Jeśli jesteśmy poświęceni Panu, wszelka rezygnacja z przynależnych nam praw i korzyści na rzecz nas samych jako Nowych Stworzeń, na rzecz współmałżonka lub dzieci, ojca lub matki, sąsiadów czy przyjaciół, braci w Chrystusie, będzie traktowana przez Pana jako ofiara uczyniona dla Niego. Gdyby jednak te same usługi świadczone były z jakichś innych pobudek – przez kogoś nie usprawiedliwionego i nie poświęconego Panu, lub wyłącznie ze względu na dobro innego człowieka, a nie jako wyrzeczenie dla Pana – nie zostaną nam one, jako kapłanom, uznane za ofiary. Z.'03-407 R3266:4

 Z.'03-164,165 R3199:2

Ci, którzy mają prawdziwą i szczerą wiarę w Boga, gotowi są wierzyć Mu na słowo: podstawowe zasady wiary powinny być im od dawna znane, a większa część wspaniałej budowli ze złota, srebra i drogich kamieni powinna już zostać wzniesiona, choć praca nad nią postępuje nadal. Jeśli pozostają oni wierni Bogu, zdolni są odróżnić prawdę od błędu. Powinniśmy wiedzieć, w co i dlaczego wierzymy, a następnie głosić to śmiało i bezkompromisowo, bo “jeśliby trąba niepewny głos dała, któż się do boju gotować będzie?” Z.'03-167 R3200:5

* Pan nie patrzy

Warunki, na podstawie których możemy zachować naszą łączność z Panem i naszą nadzieję uczestnictwa w chwale pierwszego zmartwychwstania, zostały definitywnie określone w taki sposób, że zawierają umartwianie uczynków ciała, ograniczanie cielesnych skłonności, uśmiercanie ich, krzyżowanie i zużywanie w służbie Pana i Jego sprawy. Takie umartwianie uczynków ciała, taka walka z jego słabościami, jest gdzie indziej nazywana przez apostoła “bojem”, w którym, jak mówi on, ciało walczy przeciwko duchowi, zaś duch z kolei przeciwko ciału, a te dwie rzeczy są sobie przeciwne i pozostaną przeciwnikami do końca naszego życia. Jeśli natomiast duch jest ochoczy i walczy z całej swej mocy ze słabościami ciała, Pan uzna to, przez zasługi Zbawiciela, za całkowite zwycięstwo. Z. '03-172 R3203:5

Oto sposób, dzięki któremu dowiedzieć się możemy, jakie rzeczywiście zajmujemy miejsce, nie tylko na początku naszego biegu, ale i przy jego końcu. Tak więc, jeśli jesteśmy prowadzeni duchem Bożym – jeśli podążamy właśnie w tym kierunku, jeśli tego właśnie szukamy – jesteśmy synami Bożymi. On uznaje i przyjmuje wszystkich, którzy przychodzą do Niego przez Chrystusa, którzy pokładają ufność w zasługach godowej szaty i pozostają w takim stanie serca. Z.'03-173 R3203:6

Powinniśmy być gotowi opowiadać innym ową najlepszą nowinę, jaką posiadamy. Współczucie, jakie mamy dla “wzdychającego stworzenia” w przeróżnych doświadczeniach życia, powinno kierować nas w stronę Pańskich obietnic dotyczących zbliżającego się Królestwa i błogosławieństw, jakie następnie mają spłynąć na wszystkie rodzaje ziemi. Ktokolwiek nie głosi tego codziennie, przy każdej nadarzającej się okazji, daje dowód braku wiedzy lub wiary w objawienie, albo dowód samolubstwa, czego Pan nie może pochwalić i co, jeśli nadal trwał będzie w tym stanie, pozbawi go ostatecznie udziału w Królestwie. Z.'03-174 R3205:1

Wszyscy powinniśmy zrozumieć, że mamy swój udział w realizacji chwalebnych obietnic Bożych, jakie Bóg nam objawił. On obiecał, że jeśli chodzi o sprawy życia doczesnego, chleb i woda są nam zapewnione, nie oznacza to jednak, że powinniśmy zaniedbywać rozsądne okazje, dzięki którym moglibyśmy je zdobyć. On obiecał nam także udział w przyszłym Królestwie, ale do nas należy uczynienie naszego powołania i wybrania pewnym. Bóg jest całkowicie zdolny i zawsze gotowy zapewnić ze swej strony wszystko i w każdej sprawie, lecz ze względu na nasze dobro nakłania nas, byśmy okazali swoją wiarę poprzez nasze uczynki, poprzez współdziałanie z Nim we wszelki możliwy sposób. Z.'03-175 R3205:4

Pomiędzy nauczycielami fałszywej nauki panuje powszechne przekonanie, że utwierdzenie w wierze nie jest ani konieczne, ani wskazane. ... Uważają oni, że takie utwierdzenie jest przejawem fanatyzmu. I jest to prawdą w wypadku, gdy ktoś w sposobie myślenia jest tak nieuczciwy, że przyjmuje i uparcie podtrzymuje coś, czego nigdy nie może uzasadnić ani drogą logicznego rozumowania, ani autorytetem Biblii. Nierozsądnym fanatykiem nie jest natomiast ktoś taki, kto przyjmuje Słowo Boże, wierząc szczerze w autorytet Boga. I wyłącznie ci, którzy tak postępują, są utwierdzeni w Prawdzie. Różnica pomiędzy silnym i niewzruszonym chrześcijaninem oraz fanatykiem polega na tym, że pierwszy z nich jest utwierdzony w Prawdzie, drugi zaś – w błędzie.  Z.'03-199 R3215:2

Przepełniony, opływający kubek ma podwójne znaczenie. Jest to kubek radości i kielich smutku, który przelewa się w obu przypadkach. Ten, kto chce mieć z Panem udział w radościach, musi też mieć udział w Jego kielichu cierpienia – musimy z Nim cierpieć, jeśli chcemy z Nim królować. A że cierpienia tego obecnego czasu uważamy za niegodne owej przyszłej chwały, która ma się w nas objawić, dlatego potrafimy radować się w ucisku. Tak więc, gdy przelewać się będą cierpienia, równocześnie przelewać się będzie i radość, abyśmy wraz z apostołem mogli powiedzieć: Radujmy się, znowu mówię, radujmy się! Z.'03-413 R3270:4

Musimy pamiętać, że każdy z nas ma tylko jedną ofiarę, która powinna być składana Panu dzień po dniu z wykorzystaniem wszelkich nadarzających się okazji do służby dla Niego samego oraz dla tych, którzy do Niego należą. Musimy też pamiętać, że choć polega to na wielu małych poświęceniach, tak małych, że wiele spośród nich nie zasługuje nawet na wzmiankę lub uwagę, wszystko to będzie wymagane do uzupełnienia tej jednej ofiary, jaką złożyliśmy na początku, stając się członkami Jego rodziny. Jeśli oddaliśmy naszą wolę, oddaliśmy wszystko, więc powstrzymywanie się w jakiejkolwiek z najmniejszych spraw życia – wszelka rezygnacja z tego, co jak sądzimy, podobałoby się Panu – to zatrzymywanie dla siebie czegoś, co Mu poświęciliśmy. Z.'03-408 R3266:6

Jakże wielu przyszłych członków Królewskiego Kapłaństwa uważa, że posiada przywary takie jak złośliwość, podstęp, obłuda, zawiść, skłonność do obmowy! Bez obawy powiedzieć można, że każdy posiada któreś, jeśli nie wszystkie, z powyższych słabości ciała i musi z nimi walczyć – szczególnie na początku, gdy wchodzi pod powołanie kapłańskie. Jak bardzo powinni się więc wszyscy starać o usunięcie tych przywar! Jak dokładnie powinien każdy analizować nie tylko wszelki czyn, każde słowo i myśl, ale i dodatkowo każdą pobudkę, jaka kieruje jego słowami, myślami i czynami, tak by były one coraz staranniej oczyszczone z ziemskiego skażenia i mogły coraz bardziej podobać się Panu. Z.'03-408 `R3267:2

Nasz Ojciec Niebieski życzy sobie, abyśmy zwracali ogromną uwagę na Jego Słowo i nie myśleli ani przez chwilę, że możemy je poprawić, lub że czas i okoliczności sprawią, iż niekonieczne będzie okazywanie Mu naszego posłuszeństwa. Słuchajmy Słowa Pańskiego i trzymajmy się go nie obawiając się skutków, lecz wierząc, że Ten, który nas strzeże, nigdy nie drzemie ani nie zasypia i jest zbyt mądry, aby błądzić, potrafi też stawić czoło każdej sytuacji, w jakiej moglibyśmy się ewentualnie znaleźć z powodu naszego posłuszeństwa. Z.'03-218,219 R3224:2

Co oznacza “rosnąć w łasce”? Znaczy to cieszyć się coraz większą życzliwością Pana poprzez prywatną, osobistą zażyłość i duchową z Nim społeczność. ... Niemożliwe jest wzrastanie w łasce bez wzrastania w wiedzy, ponieważ prawdziwym celem takiej łączności jest budowanie nas w coraz doskonalszej wiedzy i znajomości Pana, prowadzenie nas ku coraz większej łączności z Boskim planem, a także dawanie nam przywileju pozostawania “Jego współpracownikami” w realizacji tego planu. Jeśli więc kochamy Pana, jeśli jesteśmy Mu posłuszni i pragniemy wzrastać w Jego łasce, Jego zapisane Słowo staje się przedmiotem naszych codziennych rozważań i badań, i wówczas rośniemy w łasce.  Z.'03-200 R3215:3

Widzimy, że Bóg dopuszcza na świecie istnienie zła, aby świat mógł nauczyć się pewnych lekcji z gorzkich doświadczeń będących naturalną karą za czynienie źle. Widzimy też znaczenie zła dla świętych, polegające na ich wypróbowaniu, wypolerowaniu i udoskonaleniu, na uczynieniu ich, jako zwycięzców, gotowych i godnych odziedziczenia wspaniałych rzeczy, jakie Bóg zarezerwował dla wiernych. Z.'03-94 R3168:2

Nigdy nie zapominajmy o tym, że jesteśmy “ludem nabytym”, odłączonym zarówno od społeczności nominalnych chrześcijan, jak i od świata, mającym wyższe nadzieje, cele i ambicje, ludem uprzywilejowanym dzięki jaśniejszemu poglądowi na głębokie rzeczy Boże, powołanym z poprzedniej ciemności do Jego wspaniałej światłości. Cóż więc dziwnego w fakcie, iż jako oddzieleni od świata i chrześcijaństwa, posiadającego w większości światowego ducha, nie pozostajemy z nimi w harmonii, że raczej ignorują nas oni i nam się sprzeciwiają. Z.'03-164 R3199:2

Prześladowania dzisiejszych czasów są o wiele bardziej wyrafinowane, niż w jakichkolwiek poprzednich okresach. Na dzisiejszego wierzącego nie spadają literalne kamienie, nie strzela się do niego rzeczywistymi strzałami ani nie ścina mu literalnie głowy, lecz nadal prawdą jest, że źli wypuszczają w kierunku sprawiedliwych strzały “gorzkich słów”, że z powodu swej wierności wielu jest strofowanych, obmawianych i wykluczonych ze społeczności – “pościnanych dla świadectwa Jezusowego”. Niech naśladują oni Szczepana, pierwszego chrześcijańskiego męczennika. Niech ich świadectwo wydawane będzie z promieniującymi, jak jego, twarzami. Niech ich oczy wiary dostrzegą Jezusa po prawicy Majestatu na wysokościach jako swego Orędownika i Wybawiciela. Niech ich słowa będą pełne umiarkowania, tak jak słowa Szczepana, i niech to, co napisano o nim, że był “pełen wiary i mocy” i że “napełniony był duchem świętym” odnosi się także i do nich.  Z.'97-57 R2109:6

Nasze odpocznienie jest na tyle zupełne, na ile ufamy Bogu. Ten, kto ufa całkowicie, odpoczywa w pełni; ten, kto wierzy tylko częściowo, częściowo też odpoczywa. Idealnym stanem, o jaki powinien starać się duchowy Izraelita, jest doskonały odpoczynek, doskonałe zachowywanie sabatu w obecnych doświadczeniach, w oczekiwaniu i staraniu się o inny, o wiele doskonalszy odpoczynek – rzeczywisty odpoczynek, jaki będzie udziałem ludu Bożego w stanie doskonałości. “Starajmyż się tedy, abyśmy weszli do onego odpocznienia [sabatu], żeby kto nie wpadł w tenże przykład niedowiarstwa [cielesnego Izraela]” – Żyd. 4:9-11. Z.'99-253 R2534:5

Z zasad nie należy rezygnować pod żadnym pozorem. Często jednak wolność i osobiste prawa mogą zostać poświęcone na korzyść innych, a to podoba się Bogu. Apostoł Paweł był gotów bronić zasad za wszelką cenę (Gal. 2:5,11), lecz jeśli chodzi o rezygnację ze swych ziemskich praw i przywilejów dla sprawy Chrystusa i Kościoła, jest on bez wątpienia następnym po naszym Panu Jezusie znakomitym przykładem dla całego Kościoła.  Z.'97-75 R2119:2

“Lud własny” – szczególny nie ze względu na strój, sposób zachowania się czy język, ani nie z powodu nierozsądnych, pozbawionych sensu form czy zwyczajów, lecz szczególny poprzez fakt, że jest oddzielony od świata i ducha tego świata. Posiada on za to ducha Chrystusowego – ducha zupełnego poświęcenia się Panu i odłączenia od świata oraz jego samolubnych pragnień. Jest on szczególny ze względu na przywiązanie do Słowa Pańskiego jako do jedynego prawa. Jest on szczególny dzięki temu, że odrzuca świecką mądrość, gdy stoi ona w sprzeczności z Boskim objawieniem. Jest szczególny, ponieważ żyjąc na świecie, nie jest ze świata. Jest też szczególny dlatego, że posiada zdecydowaną wiarę oraz uczynki zgodne z tą wiarą i gorliwością. Jest szczególny, ponieważ poświęca się dobrowolnie i nie uznaje żadnej innej woli poza wolą swego Króla. Jest wreszcie szczególny, bo zna Prawdę i potrafi uzasadnić swą nadzieję, podczas gdy inni jedynie domyślają się, dziwią i wątpią. Z.97-95 Z.'97-95 R2128:

Dobrze byłoby, gdybyśmy wszyscy pamiętali, że wszelkie łaski ducha, cały rozwój wiedzy o sprawach Bożych, do jakiej mamy dostęp i która może pomóc nam zbliżyć się do Boga i do uświęcenia, dokonuje się poprzez Księgi Starego Testamentu i słowa Pana oraz Jego natchnionych apostołów, jak też że zbyteczne jest poszukiwanie innych dróg do prawdziwej mądrości, która ma przygotować nas do obiecanego zbawienia.  Z.'97-170 R2166:2

Duch Boży, jaki udzielany jest Jego ludowi, nie jest duchem bojaźni, lecz przeciwnie, duchem mocy, energii, gorliwości pobudzanej przez miłość – jest on pełen oddania dla Boga oraz pragnienia podobania Mu się i służenia, pełen przywiązania do Prawdy, pełen też oddania dla ludu Bożego i pragnienia budowania go w rzeczach świętych oraz czynienia dobrze wszystkim ludziom, gdy tylko nadarza się ku temu okazja. Jest to duch “zdrowego zmysłu”, który posilany jest i wzmacniany w każdej sprawie przez Słowo Pańskie, i dlatego, choć zupełnie nie obawia się on człowieka, jest rozważny w rozsądzaniu czasów, chwil i sposobów używania tej mocy miłości, która płonie jak ogień w poświęconym sercu.  Z.'97-170 R2166:1

Oznacza to, że członkowie Ciała Chrystusowego powinni przejawiać ustawiczną troskę o dobro drugich, pomagać innym zachować czystość, świętość i szczerość oraz pomagać sobie wzajemnie w przezwyciężaniu prób, pokus i zasadzek obecnego złego świata pochodzących z trzech źródeł pokuszenia: “świata, ciała i diabła”. Tylko wtedy, gdy doskonalimy różne łaski ducha – cichość, cierpliwość, łagodność, braterską łaskę, miłość – możemy mieć nadzieję, że będziemy szczególnie pomocni innym w przyozdabianiu charakteru tymi cechami i oczyszczaniu życia oraz w pozbywaniu się skażenia świata i ciała. Z.'97-243 R2201:6; 2202:4

Jakkolwiek wrodzone zepsucie oraz odziedziczone skłonności nerwicowe mogą być powodem drażliwego usposobienia, małomówności i przewrażliwienia, każde serce przepełnione duchem Pańskim musi walczyć z tą skłonnością swego ciała do zła, musi prowadzić przeciwko niej dobry bój. Nie może ono powiedzieć “taki po prostu jestem”; ponieważ zaś wszystkie drogi upadłej natury są złe, zadaniem nowej natury jest pokonywanie starej, zarówno w tym, jak i w innych uczynkach ciała i diabła. Nic bardziej nie przemawia do naszych przyjaciół i domowników jak owa moc łaski miłości. Łaska ta, w miarę jak się w niej wzrasta, powinna rozwinąć w każdym dziecku Bożym łagodne usposobienie.  Z.'97-247 R2204:4

Nigdy nie powinniśmy używać złych słów, metod czy sposobów. Czynienie tego oznaczałoby chwilowe przyłączanie się do nieprzyjaciela lub przyznawanie, że jego środki i metody są lepsze od tych, jakimi dysponuje Wódz, do którego należymy. Oddawanie gniewem za gniew, obmową za obmowę, przykrymi słowami za przykre słowa, oszczerstwem za oszczerstwo, prześladowaniem za prześladowanie, uderzeniem za uderzenie, lub czymkolwiek w tym rodzaju, byłoby próbą przezwyciężania zła za pomocą zła. Powinniśmy unikać tego, co jest naturalne dla naszej upadłej natury, abyśmy mogli całkowicie rozwijać nową naturę. Ten, kto zwiedziony przez Przeciwnika używa jego metod w jakikolwiek z wymienionych sposobów, został pokonany przez zło. Z.'97-267 R2215:1

Wszyscy, którzy usiłują nauczać innych Boskiego planu, wystawieni są na szczególne pokusy. Z tego powodu zaszczyt służenia Panu i Jego ludowi wymaga zarówno odpowiednio większej miary łaski ducha świętego jak i wiedzy. Dlatego ktokolwiek byłby nauczycielem innych i narzędziem mówczym Pana, powinien rozwijać rozliczne łaski ducha świętego, z pokorą włącznie. Bowiem połączone w jedno (miłość) z wiedzą będą mogły budować zarówno tego, który naucza, jak i tych, którym on usługuje. Z.'97-277 R2219:6

Paweł napomina nas, że wszyscy powinni rozwijać łaskę pokory i w każdej sprawie powinni pamiętać, aby “niczego nie czynić spornie, albo przez próżną chwałę”, że samouwielbienie i chęć dominacji powinny zostać całkowicie odrzucone jako najwięksi wrogowie ducha Pańskiego i błogosławieństw Kościoła. Natomiast każdy powinien posiadać taką skromność umysłu, która pozwoli mu dostrzec dobre cechy współczłonków i uznać przynajmniej niektóre z nich za wyższe od własnych. Od żadnej osoby w żadnym zgromadzeniu nie można oczekiwać wszystkich talentów i zdolności. Tak więc każdy, kto posiada pokorę, może dostrzec w innych pewne dobre cechy lub dary przewyższające jego własne; a dostrzegając je powinien czuć się zadowolony i obdarzać ich posiadacza stosownym szacunkiem.  Z.'97-296 R2228:1

* dopóki czujemy się całkowicie zadowoleni z obecnych warunków z nas samych, z otoczenia

“I wy teraz smutek macie; ale zasię ujrzę was, a będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt nie odejmie od was” – Jan 16:22.

Oto istotna część wielkiego boju w życiu chrześcijanina. Musi on zwalczać naturalne skłonności starej natury i ufnie wierzyć w zwycięstwo odnoszone mocą wielkiego Wodza Zbawienia. Nie może on ulegać pochlebstwom ani niszczącemu wpływowi powodzenia lub upadać pod brzemieniem przeciwności. Nie może on zezwolić, by doświadczenia życia napełniały go goryczą i przytępiały jego wrażliwość, czyniąc go posępnym, zgryźliwym, zgorzkniałym lub nieuprzejmym. Nie powinien on też dopuścić do tego, aby na gruncie dobrodziejstw zagwarantowanych mu czasowo przez Boską opatrzność w celu dowiedzenia jego wierności jako szafarza wzrastała pycha, chełpliwość i pewność siebie.  Z.'95-20 R1759:3

Zgorszenie jednego z Pańskich braci jest poważnym wykroczeniem przeciwko prawu miłości oraz Pańskiemu nakazowi (Mat. 18:6), wykroczeniem w Jego oczach byłoby jednak i gorszenie innych – utrudnianie im drogi do stawania się braćmi i domownikami wiary. Stąd jasnym jest, że choć znajomość może uwolnić nasze sumienia od wszelkich zakazów i znieść jakiekolwiek ograniczenia naszej wolności, to najpierw, zanim zostanie ona wprowadzona w czyn, musi zadziałać miłość i wyrazić na tę wolność zgodę. Miłość stawia przed nami niewzruszone przykazanie, mówiąc: “Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego, ... a bliźniego swego, jako samego siebie”. I dlatego ostatecznie nie wiedza ani wolność powinny rozstrzygać we wszelkich sprawach, ale miłość.  Z.'03-43 R3145:6