Uczta Króla Balsazara

Pycha zawładnęła zmysłami Nabuchodonozora i kazał on wznieść w dolinie Dura wielki posąg, przedstawiający jego samego jako władcę ziemi, któremu wszyscy ludzie byli zobowiązani posłusznie oddawać hołdowniczy pokłon. Jeśliby lud mógł uważać go za boga, wówczas byłby bardziej przekonany do okazywania mu posłuszeństwa. Pośród ludu znajdowało się jednak trzech Hebrajczyków, którzy nie chcieli się pokłonić. Nie uwzględniono ich religijnych skrupułów. To wystarczyło, aby uznać, że lekceważą oni władcę Nabuchodonozora. Wielki piec został rozgrzany siedmiokrotnie, czyli tak, jak to tylko było możliwe, i wrzucono do niego trzech sług Bożych. Ludzie, którzy ich wrzucali, zostali pochłonięci przez płomienie i zginęli. Gdy Nabuchodonozor i jego świta zajrzeli do pieca, zobaczyli trzy postacie nietknięte przez ogień, a z nimi kogoś podobnego do Syna Bożego. Nabuchodonozor uznał Boga Hebrajczyków i rozkazał, aby wszyscy Go wielbili. Chociaż i dziś lud Boży może przechodzić ogniste próby, to jednak nie będą oni prawdopodobnie paleni w literalnych piecach. Niemniej jednak moc Boża może wzmacniać ich serca w każdym doświadczeniu.

Po tym zdarzeniu Nabuchodonozor doznał pomieszania zmysłów i niczym zwierzę żył przez siedem lat na pastwisku, po czym odzyskał władze umysłowe i oddał chwałę Bogu.

Po upływie pewnego czasu miała miejsce uczta Balsazara, pisanie ręki na ścianie oraz upadek Babilonu, kiedy to królestwo Medów i Persów, zobrazowane przez srebro w posągu i niedźwiedzia w wizji Daniela, przejęło władanie nad królestwami znajdującymi się wcześniej pod panowaniem Babilonu. Armia Cyrusa odwróciła bieg Eufratu, przemaszerowała po dnie rzeki i podbiła miasto, o którym sądzono, że jest nie do zdobycia.

Babilon to w Księdze Objawienia symboliczna nazwa wielkiego systemu kościelnego. Jest napisane, że jego upadek nastąpi w wyniku wyschnięcia symbolicznej rzeki Eufrat, aby mogła zostać przygotowana droga dla królów „od wschodu słońca” – dla Królewskiego Kapłaństwa, którego Głową jest Chrystus. Rzeka przedstawia ludzi i bogactwa (Obj. 17:15).

—51—