Nasze obserwacje tych spośród poświęconych, którzy pozwolili, by inne tematy niż “Ewangelia” absorbowały ich czas i uwagę, upoważniają nas do udzielenia im porady, aby zazdrośnie strzegli czasu i talentów poświęconych na służbę Ewangelii, pozostawiając sobie wszelkie inne sprawy, choćby i interesujące dla innych, na przyszłe życie, gdy posiądziemy wszelką wiedzę. Zauważyliśmy, że ci, którzy dla jakichkolwiek, możliwych do pominięcia, przyczyn odwracają się od służby dla Prawdy i jedynej Ewangelii, bardzo szybko schodzą z drogi lub napotykają na ogromne przeszkody w swym biegu o “nagrodę naszego wysokiego powołania”. Z.95-116

Wasza wiara jest teraz na próbie. W spokojniejszym czasie, gdy jasno świeciło nad wami słońce łaski, zakładaliście fundamenty wiedzy o Prawdzie wznosząc budowlę chrześcijańskiego charakteru. Obecnie znajdujecie się w piecu doświadczeń. Bądźcie więc odważni, wzmocnijcie waszą cierpliwość, zbierzcie siły potrzebne do wytrwałości, trzymajcie się mocno nadziei, przypomnijcie sobie obietnice, które ciągle do was należą i “nie odrzucajcie ufności waszej, która ma wielką zapłatę”. “W milczeniu i w nadziei będzie moc wasza”. “Poddajcie się Panu, i oczekujcie Go”, a wiara zwycięży. Z.95-135

Nic nie może postawić chrześcijanina w bardziej niekorzystnym położeniu względem jego wrogów jak wypuszczenie z rąk kotwicy wiary. Niech uczyni tak choćby na chwilę, a zaczną gromadzić się wokół niego nieuniknione ciemności i nie będzie mógł dostrzec światłości Ojcowskiego oblicza, ponieważ “bez wiary nie można podobać się Bogu”. A gdy ponownie będzie starał się uchwycić kotwicę, moce ciemności zaatakują go z furią, działając za pomocą zwątpienia i strachu wynikającego z jego ludzkich niedoskonałości, które, o czym powinien pamiętać, okryte są Chrystusową szatą sprawiedliwości. Jeśli chcemy, by pokój Boży panował w naszych sercach, nie wolno nam nigdy wypuszczać z rąk naszej kotwicy ani dopuścić do tego, by w tej nieubłaganej walce Szatan pozbawił nas odwagi. Nasze serca powinny zawsze wyrażać słowa: “Choćby mnie i zabił, przecież w nim będę ufał”. Z.95-157

Wiemy, że praca, jaką mamy przed sobą, wymaga rozwagi, czujności i wytrwałości! To praca całego życia, walka całego życia przeciwko potężnemu wrogowi zabarykadowanemu w naszym ciele. Moce zewnętrzne są rzeczywiście silne, ale najbardziej należy się obawiać walki wewnętrznej. Jeżeli zostaniemy w jakikolwiek sposób skażeni światowym duchem – jeśli dopuścimy do samozadowolenia, zamiłowania do wygody, przyjemności, do niewielkiej choćby pobłażliwości wobec niektórych spośród starych skłonności – nawet i najmniejszych – takich jak zawiść, złość, pycha, próżność, samochwalstwo, porywczość, wywyższanie się, gniew, kłótnie lub im podobne, wielkie będzie zaiste niebezpieczeństwo, na jakie zostaniemy narażeni. Z.95-201

Ten wymagany stan doskonałej samokontroli, zdolności do przeciwstawiania się złu, ugruntowanej wiary, cierpliwości i cnoty, trwałego, stałego odpoczynku w Chrystusie i nadziei dzięki Jego słowu obietnicy może być osiągnięty przez dobrych żołnierzy Chrystusa jedynie pod warunkiem, że wytrwają w trudach. Niewątpliwie takie były osobiste doświadczenia apostoła, w miarę jak starzał się w służbie Mistrza. I tego powinniśmy doświadczyć i my. Niech każdy mijający rok przybliża nas do chwalebnego szczytu doskonałości. Z.95-202

Jeśli widzimy, że inni postępują zakazanymi ścieżkami, drogą grzeszników, nie powinniśmy iść za nimi, aby odwieść ich od tej drogi, lecz pokazać im właściwą drogę, postępując nią i wzywając, by na nią wstąpili. Jeśli widzimy, że niektórzy wplątali się w doktryny i nauki ludzkie, o których wiemy, że są z gruntu błędne, nie powinniśmy brnąć w te doktryny, aby pomóc innym odwrócić się od nich, lecz przypomnieć im, że badanie jakiejkolwiek doktryny, która nie zgadza się z podstawami Prawdy, to nie tylko strata poświęconego czasu, lecz że zabawianie się czymkolwiek, o czym wiemy, iż jest błędne i ryzykowne, naraża na niebezpieczeństwo, podobnie jak wszelkie pogwałcenie sumienia i zasad. Z.95-203

Za swą wierność Pan nie otrzymał żadnej ziemskiej nagrody, przeciwnie – dotknęły go niedostatki, prześladowania, ze śmiercią włącznie. Był On “mężem boleści, świadomym niemocy”. Urągania skierowane przeciwko Bogu spadły na Niego. Choć był bogatym, dla nas stał się ubogim, tak ubogim, że powiedział: “Liszki mają jamy, a ptaki niebieskie gniazda; ale Syn Człowieczy nie ma, gdzie by głowę skłonił”. ... A sługa nie jest wyższym nad mistrza; jeśli prześladowali Jego, będą prześladować i nas, zaś urągania skierowane przeciwko Niemu spadną na nas. Jedyną teraźniejszą nagrodą, jakiej spodziewać się mogą naśladowcy Jezusa, jest okazanie im przez Pana miłości i uznania, które odczują oni w sercu. Z.95-207

Modlitwa jest szczerym pragnieniem duszy – wyrażonym lub nie wyrażonym. Z.95-213

Jeśli ktokolwiek mniema, że osiągnął satysfakcjonujący go duchowy poziom, to od tej chwili rozpoczyna się jego upadek. Żadne obecne osiągnięcia nie mogą być zadowalające dla szczerego naśladowcy Chrystusa, który stara się pilnie naśladować doskonały wzór. Zadowoleni z siebie możemy czuć się tylko wtedy, gdy odwrócimy wzrok od Chrystusa, ponieważ nasze braki zawsze są zauważalne, gdy porównujemy je ze wzorem. A jeśli z powodu pychy serca umykają one naszej uwadze, stają się tym bardziej widoczne dla innych. Prawdziwy chrześcijanin może odczuwać satysfakcję jedynie wtedy, gdy ciągle wzrasta na podobieństwo Chrystusa. Z.95-250

Widzimy oddanie apostoła jednemu tylko celowi – “Ale jedno czynię”. Nie próbował on robić różnych innych rzeczy; gdyby próbował, z pewnością by mu się to nie udało. Poświęcił on swe życie jedynemu celowi, do jakiego został powołany i dla którego poświęcił ostatecznie wszystkie inne sprawy. Uczynił to także mając na względzie fakt, że rodzaj biegu, jaki sam wybrał, miał w ciągu całego obecnego życia przynosić pewne straty, niedostatki, znoje, troski, prześladowania i ciągłą hańbę. Dzięki temu, że poświęcił się wyłącznie jednemu celowi, został uratowany od wielu pokus, które mogłyby sprawić, iż przestałby się cieszyć z dobrych rzeczy w obecnym życiu i rozpoczął pogoń za złudzeniami. Z.95-250

Niech myśli o Bogu i Chrystusie, o świętych przeszłości i teraźniejszości, o dziedzictwie niebieskim, błogosławieństwach naszej przyszłej pracy wspólnie z Chrystusem, o wielkości i łaskawości Boskiego planu oraz o chwale i błogosławieństwie tej chwili, gdy połączymy się z Chrystusem, gdy zakończy się praca obecnego życia, napełniają nasze umysły i inspirują nasze serca. Do tych rozmyślań dołączmy też dodatkową pociechę i błogosławieństwo, płynące z osobistej łączności i społeczności z Bogiem za pośrednictwem modlitwy i studiowania Słowa, jak też ze wspólnego zgromadzania się na wielbienie i chwalenie. Z.95-251

Umiłowani, ponad wszystko strzeżmy pilnie naszej pokory. Tylko wtedy, gdy we własnych oczach jesteśmy małymi, Bóg może użyć nas w sposób dla nas bezpieczny. Bóg zresztą nie będzie chronił nas przed każdą próbą wierności. Jeśli nawet dziś Pan daje ci drobne powodzenie, małą zachętę w postaci sukcesu w Jego służbie, przyjmij to pokornie, spokojnie, pamiętając, że jesteś tego niegodny, że wiele ci brakuje i że to Bogu spodobało się działać przez ciebie. Bądź też gotowy przyjąć upokorzenia jutra, jeśli to ćwiczenie okaże się konieczne do zrównoważenia twego charakteru. Jeżeli wczorajszy sukces sprawia, że złoszczą cię dzisiejsze upokorzenia, strzeż się! Nie jesteś jeszcze tak rozwinięty duchowo, jak powinieneś być. Z.96-19

Wszyscy, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, których dusze tak tęsknią do Boga jak jeleń do strumienia wód, którzy znalazłszy Go poświęcili Mu się i zostali pomazani duchem świętym, poświadczającym duchowi ich, iż są synami Bożymi, i którzy jako pomazani synowie mogą odkryć w sobie cechy prawdziwego synostwa: lojalność, wierność, gorliwość, energię, odwagę, dyskrecję, itd. – stanowią klasę, z którą Pan zawarł wieczne przymierze i do której należą “miłosierdzia Dawidowe pewne”. Z.96-29

Na skutek takiego ćwiczenia dusza dojrzewa do pełnego miłości poddaństwa, które mówi ze spokojem: wszystko mogę uczynić, wszystko znieść w Chrystusie, który mnie posila. I w miarę jak usuwane zostają nieczystości starej natury, a coraz wyraźniej ukazuje się złoto, te wartościowe dusze stają się coraz droższe miłującemu je Panu. Tak cenne dla Niego, że towarzyszy im On w każdym doświadczeniu i wspiera swą łaską, dodaje otuchy swą obecnością. A wówczas najgłębsze ciemności smutku wywołują wspomnienia najbardziej uświęcających dni, w których Gwiazda Poranna świeciła najjaśniej. Z.96-44

Wielki Rafinator zwraca pilną uwagę na to, w jaki sposób cenny metal twego charakteru odzwierciedla Jego obraz. Czyli inaczej mówiąc, stara się On dostrzec, jakiego rodzaju wpływy rządzą naszymi uczynkami w każdym z doświadczeń, czy pozostają one pod wpływem obecnych korzyści, światowych względów, osobistych przyjaźni lub ziemskiej miłości – do męża, żony czy dzieci, zamiłowania do wygody lub pokoju za wszelką cenę, czy może raczej kierują nami czyste zasady prawdy i sprawiedliwości i czy będziemy bronić tych zasad z gorliwością i energią nawet za cenę wysiłku lub cierpień, albo też kosztem jednego i drugiego, tocząc dobry bój wiary aż do końca – do samej śmierci. Z.96-45

Wolą Bożą jest bowiem, aby wszystkie Jego dzieci były w Nim szczęśliwe, aby się zawsze radowały. Jeśli zaś komuś brak tego błogosławieństwa, żyje on poniżej udzielonych mu przywilejów. Z.96-54

* Prawdy

Pozostawanie w społeczności ze światem oznacza postępowanie zgodnie z jego pojęciami i dostosowanie się do jego ścieżek. Nie możemy go “miłować” w takim sensie, musimy się od niego odłączyć, być przeciwko niemu. Droga, jaka została nam wskazana, choć pod niektórymi względami trudna i samotna, jest jedyną drogą pokoju i szczęścia. Świat wraz ze swymi pożądliwościami przemija szybko. Jest on pusty i nie zadowalający, prowadzi do nieszczęścia i ruiny. Lecz ci, których raduje postępowanie po ścieżce Pańskiej, mają z Nim błogosławioną łączność i społeczność. Ich radości pochodzą ze źródła, którego świat nie może zrozumieć. Żyją oni na wyższym poziomie, oddychają czystszym powietrzem i cieszą się przyjaźnią świętszą i lepszą niż ta, jaką kiedykolwiek mógłby ofiarować im świat. Z.96-67

Niech umiłowane dzieci Boże starają się coraz lepiej naśladować cichego i pokornego ducha Chrystusa, zdając się na Boską opatrzność, będąc posłuszne Jego przykazaniom i kierownictwu, tak jak czynił to Chrystus, uzbrojone w moc, którą tylko On może i chce dać tym, którzy biorą na siebie Jego jarzmo i od Niego się uczą. Z.96-79

Grzywna – taka sama dla wszystkich, doskonale pokazująca, że błogosławieństwo Boskiej łaski wspólne jest dla całego ludu Bożego – to usprawiedliwienie. Inne dary, odpowiadając naszym naturalnym możliwościom, różnią się pod względem ilości i zazwyczaj pochodzą od Ojca – na przykład Słowo i duch. Zaś usprawiedliwienie, choć zaplanowane przez Ojca, jest darem Jezusa, ponieważ zapłacił On za nie swą cenną krwią. Ta jedna “grzywna” stawia wszystkich w takiej samej pozycji przyjętych sług, którym wolno okazać swą gorliwość przez składanie ofiar. Natomiast “talenty”, jako że rozdawane są według posiadanych zdolności, przedstawiają możliwości służenia Bogu zgodnie z tymi zdolnościami, które sami posiadamy. Mogą to być talenty wykształcenia, pieniędzy, wpływów, dobrego zdrowia, czasu, taktu lub zdolności, wraz z możliwościami użycia ich w Boskiej służbie. Z.07-63

Różne miary owocowania – pożytek trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny, albo dziesięć lub pięć grzywien, zaznaczają bardziej różnice w przezwyciężaniu przeszkód, itp., aniżeli niewierność w używaniu darów łaski. Niektórzy mogą pracować długo i żmudnie na niewielkie rezultaty, podczas gdy inni, bardziej zdecydowani i wytrwali, takim samym nakładem sił mogą dokonać wielkich rzeczy. Niektórzy potykając się i okazjonalnie wracając do starych nałogów, od których się następnie uwalniają, tracą czas i możliwości, jakie nigdy nie będą im ponownie dane, pomimo że uzyskują przebaczenie i wielkodusznie przywrócona im zostaje Boska łaska oraz że od tamtej chwili ponownie biegną z pilnością i cierpliwością aż do końca. Z.96-9

Analizując plany Ojca względem nas w świetle Jego woli pokazanej na przykładzie Jego postępowania wobec naszego Mistrza, już na wstępie możemy zauważyć, że nie jest wolą Bożą chronienie nas przed wszystkimi bólami, doświadczeniami oraz cierpieniami i tryumfalne prowadzenie do chwały po ukwieconych, wygodnych drogach. Nasz bieg musi bowiem wyglądać zupełnie inaczej, jeśli pragniemy postępować śladami Tego, którego Bóg ustanowił nie tylko zadośćuczynieniem za grzechy całego świata, lecz postawił za wzór dla Kościoła, który jest Jego ciałem. A więc to, czego dowiedzieliśmy się z Bożego Planu, powinno szybko nauczyć nas, że nie powinniśmy spodziewać się ani prosić o uwolnienie od bólów i trudności, jakie Jego mądrość przygotowała jako drogę do chwały. Z.96-151

Każda próba wiary i cierpliwości jest okazją do modlitwy o obiecaną pomoc. Każde potknięcie się tam, gdzie można było zwyciężyć, jest okazją zarówno do prośby o przebaczenie, jak też do prośby o Boskie błogosławieństwo, aby lekcja wynikająca z naszej własnej słabości była tak głęboka, byśmy w przypadku następnego podobnego doświadczenia umieli prosić o obiecaną “łaskę pomocy” i potrafili się jej uchwycić. Każde zwycięstwo nad sobą jest okazją do modlitwy, abyśmy nie cenili się zbyt wysoko i nie unieśli się pychą, lecz pozostali pokornymi i czujnymi przed nadejściem następnego ataku ze strony wielkiego Przeciwnika. Każda posługa dla Prawdy staje się okazją do dziękczynnej modlitwy za przywilej służenia Wielkiemu Królowi, a być może i cierpienia dla Jego sprawy, powodem do błagania o następne okazje do służby i o łaskę, by je mądrze wykorzystać. Z.96-163

Wolą Bożą jest, aby wszyscy członkowie Ciała Chrystusowego współczuli ze słabościami świata, po to, aby będąc wywyższeni w Królestwie, mogli być wrażliwymi, czułymi i wielkodusznymi, gdy jako Królewskie Kapłaństwo sądzić będą świat. Nasz Pan i Mistrz, który nie posiadał żadnej z niedoskonałości upadłej rasy, lecz był święty, niewinny, odłączony od grzeszników, musiał też przyjąć od ludzi ich choroby i słabości, aby mógł współczuć ich cierpieniom i być wiernym Najwyższym Kapłanem. Byłoby rzeczą nielogiczną uważać, że lekcje konieczne do przygotowania Najwyższego Kapłana do Jego służby zbędne są dla podkapłanów, którzy powołani zostali, aby z Nim cierpieć i z Nim królować. Z.96-208

Pieczęcią lub znakiem Nowego Stworzenia jest posiadanie ducha Chrystusowego. Duch ten objawia się w trojaki sposób: (1) poprzez najwyższą miłość do Boga i radosną wierność Jego sprawie nawet kosztem cierpień, (2) poprzez miłość do braci – nieegoistyczną, szlachetną, czystą – przez pragnienie, by działo im się dobrze, wiecznie gotowe do działania na ich korzyść, (3) przez miłość współczującą światu, pobudzającą do dobrych uczynków, gdy nadarza się sposobność, oraz ciągłe pragnienie i staranie się o życie w pokoju ze wszystkimi ludźmi. Z.96-212

Dla dziecka Bożego nie ma rzeczy bardziej niebezpiecznej niż zarozumiałość, która zagradza drogę do prawdziwego postępu i przemiany serca oraz przeszkadza być użytecznym dla innych, szczególnie zaś utrudnia użyteczność w służbie Bożej. Słowo Boże mówi bowiem, iż “Bóg się pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę daje”. Zamiast zarozumiałości mądrość nakazuje nam nieufność w stosunku do samego siebie, pamiętanie o słabościach i niedoskonałościach oraz, odpowiednio do tego, większe uwielbienie dla Boga i poleganie na Nim, co doda nam siły i uczyni nas w o wiele większym stopniu zdolnymi od oderwania się od zła, wynikającego z naszej upadłej natury. Z.96-263

Myśl zawarta w wyrażeniu “czystość serca” nie oznacza doskonałości w postępowaniu, w słowach lub myślach, lecz doskonałość intencji względem tego wszystkiego. Naszym pragnieniem i staraniem musi być doskonałość – w myślach, słowach i czynach. Wzór, jaki mamy przed sobą, do którego skłaniać się musi nasza wola i nasze serce, jest Boskim wzorem: “Bądźcież wy tedy doskonałymi, jako i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest” (Mat. 5:48). Bóg nie wystawił wzoru niższego od absolutnej doskonałości, lecz On zapewnił nam łaskę, miłosierdzie i pokój przez Chrystusa, jeśli postępować będziemy Jego śladami – i taka czystość serca jest jednym z najistotniejszych stopni wąskiej drogi. Z.00-71

Czas jest krótki, dzieło żniwa wielkie, a robotników mało. Nasz czas jest poświęcony; musimy pracować, dopóki jest dzień, wiedząc, że nadejdzie noc, w czasie której nikt żadnej pracy sprawować nie będzie. Poświęciliśmy nasze życie aż do śmierci. Zostaliśmy upoważnieni przez wielkiego Pana żniwa, by poszukiwać prawdziwej “pszenicy” i gromadzić ją do gumna. Czyż mamy w związku z tym czas na błahostki i rzeczy tego świata lub też na liczne towarzyskie rozrywki? Powinniśmy raczej zadowalać się zwracaniem niewielkiej uwagi na te sprawy, musimy postępować wybraną drogą, angażując się ze wszystkich sił w powierzoną nam pracę, jeśli chcemy uzyskać pochwałę naszego Mistrza, Jego: “Dobrze, sługo dobry i wierny!”. Z.00-234