Początek Smutku i Żałoby

Pierwszy przypadek śmierci w rodzinie Adama musiał rzucić się na nią ogromnym cieniem. Zgasła nadzieja zawarta w Boskiej obietnicy o nasieniu niewiasty, które miało potrzeć głowę węża. Niedługo potem narodził się Set. Jego imię wyrażało nadzieję rodziców, jakoby on miał być obiecanym przez Pana mężem; nie myśleli oni, że ów Obiecany to Mesjasz, który miał przyjść po upływie długiego czasu, aby wykonać dzieło, którego świat ciągle oczekuje.

Jakkolwiek mówimy tu o pierwszym przypadku śmierci, nie możemy zapominać, że z Boskiego punktu widzenia Adam i jego potomstwo było już martwe i nikt spośród niego nie może otrzymać wiecznego życia inaczej, jak tylko przez dzieło Odkupiciela polegające na zadośćuczynieniu za grzech.

Spośród miliarda sześciuset milionów żyjących obecnie na świecie ludzi każdodziennie umiera dziewięćdziesiąt tysięcy.

Niewątpliwym szczęściem dla naszej upadłej ludzkiej natury jest to, że nie możemy w pełni zdawać sobie sprawy z trosk i problemów innych ludzi. Każdy człowiek indywidualnie, każda rodzina dźwiga tak wielki bagaż kłopotów, jaki jest w stanie unieść. Pod wpływem niepowstrzymanego przypływu żalu poeta śpiewał:

„Zapomnij o smutku, bo każdy go ma;

Płacz, lecz po cichutku niech płynie twa łza”.

Nadzieja, radość i pokój spływają na nas dzięki Boskiej obietnicy, że nadejdzie czas, gdy nie będzie więcej smutku i śmierci oraz grzechu i boleści. Królestwo Mesjasza zwycięży grzech i śmierć, a wola Boża będzie spełniana na ziemi w takim samym stopniu, w jakim jest już spełniana w niebie. (Mat. 6:9,10)

Nasze doświadczenie grzechu i kary za niego powinny uczynić nas bardziej współczującymi względem innych. Nie powinniśmy czynić nic takiego, co przydawałoby innym cierpień, natomiast wszystko, co sprawiałoby ulgę. Słowa Jezusa tchną taką nutą współczucia: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzyście spracowani i obciążeni, a ja wam sprawię odpocznienie”. Tylko w łączności z Chrystusem możemy odpocząć od utrapień serca.