Jeśli jesteśmy poświęceni Bogu przez Prawdę – jeśli umarła nasza wola, a w jej miejsce przyjęta została całkowicie wola Pana, zarówno w słowach jak i uczynkach, pełnimy wolę Bożą i otrzymamy nagrodę jako “zwycięzcy”, nawet jeśli z braku możliwości nigdy nie głosiliśmy kazań, nie daliśmy jałmużny ubogiemu i nigdy nie staliśmy się męczennikami dla sprawy Prawdy. Zwróćmy wszyscy baczną uwagę na to, że “ta jest wola Boża [względem was], poświęcenie wasze”. Niech nic nie zasłania, nie przyciemnia tej prawdy – żadna inna prawda lub błąd. Niech kieruje ona biegiem naszego życia, a wówczas, jeśli wola Boża jest rzeczywiście naszą wolą, będziemy jasno widzieć przed sobą drogę, co jest niezwykle ważne. Z.99-4

Ten, kto pogrzebał całkowicie swą wolę w woli Pańskiej, nie doznaje zawodu, lecz we wszelkich sprawach swego życia wiarą postrzega Boskie kierownictwo i opiekę oraz słyszy Słowo Pańskie, które w każdej życiowej okoliczności zapewnia go, że “tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu, to jest tym, którzy według postanowienia Bożego powołani są”. Jednym z dowodów na to, że osiągnęliśmy postęp w rozwoju serca, jest zdolność do przeciwstawiania się wielkiemu Przeciwnikowi, światu oraz własnemu ciału z cierpliwością, bez szemrania, radośnie – uznając to za część ćwiczących nas doświadczeń, przez jakie przejść nam kazał nasz wszechwiedzący i wszechmiłujący Pan. Z.99-6

Powołanie Kościoła w obecnym czasie polega na tym, by pozwolił on świecić światłości, co jednak sprowadzi prześladowania, i aby znosił te prześladowania w imię sprawiedliwości, będąc odpowiednio ćwiczonym w cierpliwości, braterskiej łasce, miłosierdziu i miłości – zarówno w stosunku do prześladowców, jak i wobec wszystkich ludzi. Niech wszyscy ci, którzy widzą nagrodę oraz światłość Boskiej chwały, jaka lśni na obliczu Jezusa, naszego Pana, wierni będą Ojcowskim warunkom, powołaniu i służbie. Niech zwracają oni uwagę na usługę, jaka została im powierzona, i nie ustają, niech nie zniechęcają się, bez względu na to, czy ludzie słuchają ich, czy nie, czy źle o nich myślą lub mówią. Pamiętajmy, że przy końcu doświadczeń sprawę zdać musimy samemu Bogu, który zbierał będzie swe klejnoty. Z.99-10,11

Pamiętajmy, że pierwszym warunkiem przyjęcia nas przez Boga jest lojalne posłuszeństwo Jego Słowu, co dowodzi naszej dla Niego miłości i wiary w Niego. Pamiętajmy też, że drugim warunkiem, jakiego będzie On od nas oczekiwał, jest miłość do braci, gotowość towarzyszenia im, pracowania dla nich, cierpienia i oddania życia za tych, którzy są prawdziwymi, rzeczywiście poświęconymi dziećmi Bożymi i którzy starają się kroczyć Jego drogami. Z.99-11

Nie naszą rzeczą jest kierowanie próbami i doświadczeniami, jakie mogą na nas przyjść. Naszym zadaniem jest natomiast bezgraniczne poświęcenie samych siebie Panu, a następnie pozostawienie Mu decyzji co do tego, jak wielkie mają być próby i trudności – jak wielka nasza ofiara w postępowaniu pod Jego kierownictwem. Pan może uznać, że niektórzy potrzebują szczególnych doświadczeń, w stopniu większym niż inni, oraz że te rzeczy, które dla jednych byłyby wielkimi doświadczeniami i wymagałyby wielkich ofiar, dla innych, posiadających większą miłość do Boga i Jego sprawy oraz większą gorliwość w Jego służbie, byłyby, zgodnie z wyrażeniem apostoła, mówiącego o swych doświadczeniach, “króciuchnym i lekkim uciskiem. który nader zacnej chwały wieczną wagę nam sprawuje”. Z.99-13

Pamiętajmy też o tym, że postępowanie za Jezusem, w pełnym tego słowa znaczeniu, oznacza chodzenie Jego drogami, staranie się, na ile tylko potrafimy, o postępowanie w taki sposób, w jaki postępowałby Pan żyjąc obecnie, i wyciąganie dla siebie lekcji z tego, co czynił i mówił, wyciąganie lekcji z pouczeń, jakie pozostawił nam za pośrednictwem apostołów, a które dotyczą udziału w Jego cierpieniach, drogi do chwały i współuczestnictwa w Jego Królestwie. Z.99-14,15

Kościół Pański, jedyny, do którego stosuje się słowo Ekklesia, Ciało lub Kościół, jest tak mało znaczący, skromny, i w porównaniu do bogactw tego świata tak ubogi, że nie jest uznawany, ani nie może zostać uznany, z ludzkiego punktu widzenia. Nie został on uczyniony przez człowieka ani człowiek nim nie kieruje. Imiona jego członków nie są też zapisane na ziemi, lecz w niebie. (Żyd. 12:23) Jego Głową i Biskupem jest sam Pan, Jego Prawo to Słowo Boże. Ma on jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest. A zbudowany jest na świadectwie świętych apostołów i proroków – jego kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus. Z.99-37

Głos Dobrego Pasterza jest połączeniem różnorodnych dźwięków w sposób, jaki nie może zostać powtórzony przez żaden inny głos. Jego głos brzmi akordem sprawiedliwości złączonej z dźwiękiem miłości, a całość przepojona jest mądrością i mocą. Żadnych innych teorii, planów i koncepcji, ludzkich czy diabelskich, nie cechuje taka harmonia dźwięku jak posłannictwo, jakie Wielki Pasterz zesłał nam przez swego Syna. Poza tym, gdy prawdziwe owce słyszą głos Dobrego Pasterza, zaspokojone zostają ich pragnienia. Nic innego nie mogłoby ich zaspokoić w takim stopniu. Od tej chwili nie grozi im już niebezpieczeństwo pójścia za jakimkolwiek innym dźwiękiem, głosem, teorią czy koncepcją – wszystkim odpowiedzą bowiem: “Jezus jest mym zadowoleniem, Jezus mą własnością”. Z.00-230

Słowa te muszą być prawdziwe, na ile to tylko możliwe, w odniesieniu do wszystkich naśladowców Pańskich. Ich mowa powinna być przyjemna, pełna opanowania, wypływająca z serc przepełnionych miłością do Prawdy i do tych wszystkich, którzy kochają ją i jej szukają. Ich słowa powinny zawsze mieścić się w granicach rozsądku i sprawiedliwości oraz bezwarunkowo pozostawać w zgodzie ze Słowem Pańskim, z czym harmonizować powinien także sposób życia i postępowania tych, którzy są żywymi listami, tak by podziwiać ich mogli nawet i wrogowie, widząc, że byli oni z Jezusem i od Niego się uczyli. Z.99-53

Dopóki serce (umysł, wola) jest święte, pozostaje w harmonii z Bogiem i sprawiedliwością – to znaczy, dopóki posiadamy w sobie nasienie naszego spłodzenia, ducha świętości – nowy umysł nie może zaakceptować grzechu, lecz musi i będzie mu się wiecznie przeciwstawiał. I choć większość walk prowadzona jest przeciwko członkom naszej upadłej, słabej ludzkiej natury, ich pragnieniom i żądzom, my jednak, jako Nowe Stworzenie, oddzieleni jesteśmy od ciała. Zaś słabości i niedoskonałości ciała nie zostają przypisane Nowemu Stworzeniu w Chrystusie Jezusie, lecz zostają uznane za przykryte, okryte zasługami ofiary okupowej naszego Pana. Z.99-58

Prawdziwi uczniowie przestrzegający nauk Wielkiego Nauczyciela, starający się być Jego wychowankami we wszystkich sprawach, wolni są nie tylko od przesądów i niewiedzy, ale także od służby grzechowi. W zamian za to otrzymują możliwość właściwej oceny swych własnych naturalnych słabości i wad oraz zdolność doceniania Boskiego zmysłu – Prawdy. W konsekwencji ich wolność przynosi im błogosławieństwo zamiast szkody, niesie z sobą pokorę w miejsce pychy i chełpliwości, przynosi cierpliwość zamiast złości, szlachetność i życzliwość zamiast złośliwości i samolubstwa, daje pokój w miejsce niezadowolenia i gorzkości ducha. Tak, tylko Syn może uczynić nas prawdziwie wolnymi! Z.99-57

Na pytanie, skąd Szatan mógłby być zainteresowany czynieniem dobrze, odpowiadamy, że Przeciwnik ten przyjmuje postać anioła światłości i miłosierdzia nie po to, by prowadzić do światłości świata – do krzyża Chrystusowego – nie po to, by prowadzić do Biblii, lecz od nich odprowadzać ku innej nadziei zbawienia, do innego nauczyciela, by zwieść, jeśli to możliwe, i wybranych. I pamiętajmy, że słowa naszego Pana wskazują, iż dojdzie do tego, że szatan będzie wyganiał szatana i leczył choroby. Będzie to oczywistym dowodem, iż jego tron chwieje się i chyli ku upadkowi – że inaczej mówiąc, są to ostateczne wysiłki Szatana, mające na celu zwiedzenie. Z.99-62

Rozwinięty chrześcijanin, dokonujący oceny w oparciu o swe wysokie uznanie dla prawa Bożego, wie, że z Bożego punktu widzenia nienawiść jest morderstwem, obmowa – zabójstwem, a odebranie bliźniemu dobrego imienia – kradzieżą i rabunkiem. Zaś każda z tych rzeczy czyniona w Kościele, pomiędzy ludźmi mieniącymi się być ludem Bożym, jest podwójnym złem – zabójstwem i ograbieniem brata. Jedynym wyjątkiem od zasady “O nikim źle nie mówcie” jest sytuacja, gdy świadomi jesteśmy bezwzględnej konieczności ujawnienia zła – gdy jego wyjawienie przeciwne jest pragnieniu naszego serca, lecz mówimy o tym z konieczności, z miłości do innych, którzy nie wiedząc o nim, mogliby zostać skrzywdzeni. Z.99-71

W naszej służbie dla innych nie powinniśmy zapominać, że pieniądze nie są jedyną rzeczą, której ludzie bardzo potrzebują – niektórzy nie potrzebują pieniędzy, lecz miłości i sympatii. Nasz Pan był jednym z nich: Jego serce przepełnione miłością znalazło niewiele zrozumienia nawet i u najszlachetniejszych przedstawicieli upadłej rasy, jakimi byli apostołowie. Zdaje się, iż najgłębszą miłość i oddanie znalazł u Marii, która była dla Niego zapachem wonnego kadzidła, pokrzepieniem, orzeźwieniem, wzmocnieniem. To Maria doceniła najprawdopodobniej w stopniu większym niż inni wielkość charakteru Mistrza. Ona lubiła siedzieć u Jego stóp nie tylko po to, by od Niego się uczyć, lecz by za wszelką cenę okazać Mu swe przywiązanie i miłość. Z.99-77

Miara waszego napełnienia odpowiada mierze, w jakiej pozbyliście się ducha samolubstwa, a przyjęliście ducha wiary i posłuszeństwa. I choć posłuszeństwo może zostać okazane jedynie w codziennym życiu, tym niemniej jednak takiego właśnie posłuszeństwa intencji, woli, serca oczekuje Pan od swego poświęconego ludu. Panu mogą więc podobać się ci, których serca są Mu rzeczywiście oddane, mimo iż nie podobają się oni żadnej spośród osób, z którymi mają kontakt; inni zaś, wysoce cenieni między ludźmi z racji ich zewnętrznej moralności, mogą być “obrzydliwością” w oczach Bożych ze względu na ich oziębłość i nieuczciwość serca. Jednak ktoś, kto posiada nową w Nim nadzieję i nowego ducha, starał się będzie oczyszczać samego siebie – nie tylko swe myśli, ale także słowa, uczynki oraz wszelkie wewnętrzne i zewnętrzne sprawy swego życia. Z.99-92

Nie chodzi tu o pokój światowy, nie o pokój wynikający z obojętności bądź lenistwa, pobłażania samemu sobie lub fatalizmu. Jest to pokój Chrystusowy – “Mój pokój”. Spoglądając wstecz możemy zauważyć, że Mistrz zachował swój pokój z Bogiem we wszelkich okolicznościach. Jest to pokój, który bez zastrzeżeń wierzy w Boską mądrość, miłość, sprawiedliwość i moc, pokój, który pamięta o wspaniałej obietnicy poczynionej wiernym Pańskim, że nic i w żadnych okolicznościach nie może im zaszkodzić oraz że tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu. Taki pokój może wiarą przyjąć wszystko, na cokolwiek zezwoli Boska opatrzność, może też przez łzy oczekiwać z radością ostatecznych błogosławieństw, jakie obiecał Mistrz, a których obecny pokój i radość są jedynie przedsmakiem. Z.99-95

Prawdziwy chrześcijanin nie jest “skwapliwy”, przeciwnie, jego poświęcenie się Panu stało się symbolicznym ścięciem. Stracił on swą głowę, wyrzekł się własnej woli oraz możliwości decydowania o samym sobie i poddał się, jako członek Ciała Chrystusowego, pod całkowitą kontrolę Jezusa, Głowy. ... Prawdziwy chrześcijanin we wszelkich sprawach swego życia – zarówno w odniesieniu do swych przyjemności, jak i wobec brzemion i doświadczeń – zwraca się do swej Głowy z prośbą o wskazówki, aby wiedział, jak ma postąpić lub co powinien powiedzieć – po to, aby jego myśli zawsze pozostawały w zupełnej zgodzie z wolą Bożą w Chrystusie. Z.99-102

Być może nie ma dla naśladowców Pańskich lekcji ważniejszej od tej, że powinni być gotowi pić z kielicha, który Ojciec napełnia – być gotowi uznać, że to Ojciec prowadzi i kieruje wszystkimi naszymi sprawami, ponieważ jako członkowie ciała Pomazańca jesteśmy Jego własnością. Z.99-118;01-91

Podobnie jak najlepsze gałęzie winnego krzewu, które zapowiadają dobre owocowanie, wymagają oczyszczenia, tak nawet najuczciwsi i najpoważniejsi spośród Ludu Bożego wymagają Pańskiego ćwiczenia i opieki ze strony Jego opatrzności – w przeciwnym razie mogliby szybko zacząć wzrastać w gałęzie, zamiast przynosić owoce. Prawdziwe dziecko Boże, którego wola została całkowicie zanurzona w woli Pańskiej, nie będzie czuło się obrażone ani zniechęcone z powodu takiego oczyszczania. Dowiaduje się ono czegoś o swej własnej niewiedzy i nabiera zaufania do mądrości wielkiego Winiarza. Stąd, nawet jeśli Boska opatrzność ogranicza jego wysiłki w jakimś kierunku, przyjmuje ono takie pokrzyżowanie swych planów z radością w przekonaniu, że Pańska wola i Pańska droga są najlepsze i sprowadzają błogosławieństwo. Z.99-109

To wiara, jaką Pan okazał Prawdzie, sprowadziła na Niego prześladowanie ze strony tych, którzy zostali zaślepieni przez Przeciwnika. Jego świadectwo dla Prawdy kosztowało Go życie, a danie życia w obronie Prawdy stanowiło ofiarę okupową. Podobnie i wszyscy naśladowcy Pańscy powinni dawać świadectwo Prawdzie – Prawdzie o Boskim charakterze i planie. A takie świadczenie w imieniu Prawdy polega dla wszystkich prawdziwych naśladowców Pańskich na stawianiu swego życia ofiarą żywą, świętą, przyjmowaną przez Boga za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Niech wszyscy posiadający nadzieję na współdziedzictwo z Księciem Życia w Królestwie dają świadectwo Prawdzie – dobre wyznanie o Królestwie, jego ustanowieniu i o jego ostatecznym doskonałym kształcie w chwale. Z.99-123

Jeśli kiedykolwiek w nieodwracalny sposób obierzemy złą drogę, powinniśmy spodziewać się, że zgodnie z zapowiedzią Pana, przyniesie to rozczarowanie. Lecz On może sprawić, że wynikną z tego również pewne błogosławieństwa w postaci skruszonego serca, pokory względem Pana oraz większej gorliwości, czujności i wiary na przyszłość. W ten sposób niektóre spośród błędów życiowych mogą stać się stopniami wiodącymi na wyższy poziom łaski i wiary. Z.03-217

Słowo “wiara” zawiera w sobie pojęcie miłości, sympatii, zainteresowania i troski o innych, a szczególnie o domowników wiary. Wglądając we współczującą naturę naszego Pana, widzimy, iż myślał On o innych nawet wtedy, gdy sam uginał się pod brzemieniem trosk! Jego własna agonia nie przeszkodziła Mu pomyśleć o matce i zatroszczyć się o jej los. ... Wybór padł na Jana; z pewnością w pierwszym rzędzie z powodu jego miłującego, czułego usposobienia; po drugie dla jego gorliwości względem Pana i Prawdy; po trzecie z racji jego odwagi, która nakłoniła go do przebywania w pobliżu umierającego Mistrza w Jego ostatnich chwilach, choćby z narażeniem życia. Zapamiętajmy te cechy jako takie, które uznaje Pan, abyśmy mogli rozwijać je w sobie i zostać nagrodzeni możliwością specjalnej służby przez tego samego Mistrza. Z.99-127

Społeczność z Panem w modlitwie przynosi wzrost zaufania do Pańskiej opieki względem naszych spraw, wzrost wiary w największe i najkosztowniejsze obietnice Jego Słowa, wzrost świadomości dotyczącej Jego kierownictwa, zarówno w przeszłości jak i obecnie, wzrost miłości do wszystkich braci oraz wzrost starań o ich dobro i postęp duchowy. Modlitwa jest nierozerwalnie związana z takim postępem w sprawach duchowych, z rozwojem owoców ducha w odniesieniu do Boga, braci i wszystkich ludzi. Z.00-268

W harmonii z tą myślą pozostaje stwierdzenie apostoła Pawła wyrażone w innym miejscu, że osądzać go nie może ani świat, ani bracia – w sposób właściwy sądzić może jedynie Pan, który potrafi czytać w sercu oraz zna wszystkie warunki, doświadczenia i słabości, z jakimi się walczy. Apostoł powiedział: “I sam siebie nie sądzę” (1 Kor. 4:3). Wspaniale jest, jeśli nie potępiamy innych, którzy utrzymują, że postępują świadomie jako dzieci Boże, ani w podobnej sytuacji samych siebie. Powinniśmy po prostu starać się, dzień za dniem, czynić najlepiej, jak tylko potrafimy, rozwijając niebiańskie łaski i służąc naszemu Mistrzowi, rezultaty zaś pozostawić Panu. Z.99-139

Zwycięzcy muszą zostać doświadczeni pod względem gotowości poświęcenia wszystkiego dla Pana, ofiarowania, jeśli zajdzie potrzeba, miłości i społeczności oraz uznania jakiejkolwiek istoty, po to, by zachować miłość i łaskę Pańską. Wierzymy, że próba tego rodzaju jest wraz z każdym upływającym dniem bliższa poświęconego ludu Pańskiego, i właściwe byłoby, by każdy z nas pamiętał, że jest to jeden z elementów naszego doświadczenia i aby zgodnie z tym wiązał swe uczucia z rzeczami niebiańskimi, umartwiając i uśmiercając wszystkie inne, wiążące się z ludźmi i rzeczami ziemskimi, które mogłyby współzawodniczyć z uczuciami względem naszego Pana, z naszą służbą, itd. Z.99-140

Nie wszyscy są prowadzeni duchem, tak jak Daniel, nie wszystkim dane bywają wizje, objawienia i wyjaśnienia, jakie dane były jemu, ale wszyscy posiadamy tego samego ducha oddania się zasadom sprawiedliwości. I to oddanie będzie sprawdzane przez Boską opatrzność, krok po kroku na wąskiej ścieżce, w czasie prób postępowania śladami Tego, który stał się dla nas przykładem – naszego Daniela, naszego Wodza, naszego Pana Jezusa. Niech wszyscy, którzy wyznają imię Pańskie, odłączą się od nieprawości, niech będą wierni, niech odważą się być Danielami! Z.99-167

Naszym obowiązkiem jest nie tylko badanie woli Pańskiej, lecz także baczne zwracanie uwagi na okoliczności i warunki wokół nas. Powinniśmy starać się o przyjęcie takiego wyważonego sposobu postępowania, który po pierwsze podobałby się Bogu, po drugie przynosił innym jak najmniej kłopotu, niewygody i niezadowolenia, i po trzecie z ufnością oddawał się pod Pańskie mądre kierownictwo i pod Jego opatrzność. Z.99-166,167

Różna bywa Pańska opatrzność i nie do Jego ludu należy decyzja, kiedy powinno nadejść cudowne wybawienie, a kiedy ma on pozornie zostać zdany na wyłączną łaskę swych nieprzyjaciół i pozbawiony jakiegokolwiek widocznego objawu Pańskiej łaski. Lud Pański, będąc czasem ograniczony, pozbawiony możliwości głoszenia Prawdy, stwierdza, tak jak owi trzej Hebrajczycy, że ogień spala tylko więzy, czyniąc ich samych wolnymi, dając im w rzeczy samej większe niż w jakichkolwiek innych okolicznościach możliwości świadczenia na chwałę Boga. A więc nie naszą sprawą jest określanie, jak działać ma owa opatrzność Pańska w odniesieniu do nas – musimy zwracać uwagę na to, co jest naszą powinnością i obowiązkiem oraz zgodnie z tym postępować, nie zważając na konsekwencje i ufając bezwzględnie Panu. Z.99-171

My, którzy uznani zostaliśmy za Nowe Stworzenie w Jezusie Chrystusie, wiemy, że będziemy wypróbowani (o ile nasza próba jeszcze się nie rozpoczęła). Powinniśmy więc uświadomić sobie, że tylko wtedy, gdy zapierać będziemy samych siebie w małych sprawach życia, gdy uśmiercać będziemy naturalne skłonności naszego ciała w sprawach pożywienia, ubioru, postępowania, itd., staniemy się mocni duchowo i będziemy w stanie zwyciężyć. Z.99-172

Apostoł mówi o dniu ognistych prób i porównując wiarę i uczynki gorliwych chrześcijan do domu zbudowanego ze złota, srebra i drogich kamieni, stwierdza, że ogień tego dnia, przy końcu tego wieku, wypróbuje rodzaj pracy każdego człowieka, niszcząc wszystko z wyjątkiem prawdziwych budowli wiary i charakteru. Musimy jednak pamiętać, że takie prawe charaktery nie wyrastają nagle, w przeciągu kilku godzin lub dni, jak grzyby po deszczu – lecz że rozwijają się, stając się trwałe i silne jak drzewo oliwne. Z.99-171