękne słowa – wyraz uczuć naszego Pana odnoszących się do Kościoła – postrzegamy odblask chwały błogosławionej jedności Bożej rodziny. Jest to jedność celów, jedność zaufania, sympatii, miłości, jedność zaszczytu i wzajemnego posiadania. Tę jedność opisał nasz Pan jako coś, co istniało już pomiędzy Nim samym a Jego Ojcem, lecz jeśli chodzi o uczniów, była to jeszcze przyszłość, której całkowite wypełnienie jest celem, do jakiego powinniśmy dążyć. Z.03-77

Niech nadzieja, że wkrótce doświadczymy przemiany przy zmartwychwstaniu, że podobni będziemy naszemu drogiemu Odkupicielowi, że zobaczymy Go “jako jest” i dzielić z Nim będziemy chwałę wielkiej “epifanii” czy też że jaśnieć będziemy światłością synów Bożych w chwale Królestwa, napełnia nas entuzjazmem. Niech to pobudzi nasze serca, rozwiąże nasze usta i zachęci do wszelkiego wysiłku, do wykorzystania każdego przywileju i okoliczności, aby służyć naszemu Mistrzowi i domowi wiary. Jeśli ta nadzieja była dla ludu Bożego kotwicą przez długie wieki, o ileż głębsze znaczenie posiada ona dla nas, którzy żyjemy w rzeczywistym czasie Jego obecności i oczekujemy Jego “apokalipsy” – Jego objawienia się w chwale Królestwa. Z.03-151

Lud Boży nie ma obowiązku wskazywania na wszystkich czyniących źle, jakich można napotkać na ulicy, podobnie jak niewłaściwe byłoby powiedzenie każdej brzydkiej osobie, jaką się mija, że brak jej urody. ... Uprzejmość jest zawsze częścią składową charakteru chrześcijanina. W świecie może ona być zewnętrzną ogładą, lecz w wypadku chrześcijanina, to coś więcej niż ogłada, jest ona bowiem wyrazem prawdziwych uczuć serca, rozwijanych zgodnie z duchem życia – miłością. Miłość prowadzi do uprzejmości, cierpliwości, dobroci, itd., i nawet w wypadku nieposłuszeństwa zawaha się, zanim użyje nieuprzejmego słowa, będzie się też starała tego unikać, dopóki pozostawać to będzie w zgodzie z poczuciem obowiązku. Z.03-153

Apostoł nie ma na myśli, że nie powinniśmy zwracać uwagi na niedoskonałości ciała, czy to nasze własne, czy innych członków Ciała. Należy bowiem walczyć przeciwko wszystkim cielesnym słabościom, często wymagają one nawet szczególnie surowego podejścia ze względu na dobro Nowego Stworzenia. Musimy jednak wyraźnie oddzielić Nowe Stworzenie od jego słabego, śmiertelnego ciała i kochać, darzyć sympatią brata, ponieważ zarówno dla nas samych, jak i dla niego, a nawet dla całego Kościoła, ważnym może okazać się nagana, napomnienie, czy też poprawienie w jakikolwiek sposób jego błędnego sposobu postępowania. Definicja apostoła pozwala nam odróżnić dwie klasy (Rzym. 8:5), a mianowicie: nie odrodzoną – zajmującą się uczynkami ciała, oraz odrodzoną – zajmującą się sprawami ducha. Z.03-170

Nie może to oznaczać, że mamy pogwałcić zasady rozsądku i przyzwoitości, narzucając innym dobrą nowinę w czasie dla nich niedogodnym i nieodpowiednim. Oznacza to natomiast, że powinniśmy posiadać taką miłość dla Prawdy, tak szczere pragnienie służenia jej, że z radością wykorzystamy każdą nadarzającą się okazję tego rodzaju, choćby nie bardzo nam to odpowiadało. Jest to bowiem naszym głównym zadaniem, któremu musi zostać podporządkowane życie, aby nie została pominięta żadna możliwość służby. Z.03-189

Nauczmy się właściwie modlić, jak też właściwie pracować i posiadać właściwą nadzieję. A chcąc to osiągnąć, bądźmy skorymi do słuchania, powolnymi do mówienia, szybkimi do posłuszeństwa Słowu Pańskiemu i Jego lekcjom, jakich nam już udzielił, oraz Jego metodom pouczania nas, prowadzenia i błogosławienia nam. Bądźmy powolnymi w mówieniu Mu o tym, co wolelibyśmy, starajmy się natomiast osiągnąć taki poziom rozwoju chrześcijańskiego charakteru, który sprawi, że nie będziemy szukali swej własnej woli, lecz zawsze woli i dróg naszego Ojca w niebie. Z.03-204

Prawdą jest nie tylko to, że Pomazaniec Pański przewyższy wszystkich, że będzie “zacniejszy nad innych dziesięć tysięcy ... a wszystek pożądany”, lecz w pewnym stopniu prawdą powinno być i to, że wszyscy, którzy są ściśle związani z członkami Ciała Chrystusowego w obecnym życiu, zanim Chrystus został ogłoszony Królem całego świata, mają dostrzegać szlachetność i wielkość charakteru tych, których Pan wybrał na owo zaszczytne miejsce w sprawach ludzi. Muszą oni być w stanie zauważyć, że tacy postępują z Jezusem, muszą widzieć zacność ich serc, ich wysoki poziom moralny – muszą dostrzegać w nich ducha zdrowego zmysłu. Z.03-206

Odpowiedź Hebrajczyków skierowana do Nabuchodonozora: “Nasz Bóg zdolny jest wyrwać nas”, godna jest zapamiętania. Oni nie tylko uznawali Boga i czcili Go, lecz także służyli Mu, gdy nadarzała się okazja. ... Postanówmy, bracia, że tak jak trzej Hebrajczycy będziemy czcić i służyć jedynemu Panu, naszemu Bogu – że nigdy nie będziemy oddawali czci ani nie będziemy służyli żadnemu sekciarstwu, bez względu na jego formę, ani mamonie z jej pokusami i nagrodami, ani sławie, przyjaciołom lub samym sobie. Słowa, że Bóg “takich szuka, którzy chwaliliby Go w duchu i w Prawdzie” są stwierdzeniem naszego Pana i Głowy. Z.99-172