Jeśli nie chcecie, aby wasz bliźni używał swego rozumu i języka do złych podejrzeń i obmowy skierowanej przeciwko wam, powinniście nie czynić niczego takiego względem niego. Zakon Pański nakazuje, żeby wszyscy znajdujący się pod Jego przymierzem zwracali uwagę na to, by nie rzucać najmniejszego podejrzenia na bliźniego. Jeśli natomiast w umyśle zrodzi się podejrzenie spowodowane przez zbieg okoliczności, a nie przez fakty, nowy umysł powinien szybko, z naturalną życzliwością, zrównoważyć podejrzenia, biorąc pod uwagę możliwość zaistnienia złej informacji lub złej interpretacji i podawać zawsze w wątpliwość rzekomą winę. Z.99-72

Jest w tym zwrocie bezpośredniość godna naśladowania przez tych wszystkich, którzy mają wpływ na innych i starają się sprowadzić ich na właściwą drogę, którzy zachęcają ich, aby czynili to szybko, namawiają do pełnego, całkowitego posłuszeństwa Panu i Prawdzie. Jeśli nie będą oni skłonni okazać swego posłuszeństwa zaraz po tym, jak oczyma wiary zobaczyli Pana, jak ich uszy wiary usłyszały Jego głos, będą jeszcze mniej gotowi potem, gdy świat, ciało i diabeł powiedzą im: Nie bądźcie krańcowi, bądźcie umiarkowani, nie poświęcajcie się zupełnie Panu. Wasi sąsiedzi i przyjaciele pomyślą, że postradaliście zmysły, a to stanie na przeszkodzie waszym nadziejom i planom, wasi przyjaciele staną się wrogami. Za drogo was to będzie kosztować, nie śpieszcie się. Z.01-186

Dla tych, którzy w obecnym czasie, w okresie Laodycei, biegną w zawodach z cierpliwą wytrwałością, jest specjalna nagroda. Ponieważ nie naszym przywilejem było uniknięcie godziny pokuszenia, mamy przywilej rekompensaty w postaci specjalnych błogosławieństw, które wynikają z faktu, że żyjemy w czasach Pańskiej Paruzji (obecności). Możemy mieć z Nim społeczność, mieć Jego naukę, rozdawany przez Niego duchowy pokarm, będący “pokarmem na czas słuszny”, a wszystko to w sposób i w stopniu, jakimi nie mógł się cieszyć żaden z wierzących w minionych okresach czasu. Ale jak możemy się spodziewać, ta ogromna łaska zrównoważona jest w odpowiednim stopniu przez subtelne i ciężkie próby owej godziny pokuszenia, która przychodzi na cały świat. Jeśli kiedykolwiek potrzebna była cierpliwa wytrwałość, to tym bardziej potrzebna jest teraz. Z.01-118

Jakimż błogosławieństwem byłoby, gdyby poświęcony lud Boży mógł dojść do takiego stanu, że głównym celem jego życia, treścią wszystkich jego modlitw, byłoby pragnienie posiadania większej miary Pańskiego ducha, ducha świętości, ducha Prawdy, ducha Chrystusowego! A gdyby potem mocowali się oni z Panem aż do świtu, polegając na Nim, z pewnością sprowadziłoby to upragnione błogosławieństwo. Pan objawił samego siebie swemu ludowi w celu obdarowania go tym błogosławieństwem, mimo to zatrzymuje je, dopóki nie nauczy się on doceniać go i szczerze pragnąć. Z.01-271

Niech inni czczą, kogo chcą i co chcą – my, którzy doświadczyliśmy, że Pan jest łaskawy, którzy doszliśmy do poznania Go przez Jego Słowo, przez Jego opatrzność i moc ducha, przez którego zostaliśmy spłodzeni do nowego życia, nie możemy czynić niczego innego, jak tylko czcić Boga, a czcząc Go musimy ufać Mu bez zastrzeżeń, zaś ufając Mu bez zastrzeżeń, będziemy z radością postępować każdą drogą, jaką On nam wyznaczy. Ufając tak i postępując, zadowoleni jesteśmy bez względu na to, co nas spotyka, dopóki prowadzi nas Jego ręka. I bądźmy pewni, że postępując w ten sposób za prawdziwym Pasterzem, dojdziemy ostatecznie do niebiańskiej owczarni. W tej pewności leży nasza radość, pokój i błogosławieństwo serca już teraz, w czasie naszego pielgrzymowania, zanim jeszcze osiągnęliśmy niebiańskie miasto. Z.01-284

Walka z samym sobą jest największą walką. A Słowo Pańskie mówi nam, że “kto panuje sercu swemu [panuje nad własnym umysłem, wolą], lepszy jest niż ten, co zdobył miasta”, ponieważ aż w takim stopniu nauczył się wykorzystywania waleczności prawego charakteru we właściwym kierunku – w celu samokontroli. Dopiero gdy zdobędziemy wystarczająco dużo doświadczenia w walce z grzechem i samolubstwem w nas samych, w wyjmowaniu belki z naszych własnych oczu, w pokonywaniu gniewu, złości, nienawiści i walk naszego własnego serca i ciała, będziemy, dzięki tej surowej walce i doświadczeniu, przygotowani do towarzyszenia braciom i naszym bliźnim w ich trudnościach – do pomagania im w przezwyciężaniu ich obciążeń i słabości. Z.01-295

Nie dlatego, że wrogowie Jezusa znaleźli w Nim coś, co usprawiedliwiałoby złorzeczenie i przeklinanie, ani też dlatego, iż byli oni aż tak doskonali, że nie mógł On znaleźć w nich żadnego powodu do złorzeczenia lub przeklinania, lecz dlatego, że był tak zupełnie poddany Bożej woli, był zdolny przyjąć szyderstwo oraz drwiny ludu i znieść je pokornie i cierpliwie, pamiętając, że po to został powołany. Właśnie dlatego cierpiał Jezus wytrwale, nauczył się lekcji, dowiódł samemu sobie, że jest wierny, rozwinął i pokazał swój prawdziwy charakter, czuł i okazał swą litość wobec ludu trwającego w zaślepieniu i niewiedzy, jak też swoją dla niego miłość. Z.01-298

Jak bez powodu znienawidzony był nasz Mistrz, tak, o ile to możliwe, niech też będzie z nami. Niech nienawiść, złość, zawiść i morderstwo, które mogłyby skierować się przeciwko nam, będą całkowicie niezasłużone. Niech nasze życie będzie możliwie jak najczystsze, aby nasze myśli, słowa i uczynki mogły, na ile się tylko da, ukazywać chwałę naszego Pana i wyrażać naszą miłość do wszystkich ludzi, a szczególnie do domowników wiary. Wkrótce, gdy Kościół zostanie uwielbiony i rozpocznie się nowa dyspensacja, ci, którzy nas teraz nienawidzą, głównie dlatego, że zostali zaślepieni i zwiedzeni przez Przeciwnika, pokłonią nam się jako Pańskiemu Pomazańcowi, a my przeżyjemy wielką radość podniesienia ich, błogosławienia, zachęcania i przebaczania im oraz towarzyszenia w powrocie do pełnego obrazu i podobieństwa do Boga. Z.01-300

Gdybyśmy mogli zachować w pamięci fakt, że każda próba, każde prześladowanie, każda życiowa trudność doświadczająca tych, którzy uczynili z Panem przymierze ofiary, zamierzona jest w celu sprawdzenia ich, wypróbowania ich miłości, przekonania się, czy ich charaktery są stałe, ukorzenione i utwierdzone w sprawiedliwości, zbudowane na miłości, widzielibyśmy wszystkie te próby, trudności i pokusy w zupełnie innym świetle, mianowicie jako coś, co bardzo pomaga nam prowadzić dobry bój wiary i odnieść zwycięstwo. Powiedzielibyśmy: Jeśli poprzez ten mały ucisk Pan wypróbowuje moją miłość i moje dla Niego oddanie, to bez względu na to, czy są to sprawy nieistotne, czy ważne, pilnie je wykorzystam jako okoliczności sprzyjające okazaniu memu Panu pełni mej miłości i oddania zarówno Jemu jak i Jego sprawie. Z.98-41

Bez względu na to, w jakiej dziedzinie swej służby Pan zechciałby otworzyć przed nami drzwi sposobności, powinniśmy przekroczyć je szybko i energicznie – pełni gorliwości dla Niego i Jego sprawy, do której nas powołał. Jest to jedyny warunek, by zostać przez Niego przyjętym. Jeśli jesteśmy leniwi, gdy nie zwracamy uwagi na możliwości, z pewnością zostaną nam one zabrane i dane innym, ponieważ Pan zdolny jest pobudzić kogoś innego do służenia Jego sprawie bez ingerowania w naszą wolę czy gwałcenia jej. Ceńmy więc coraz bardziej przywilej, jakim cieszymy się, będąc współpracownikami Boga, szczególnie w zakresie wielkiej służby, jaką wykonuje nasz Pan i Mistrz Jezus, do współdziałania w której powołani zostaliśmy jako Jego Oblubienica i współdziedzice. Z.01-318

Serce, wola, oddane Bogu, starają się poznać Jego wolę, pojąć Boskie zamysły i być im posłuszne słowem i czynem. I na ile osiągnięty zostaje ten stan nowego umysłu, na tyle rozpoczyna się życie w nowości żywota pod każdym względem – w zakresie ambicji, nadziei, uczuć i wysiłków. Z tego właśnie powodu udzielane jest wierzącym objawienie Boskiej woli i planu – aby poprzez wzrastanie w znajomości tego wszystkiego, przez zastanawianie się nad tymi rzeczami, napełnianie umysłu Boskim planem i Jego wolą, przekształcający wpływ mógł objąć wszystkie dziedziny życia. Z.01-324

* Komentarz dotyczy tłumaczenia KJV, które brzmi:
“Jak człowiek myśli w sercu swym, takim jest”.

Jakież wielkie błogosławieństwo wyniknęłoby dla wszystkich duchowych Izraelitów, gdyby dobrze nauczyli się tej lekcji. To znaczy, uznawszy jakieś rezultaty za dobre i mając świadomość, że byliśmy do nich prowadzeni przez Boską opatrzność, powinniśmy szlachetniej myśleć, być bardziej wspaniałomyślni i uprzejmi wobec tych, którzy stali się instrumentami opatrzności, mimo że mogli oni być nauczycielami wbrew własnej woli lub, jak bracia Józefa, pragnęli w rzeczywistości czegoś wręcz przeciwnego. Ci, którzy potrafią w taki sposób spojrzeć na sprawy i siły działające w ich życiu codziennym, są również w stanie “zawsze zwyciężać w Panu”, o czym mówi apostoł. I nie ma w nich nigdy miejsca na gorycz czy narzekanie na Szatana lub jakichkolwiek spośród jego sług. Z.01-331

Nie wszyscy o tym wiedzą, lecz faktem jest, że najważniejszą cechą, którą człowiek może rozwijać, tą, która sama w sobie przynosi największe błogosławieństwo, jest cecha miłosierdzia, współczucia i życzliwości, która upodabnia nas do Boga. Pan kładzie wielki nacisk na tę zaletę, stwierdzając, że niezależnie od naszych osiągnięć w zakresie wiedzy i łaski, nigdy nie zostaniemy przez Niego przyjęci, jeśli nie posiadamy tej właśnie cechy – jeśli nie mamy miłosierdzia dla innych, nie będzie miał go dla nas nasz Ojciec Niebieski. I zabezpieczając nas przed traktowaniem miłosierdzia jako jedynie zewnętrznej formy wyrażającej przebaczenie i życzliwość, nasz Pan wyjaśnia tę kwestię, mówiąc: “Tak i Ojciec mój Niebieski uczyni wam, jeśli nie odpuścicie, każdy bratu swemu, z serc waszych upadków ich”. ... Tylko miłosierni dostąpią miłosierdzia, a jeśli nie otrzymamy miłosierdzia z Pańskich rąk, wszystko jest stracone, ponieważ z natury, tak jak i wszyscy inni, jesteśmy dziećmi gniewu i znajdujemy się pod sprawiedliwym wyrokiem. Z.01-332;00-70

Pan, nazywając swój lud swymi owcami, wybrał bardzo znamienną cechę charakteru, jaką chciałby w nich widzieć. Najistotniejszymi cechami owiec są: cichość, łagodność i posłuszeństwo wobec pasterza, którego opiece całkowicie się powierzają. Prawdziwa owca będzie pilnie słuchać najsubtelniejszego akcentu w głosie pasterza, co oznacza, że będzie ona skarbić sobie Jego słowa w swym sercu, że będzie badać Jego wolę oraz pielęgnować tę łączność i osobistą społeczność z Panem, co jest jej przywilejem. Ci, którzy w ten sposób w Nim mieszkają, nigdy nie zabłądzą. “Przenigdy nie zgubią swej drogi”. Z.02-365

Potrzebujemy kamienia probierczego jako czegoś, co pomoże nam decydować, co uczyni umysł zdolnym do podejmowania szybkich decyzji. Tym kamieniem probierczym powinna być wola Boża, i to w taki sposób, by uświadomienie sobie tej woli odnośnie jakiejś sprawy równało się zastosowaniu jej, gdy tylko została rozpoznana. ... Zdolność szybkiego decydowania oraz stałego podejmowania właściwej decyzji, zgodnej z wolą Bożą, wymaga pewnego doświadczenia i dyscypliny. Lecz im wcześniej zaczniemy, tym wcześniej osiągniemy skutek. Im bardziej energicznie zaczniemy pracować nad poznaniem woli Bożej i wykonywaniem jej, im szybciej okażemy Mu poprzez nasze żywe zaangażowanie, że pełnienie Jego woli sprawia nam ogromną przyjemność, tym mocniej i szybciej charaktery nasze oparte będą na właściwych zasadach. Z.02-42

To Bóg przewidział dla nas odkupienie w Jezusie Chrystusie, Bóg też pociągnął nas do siebie i obiecał nam łaskę potrzebną do postępowania ścieżkami sprawiedliwości, a nawet więcej – do postępowania śladami Jezusa drogą samoofiarowania. Gdy więc z bojaźnią i drżeniem – z wielką uwagą – staramy się “sprawować nasze zbawienie”, przywilejem naszym jest ciągła świadomość, że obiecana łaska pomaga w razie potrzeby, oraz pewność, że nasze największe wysiłki zmierzające w kierunku sprawiedliwości są przyjęte przez Boga, jeśli przedstawione są jako zasługa sprawiedliwości Chrystusowej, przypisanej nam przez wiarę. Z.97-147

Aby właściwie postępować w życiu, aby być zdolnym stawić czoła doświadczeniom i trudnościom, jakie na nas przychodzą, i przyjąć je we właściwym duchu kierowanym przez Boga – w duchu, który cieszy się w ucisku i uważa tego rodzaju doświadczenia za radosne – konieczne jest pozbycie się wszelkiego strachu przed człowiekiem, strachu, który jest pułapką. Nasz Pan wskazuje, że powinniśmy bać się Jahwe, a nie śmiertelnych ludzi. Sprawiedliwi są odważni jak lwy, pokorni jak gołębice i łagodni jak jagnięta. To szczególne połączenie musi cechować każdego chrześcijanina i wątpimy, aby można je było znaleźć gdziekolwiek indziej. Z.02-45

Próba wytrwałości jest z pewnością jedną z najcięższych prób wierności, jakim poddany jest wybrany Kościół, ciało Chrystusa. Jest to próba, która mierzy i rejestruje siłę każdej innej cnoty oraz łaski, i żaden żołnierz krzyża, który nie wytrzymał tej próby, nie zostanie nagrodzony laurem zwycięstwa. ... W walce obecnego dnia, jak też i we wszystkich innych walkach, nieprzyjaciel zmierza w kierunku zaskoczenia, gwałtownego zaatakowania i zmiażdżenia ludu Pańskiego. I dlatego jedynym przygotowaniem, jakie można poczynić na wypadek takiej sytuacji, jest ciągła czujność, modlitwa i nałożenie na siebie zupełnej zbroi Bożej – Prawdy oraz ducha Prawdy. Z.94-155

Słowo “rozbierać” – badać – ma tutaj wielkie znaczenie, i tylko ci, którzy badają, znajdują wąską drogę do Boskiej pochwały i przyjęcia. Badaj więc, by okazać się godnym pochwały – badaj doktrynę; analizuj swój sposób postępowania, aby pozostał on w harmonii z doktryną. Badaj, jak przyczynić się do pokoju i powodzenia Syonu oraz jak uchronić samego siebie i innych od pocisków błędu i skażenia złem – duchem światowości. Badaj, by wypełniać obowiązki wiernego żołnierza krzyża – zarówno uczynki pozornie nic nie znaczące, jak i te, które wymagają największej waleczności i szlachetności. Z.02-318

Umiłowani, gdy stwierdzimy, że Bóg uznawał nas do tej pory za godnych wglądania w księgę Jego planu, którą odpieczętował dla nas nasz błogosławiony Pan Jezus Chrystus, Lew z pokolenia Judy, starajmy się przez wierne posłuszeństwo i całkowitą lojalność wobec Jego prawa dowieść, że jesteśmy godni nadal w nią wglądać i czytać wspaniałe rzeczy, które tego prawa dotyczą. Starajmy się docenić ten wielki przywilej bycia godnymi współudziału w błogosławionej służbie odzwierciedlania światła Boskiej Prawdy. Starajmy się dowieść, że jesteśmy klejnotami niezwykłej wartości, prawdziwymi diamentami serdecznie przyjmującymi i wspaniale przekazującymi do innych światło Prawdy, wiernie znoszącymi najcięższy ucisk, jaki przyszedłby na nas z zezwolenia Bożego; będąc bowiem wierni w tych małych rzeczach, zostaniemy we właściwym czasie uznani za godnych królowania z Chrystusem w mocy i wielkiej chwale. Z.02-333

Jeśli ktoś pragnie uznania ze strony Boga, niech stara się o to we wskazany przez Boga sposób – na drodze pokory, ponieważ Bóg pokornym łaskę daje. Jeśli pragniesz być naczyniem przeznaczonym do Pańskiego użytku, naczyniem godnym czci, ukórz się pod mocną ręką Bożą, On zaś wywyższy cię we właściwym czasie. Nie śpiesz się, lecz wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja, czyń z mocą, rozpoczynając od wyczyszczenia twego ziemskiego naczynia, i czyniąc to nieprzerwanie, by zawsze nadawało się do użycia przez Mistrza. Z.02-319

Dostrzeżenie tych drobnych okoliczności, poprzez które Boska opatrzność przygotowała narodziny naszego Zbawiciela i zesłanie Ewangelii, wzmacnia wiarę ludu Bożego. Świadomość Boskiej troski, choćby o najmniejsze rzeczy w przeszłości, daje nam podstawę do ufania w Jego mądrość i przygotowanie tych zarysów Jego planu, które jeszcze należą do przyszłości – wypełnienie się wszystkich szczególnie wielkich i cennych obietnic, ześrodkowanych w Tym, który narodził się w Betlejem. W ten to sposób świadomość Boskiej opatrzności w wielkich sprawach planu Bożego pobudza wiarę w Pańską opatrzność dotyczącą osobistych, bardziej prywatnych spraw Jego ludu. Z.00-8

Choć nie możemy zgodzić się, że jest to właściwy dzień, w którym należy świętować narodziny naszego drogiego Zbawiciela, ponieważ miały one miejsce około października, co pragniemy podkreślić – II Tom, str. 55 niemniej jednak, skoro Pan nie wyraził swego życzenia odnośnie tego, kiedy powinniśmy obchodzić Jego urodziny, jest rzeczą bez znaczenia, w jakim dniu wypadnie to wydarzenie, mające dla wszystkich tak wielkie znaczenie. Dlatego w tym ogólnie świętowanym dniu możemy się przyłączyć do wszystkich, których serca przepełnione są miłością i uznaniem dla Boga i Zbawiciela. Zwyczaj wzajemnego obdarowywania się o tej porze roku drobnymi upominkami zdaje nam się być szczególnie właściwy. Bóg jest dawcą każdego dobrego i doskonałego daru. On nam ustawicznie daje, a my ciągle od Niego przyjmujemy, lecz pomiędzy wszystkimi Jego darami jeden ma dla nas największe znaczenie – dar Jego Syna, który stał się naszym Odkupicielem. Z.03-457

“Bądź silny i odważny”. Są to różne rodzaje odwagi: pierwszy rodzi się z egoizmu i pewności siebie, drugi z lekkomyślności, która nie zdaje sobie sprawy z trudności w danej sytuacji. Lecz odwaga, jaką Pan wpaja i jaką powinni starać się posiąść wszyscy duchowi Izraelici, to taka odwaga, która chłodno i spokojnie analizuje próby i trudności drogi oraz pokornie zdając sobie sprawę z niedostatków w danym względzie, podtrzymywana jest przez wiarę w Pana – ufność w Boskie obietnice, które czynią ich zdolnymi do tego, by byli mocni w Panu i w sile mocy Jego. Z.02-285

Nie powinniśmy pokładać naszej ufności w wodzach, lecz w Panu. Nie oznacza to, że nie powinniśmy ufać wodzom, nie uznawać ich, ponieważ cała historia Pańskiego postępowania z Jego ludem, zarówno obrazowa, jak i pozaobrazowa, pokazuje nam, że uważa On za właściwe posługiwanie się pośrednikami spośród ludzi jako swymi przedstawicielami, by nauczali i prowadzili Jego lud od łaski do łaski, od znajomości do znajomości. Lekcja, jakiej należy się nauczyć, jest następująca: Pan jest całkowicie zdolny zarządzać swym własnym dziełem i choć na Jego kierownictwo możemy spoglądać przez ludzkich pośredników, nie powinniśmy pokładać w nich naszej ufności, wierzyć ich mądrości, ich sile, lecz ufać mądrości i sile Pańskiej, prowadzącej ich, a także nas za ich pośrednictwem. Z.02-284

Chcemy prosić naszego Pana, Mistrza i Głowę, aby błogosławił nam coraz bardziej, abyśmy z nowym zapałem, wiernie i z radością starali się pić ze strumienia życiowych doświadczeń i czerpali z niego mądrość, która dostosuje i przygotuje nas do Jego służby w przyszłości, a tym samym lepiej dostosuje nas i przygotuje do Jego służby w obecnym czasie, uczyni nas też poprzez Jego łaskę zdolnymi do przedstawiania Jego cnót we wszystkich trudnych okolicznościach życia i zmieniających się kolejach losu, aby chwalić Go w naszym ciele i duchu, które do Niego należą. Gdy pijemy ze strumienia, uczmy się od małych ptasząt, które gdy piją, ciągle podnoszą łebki, jak gdyby dziękowały Bogu. Dziękujmy ciągle naszemu Panu za każde przeżyte doświadczenie życiowe, za każdą lekcję, za każdą próbę, wykorzystując wszystko do naszego duchowego rozwoju. Z.02-14

Wszyscy, którzy należą do ludu Pańskiego i pragną stać się sługami Prawdy, powinni ciągle być w pogotowiu i zwracać uwagę na nadarzające się okazje do służby, powinni też spodziewać się, że będą kierowani i używani przez Pana. Gdziekolwiek dostrzegamy oznaki oddania się Panu i Jego Słowu, powinniśmy być gotowi wyciągnąć pomocną dłoń. ... Powinniśmy czuwać, aby móc przekazywać dalej otrzymane błogosławieństwa i uznać, że jest to najważniejsze życiowe zadanie tych, którzy poświęcili samych siebie na służbę Króla królów. Z.02-71

Niech ponowne zastanowienie się nad kierownictwem Pańskiej opatrzności w ciągu minionego roku sprawi, że Boska mądrość i miłosierdzie pobudzą naszą wiarę i zaufanie do Niego w progach Nowego Roku. Właściwe spojrzenie wstecz umożliwi prawdziwemu dziecku Bożemu nie tylko złożenie podziękowań za przeszłość, lecz także spoglądanie w górę, podnoszenie głowy ze świadomością, że wybawienie nasze jest teraz bliżej niż wtedy, gdy uwierzyliśmy, oraz że Ten, który rozpoczął w nas dobre dzieło, zdolny jest i pragnie go dokończyć, jeśli nadal poddawać chcemy naszą wolę, nasze życie, wszystko, co do nas należy, Jego mądrości i troskliwej opiece. Z.00-365