Ilość strażników czyli wartowników pełniących swój obowiązek i czuwających nad naszymi uczynkami i słowami będzie o tyle mniejsza, o ile silniejsza będzie linia straży, czuwającej nad naszymi umysłami i myślami. Ta właśnie sprawa wymaga naszej specjalnej uwagi. “Z obfitości serca usta mówią”. Owa ogólna prawda znajduje swe szczególne zastosowanie w wypadku odrodzonych, którzy bardziej niż ktokolwiek inny zainteresowani są sprawowaniem kontroli nad swym językiem. Ponieważ posiadają oni w sercu właściwe uczucia, zwracają być może nieco mniej uwagi niż poprzednio na sposób ich wyrażania. Ale tym bardziej powinni pamiętać o słowach apostoła: “...Jeśli kto nie upada w słowie, ten jest doskonałym mężem” – Jak. 3:2 Z.04-23

Musimy cierpliwie czekać na Pana i cierpliwie przyjmować takie doświadczenia, jakie przewidziała dla nas Jego opatrzność, nie kwestionując mądrości, miłości i mocy Tego, z którym współdziałamy. Z.01-317

Niektórzy popełniają błąd, modląc się bez czuwania, inni – czuwając bez modlenia się, lecz jedyny właściwy sposób wskazał nam nasz Pan, mianowicie połączenie czuwania z modlitwą. Musimy czuwać i chronić się przed atakami świata, ciała i diabła. Musimy poszukiwać wszelkich zachęt i obietnic Słowa Pańskiego, dowodów ich wypełniania się oraz znaków poświadczających Jego obecność i bliskie już wielkie zmiany dyspensacyjne. Musimy czekać na wszystko, co umocni nas w wierze, nadziei, wierności i miłości, a czekając, modlić się bez przerwy. Mamy modlić się razem, jako lud Pański, modlić się w naszych domach, jako rodzina, mamy też modlić się w ukryciu, osobiście. Z.01-80

Nikt nie może służyć dwóm panom, zadowalając ich obu i postępując wobec obydwu sprawiedliwie, skoro ich interesy są z sobą sprzeczne. Tym bardziej nie możemy służyć Bogu i sprawiedliwości oraz równocześnie podobać się Przeciwnikowi, będąc przyjętymi przez niego, jak też tych, którzy pozostają w zgodzie z panującym w obecnym wieku “księciem ciemności”. Wszyscy spośród poświęconego ludu Bożego, którzy pragną gromadzić skarb w niebie i być bogatymi w Bogu, muszą być gotowi na utratę dobrej opinii u niepoświęconych, którzy bez względu na swe wyznanie w rzeczywistości służą mamonie, samolubstwu, doczesności i nie poświęcają tych spraw w celu osiągnięcia Królestwa Niebieskiego. Z.00-318

Oddanie wszystkiego, co posiadamy, na służbę Panu jest rzeczą mądrą, ale to jeszcze za mała ofiara, o wiele za mała w stosunku do tego, co chcielibyśmy ofiarować Temu, który okazał nam tak wiele współczucia i łaski. Uczucia te powinny przepełniać nas nawet wówczas, gdyby nie było żadnej nagrody związanej z takim poświęceniem. Lecz ponieważ Bóg dołączył wielką nagrodę i błogosławieństwa, powinniśmy odczuwać nie tylko to, że odmowa przyjęcia byłaby wskazówką, iż nie doceniamy Boskiego miłosierdzia, lecz że byłaby również wyznacznikiem słabości umysłu, który nie potrafi dostrzec różnicy pomiędzy nieistotnymi, przemijającymi przyjemnościami, wynikającymi z zaspokajania własnej woli w ciągu kilku krótkich lat, a wieczną radością i błogosławieństwem chwały w harmonii z Panem. Z.00-170

Choć to ścięcie jest figuralne, a nie literalne, posiada ono jednak ogromne znaczenie. ... Oznacza nie tylko śmierć własnej woli, lecz również odcięcie od wszelkich innych głów, rządów i prawodawców oraz nieuznawanie żadnej innej głowy poza Jezusem, którego Bóg wyznaczył na Głowę Kościoła, będącego Jego ciałem. Oznacza to nie tylko odcięcie się od głów instytucjonalnych i autorytetów, lecz również zaprzestanie uznawania swej własnej głowy i własnej woli, przyjęcie zaś w zamian zwierzchnictwa i woli naszego Pana Jezusa. Jest to myśl, na którą apostoł zwraca uwagę w Liście do Rzymian 6:3, gdzie stwierdza, że zostaliśmy ochrzczeni w ciało Chrystusa, jako członkowie tego Ciała, pod jedną głową – Chrystusową, ochrzczeni w Jego śmierć – poświęcając w pełni naszą wolę i ostatecznie całkowicie kładąc nasze życie, wierni aż do śmierci. Z.00-285

Choć to przykazanie nie zostało dane duchowemu Izraelowi, łatwo możemy zauważyć, że jego duch odnosi się do nas. ... Przyjęliśmy imię Jezusa za nasze własne. Zostaliśmy uznani za członków ciała Chrystusa. Święte imię Głowy należy do każdego członka Ciała. Pełne czci imię Oblubieńca należy do Jego Oblubienicy. Świadomość ta powinna uczynić nas niezwykle ostrożnymi, abyśmy mogli sobie powiedzieć: Muszę się upewnić, że nie brałem imienia Pana Boga nadaremno, że doceniałem cześć, godność i odpowiedzialność stanowiska Jego przedstawiciela i ambasadora na świecie. Będę postępował rozważnie, starając się, na ile to możliwe, nie przynosić ujmy temu imieniowi, lecz przeciwnie, czcić go w każdej myśli, słowie i uczynku. Z.04-73

Jest to wielka i ustawiczna walka, bo choć nowa wola jest siebie pewna, podporządkowuje sobie ciało i zmusza je do uległości wobec nowego umysłu, to jednak śmiertelne ciało, nie będąc rzeczywiście martwe, pozostaje w ciągłym kontakcie ze światem i Przeciwnikiem i jest przez nie ustawicznie pobudzane. Siły dodają mu też ziemskie troski, ambicje, sposoby działania, walki, konflikty i nieposłuszeństwo wobec nowej woli. Nie ma świętego, który nie przeżywałby podobnych doświadczeń – walk zewnętrznych i wewnętrznych. Ta walka musi być prowadzona do końca, jeśli bowiem nie będzie prowadzona, nie zdobędziemy wielkiej nagrody, o którą walczymy. Bo choć Nowe Stworzenie ma z łaski Pana, dzięki ciągle odnawiającej się sile, władzę nad śmiertelnym ciałem, konflikt ten nie może przestać istnieć aż do śmierci. Z.03-424

Czy zasady dobra i zła są rzeczywiście ugruntowane w moim umyśle, czy naprawdę pozostaję w zgodzie z dobrem i na tyle przeciwstawiam się złu, że nie poprę go, lecz potępię, choćby przynosiło mi korzyści? Czy żyję z dobrem, z Prawdą na tyle w zgodzie, że mógłbym cieszyć się z Prawdy i jej powodzenia nawet wtedy, gdyby obalało to niektóre z mych z góry ustalonych poglądów lub zaszkodziłoby jakimś moim ziemskim interesom? Boża miłość, którą apostoł opisał tu jako ducha ludu Pańskiego, jest miłością przewyższającą samolubstwo, opierającą się na stałych zasadach, które wraz z każdym upływającym dniem powinny być coraz wyraźniej dostrzegane i coraz ściślej przestrzegane, zawsze i za wszelką cenę. Z.03-57

Jedną z wielkich trudności ludu Pańskiego jest to, że będąc zdecydowani postępować właściwie i w ten sposób opierać się pokusom, nie są wystarczająco stanowczy w działaniu. Wielu mówi do kusiciela: Tym razem postanowiłem nie dać się zwieść. Ale sami pozostawiają w swym umyśle otwartą furtkę, przez którą kusiciel może wejść ponownie. Postępowanie naszego Pana było najwłaściwszym wyjściem: powinniśmy odprawić kusiciela raz na zawsze. Powinniśmy przyjąć na tyle zdecydowaną postawę, by sam Przeciwnik uznał, że nie warto ponawiać próby. Powiedzmy: “Idź precz, Szatanie, ja będę czcił wyłącznie Boga i tylko Jemu będę służył”. Z.04-10

Nie możemy zbliżyć się do Boga, jeśli nie mamy wiary i zaufania do Niego, jeśli nie ufamy Jego dobroci, Jego mocy, Jego mądrości i miłości. Wiara jest rzeczą, którą trzeba pielęgnować i rozwijać. Ci sami apostołowie, którzy wołali z przerażeniem, gdy na Morzu Galilejskim rozpoczął się sztorm, stopniowo stawali się coraz silniejsi w wierze, aż do chwili, gdy zgodnie z przekazem, potrafili rzeczywiście wierzyć Panu w czasie Jego nieobecności, gdy tracili Go z oczu. Podobnie i częścią naszej codziennej lekcji powinno być pielęgnowanie zaufania do Pana, jak też zastanawianie się nad wszystkimi doświadczeniami naszego minionego życia i nad wszelkimi lekcjami płynącymi z Jego Słowa, aby nasza wiara mogła się w Nim zakorzenić i ugruntować. Z.04-89

Nasze błagania, prośby, wołania powinny dotyczyć świętości serca, napełnienia Jego duchem, duchowego pokarmu, pokrzepienia, siły. Jeśli natomiast chodzi o rzeczy codzienne, On wie, jaką drogą postępujemy i co byłoby dla nas jako dla Nowego Stworzenia najlepsze. Powinniśmy Mu pozostawić te sprawy. On nie byłby zadowolony, gdybyśmy uporczywie upominali się o rzeczy, których nam nie dał, ponieważ postępowanie tego rodzaju nie byłoby dowodem wiary, lecz przeciwnie, dowodem nieufności, okazaniem lęku, że On zapomniał lub że nie wywiązał się ze swej obietnicy zsyłania nam tego, czego potrzebujemy. Z.04-90

Ze względu na karność, doświadczenie i ostateczne wypróbowanie Kościoła Bożego konieczne jest, by jego członkowie podlegali tego rodzaju wrogim wpływom. Wielka nagroda obiecana bowiem została temu, kto zwycięży. Jeśli mamy panować z Chrystusem, musimy poprzez próby wierności Bogu, wiarę w Jego Słowo, przez gorliwość dla Prawdy, cierpliwe znoszenie zarzutów i prześladowań, choćby i do śmierci, oraz poprzez niewzruszoną ufność w Bożą moc i Jego zamiary dotyczące wyzwolenia i wywyższenia Kościoła we właściwym czasie dowieść, że jesteśmy godni tego panowania. Dla takich właśnie wiernych błogosławieństwem jest pociecha Psalmu 91. Z.04-74

Powinien on chodzić tak, jak chodził Pan, biorąc pod uwagę zarówno Jego ogólne zachowanie i sposób odnoszenia się do wszystkiego, co dobre, jak też i odpowiednie unikanie tego, co złe. Powinien chodzić jak najdokładniej śladami Jezusa. Nie oznacza to jednak, że powinien lub może dojść w niedoskonałym ciele do doskonałości, jaką posiadał jego Pan, który nawet w ciele był doskonałym. Powyższe słowa znaczą, że powinniśmy chodzić, jak On chodził – tą samą drogą, w tym samym kierunku, do tego samego celu i wzoru, jaki On uznawał i ustanowił. Z.03-345

Nie mamy przywileju wejścia w osobisty kontakt z naszym Odkupicielem, lecz przywilej nasz polega na pomazywaniu Pańskich “braci” słodkim olejkiem miłości, sympatii, radości i pokoju, a im więcej samozaparcia będzie nas to kosztować, tym cenniejsze będzie to w oczach naszego Starszego Brata, który powiedział, że na ile postępujemy tak wobec brata, na tyle czynimy to dla Niego, jeśli zaś nie robimy tego dla brata, nie robimy i dla Niego. ... Naszym słoikiem maści alabastrowej są nasze serca, które pełne powinny być najcenniejszych i najdelikatniejszych olejków dobrych życzeń, uprzejmości i miłości dla wszystkich, lecz szczególnie dla Chrystusa – dla Głowy, naszego Pana Jezusa, oraz dla wszystkich członków Jego ciała, Kościoła. Obecnie zaś specjalnie powinniśmy to czynić względem będących z nami członków Stóp, na których mamy przywilej wylewać słodki zapach miłości i oddania w imieniu Pańskim, ponieważ do Niego należymy. Z.99-78;00-378

Jak bardzo wzmacnia zaufanie Chrześcijanina świadomość, że choćby przeciwstawiały mu się ziemskie moce, choćby czuł, że rzeczywiście sam nie jest w stanie stawić oporu przeciwnościom, choćby nawet wiedział, że prócz walki przeciwko ciału i krwi wiedzie bój przeciwko siłom duchowym na wysokościach – przeciwko Szatanowi i jego sługom ciemności – to jednak z drugiej strony “większy jest Ten, który jest za nami, niż wszystko, co jest przeciwko nam”, a wszelkie zastępy niebieskie poddane są Boskiej woli i użyte mogą być do przeprowadzenia Boskiej sprawy zgodnie z Bożą mądrością. Z.97-120

Czuwajmy w sensie zwracania pilnej uwagi na wszelkie wskazówki, jakie Bóg nam dał odnośnie służby, która mogłaby Mu być miła. Pilnujmy samych siebie, starając się postępować najdokładniej, jak to tylko możliwe, śladami naszego Arcykapłana. Bądźmy trzeźwymi, a nie lekkomyślnymi. Będąc bowiem szczęśliwi, radośni w Panu, wolni od pełnych niepokoju trosk, jakie są udziałem innych z powodu złego zrozumienia charakteru i planu naszego Ojca, powinniśmy być trzeźwymi w sensie rzeczywistego docenienia obecnych możliwości i przywilejów związanych z Pańską służbą – nie zaś niedbałymi, którzy pozwalają możliwościom i okazjom, by wymykały im się z rąk, a później tego żałują. Z.02-239

Nie chodzi o to, by te rzeczy czynić doskonale, nie zważając na sprawiedliwość Chrystusową, przykrywającą nasze grzechy i wyrównującą codzienne braki. Jeśli jednak do naszej wiary w przypisaną sprawiedliwość Chrystusa dodamy rozwijanie tych wszystkich łask w stopniu, na jaki nas stać, nie upadniemy. Ale nawet jeśli uczyniliśmy wszystko, co tylko możliwe, nadal jesteśmy sługami nieużytecznymi, nie ośmielającymi się dowierzać swej własnej sprawiedliwości, ufającymi raczej dostatniej szacie, która należy do nas dzięki wierze w Chrystusa, ponieważ poprzez ustawiczną pilność wypracowujemy sobie nasze zbawienie z bojaźnią i drżeniem, wiedząc, że sprawiedliwość Chrystusowa przypisywana jest tylko tym, którzy pragną porzucić grzech i dążyć do “uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana”. Z.97-148

Bez wątpienia wszyscy często życzymy sobie, by zakończyły się próby i byśmy znaleźli się między zwycięzcami, lecz cierpliwość, wiara i ufność muszą dokonać w naszych sercach dzieła oczyszczenia, czyniąc nas dojrzałymi, gorliwymi i posłusznymi Panu. Niech dobre dzieło postępuje naprzód. Cieszmy się, gdy nasze doświadczenia przyniosły nam różnorodne lekcje, których potrzebujemy – miały one za zadanie wzmocnić nasz charakter, uczynić go bardziej stałym w prawdzie i sprawiedliwości, uświadomić nam nasze własne słabości oraz nauczyć skuteczniej się przed nimi bronić. Nawet i takie konflikty, które zakończyły się tylko częściowym zwycięstwem, były nam z pewnością potrzebne, podobnie jak i te, w których ponieśliśmy zupełne fiasko. Ich rezultatem może być bowiem silniejszy charakter, przekonanie o potrzebie większej gorliwości w wypadku ponownej próby tego rodzaju, a w modlitwie – pokora serca wobec Pana. Z.02-133

Zimni, wyrachowani ludzie mogą posiadać także dobre cechy, ale ci, którzy raz zakosztowali Pańskiej łaski nie mogą być zimni, ani nawet letni. Rozpalona w nich miłość powinna prowadzić do żarliwej gorliwości. Tak było z naszym Panem, był to też jeden z powodów, dla których był On kochany przez Ojca. Niech wszyscy, którzy pragną podobać się Panu, napełnieni zostaną w takim stopniu duchem gorliwości dla sprawiedliwości i prawdy, że zostaną strawieni jako ofiary na Pańskim ołtarzu. W ten sposób będą Mu milsi i zostaną przez Niego przyjęci za pośrednictwem Jezusa, naszego Pana. Z.98-112

* radosnej wytrwałości, stałości

Nasze sumienia wymagają regulacji, podobnie jak wszystkie inne cechy naszej upadłej ziemskiej natury. Skoro więc nasze sumienia muszą być regulowane, musimy posiadać pewien wzorzec, według którego będziemy je nastawiać. Sumienie jest jak zegarek, na którego tarczy starannie oznakowane zostały godziny, lecz którego dokładność, jako urządzenia mierzącego czas, zależy od właściwego ustawienia głównej sprężyny, tak aby godziny odmierzane mogły być zgodnie z rzeczywistością. A więc nasze sumienia gotowe są wskazać na to, co słuszne lub błędne, ale powiedzieć nam, co jest dobre, a co złe, będą w stanie dopiero wtedy, gdy zostaną wyregulowane w oparciu o nową sprężynę, nowe serce, czystą wolę, gdy doprowadzone zostaną do pełnej harmonii z prawem miłości, takim, jakie przedstawione zostało przez Słowo Boże. Z.00-136

Istnieje różnica pomiędzy pokusami, jakie Ojciec uważa za właściwe, a pokusami, które pochodzą od Przeciwnika. Pierwsze są próbą wierności Bogu i zasadom sprawiedliwości, a zamierzone są po to, by były pomocą i błogosławieństwem dla tych wszystkich, którzy stawiają im opór, okazując tym samym swą wierność dla sprawiedliwości. Natomiast pokusy Szatana to z natury rzeczy pułapki i zasadzki prowadzące do zła i grzesznych uczynków, to pokusy, które sprawiają, że dobro zdaje się być złem, a zło – dobrem, które ciemność zamieniają w światłość, a światłość w ciemność. Bóg nie kusi nikogo, fałszując w powyższy sposób obraz rzeczywistości i zastawiając pułapki, których wynikiem jest popadnięcie w zło. Z.04-7

Dlatego starajmy się wszyscy dzięki pokorze, gorliwości, miłości do Pana i Jego sprawy, dzięki wierze w Jego moc, trwać w takim stanie serca i umysłu, który sprawi, że będziemy gotowi do posługi i użyteczni we wszelkich dziedzinach Boskiej służby, do jakiej Pan zechciałby nas powołać. Z.01-348

Musimy posiadać ducha modlitwy we wszystkim, co mówimy i robimy. Oznacza to, że nasze serca powinny ustawicznie udawać się do Pana z prośbą o kierownictwo we wszystkich sprawach życia, że praca, jaką wykonują nasze ręce, powinna być usilnie czyniona w taki sposób, żeby mogła być przez Niego przyjęta, abyśmy zostali przez Niego ochronieni od pokus, których w przeciwnym razie nie bylibyśmy w stanie znieść, oraz byśmy ostatecznie zostali wybawieni od złego i otrzymali miejsce w Królestwie naszego Pana. Bracia i siostry, pamiętajmy i starajmy się coraz lepiej wprowadzać w czyn następujące słowa naszego Pana: “Czujcie i módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie”. Z.01-80

Cóż to za wołanie, które sprowadza odpowiedź w postaci pokoju? Nie jest nim modlitwa o to, by usunięte zostały wszelkie powody zmartwień, ponieważ nie zawsze wolą Bożą jest, by w taki sposób sprowadzać pokój na ludzkiego ducha, nie zawsze jest to najlepsza droga. Ale jest wołanie, które zawsze sprowadza spokój, którego “nikt nie wzruszy”. To modlitwa o błogą, wierną, pełną miłości zgodę na pełnienie woli Bożej. Z.96-259

Boska obietnica jest fundamentem, na którym zbudowane jest wszystko, czego się spodziewamy, tak pod względem charakteru, jak i przyszłej chwały. Ceńmy tę Prawdę na tyle, byśmy pod żadnym względem, w najmniejszym nawet stopniu, nie przynieśli jej wstydu. Starajmy się nie tylko zachowywać ją pod względem litery, lecz także pod względem ducha – z miłości do niej, ponieważ jest prawdziwa, jak również piękna i wielka. I pamiętajmy zawsze, że ważna jest cierpliwa wytrwałość, abyśmy mogli nie tylko rozwijać chrześcijańskie łaski, a potem wprowadzać je w czyn, lecz byśmy mogli radośnie znosić próby, prześladowania czy trudności, jakie nasz Pan uzna za właściwe i na jakie zezwoli, aby nas wypróbować i rozwinąć taki rodzaj charakteru, jaki zgodnie z Jego wyjaśnieniem ma istotne znaczenie i bez którego doskonała miłość nie mogłaby zostać ani osiągnięta, ani utrzymana. Z.01-119

Z pewnością Ten, który troskliwie nadzorował pracę siania, nie mniej interesuje się i troszczy o żęcie. Zapuśćmy więc sierp Prawdy z energią i odwagą, pamiętając, że służymy Panu Jezusowi, pamiętając, że nie jesteśmy odpowiedzialni za żniwo, lecz jedynie za naszą energię w gromadzeniu tych dojrzałych ziaren, jakie możemy znaleźć. Jeśli znalezienie kilku ziaren dojrzałej pszenicy wymaga wielkiej pracy, cieszmy się tym bardziej z tych, które znaleźliśmy i nauczmy się kochać i doceniać to, co jest rzadkie i kosztowne. Używając w tej służbie całej naszej mądrości, pamiętajmy również, że Pańskim celem powierzenia nam w niej udziału nie jest głównie to, czego możemy dokonać, lecz błogosławieństwo, jakie nam ta praca przyniesie. Z.01-155