Abraham Bożym przyjacielem

Abraham stał się przyjacielem Boga poprzez okazanie swej wiary, kiedy w odpowiedzi na Boskie zaproszenie opuścił swój kraj i udał się do Chanaanu. Dzięki swemu posłuszeństwu stał się dziedzicem obietnicy: „W tobie i w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie rodzaje ziemi”. Św. Paweł wyjaśnia (Gal. 4:23,24), że żona Abrahama przedstawia to przymierze czy obietnicę. Bezpłodność Sary odpowiada długo opóźniającemu się przyjściu Chrystusa, który miał się stać wypełnieniem obietnicy. Izaak obrazuje Mesjasza, dziedzica obietnicy. Oblubienica Izaaka, Rebeka, przedstawia wybrany Kościół, Oblubienicę Chrystusa i Jego współdziedziców obietnicy.

Św. Paweł oznajmia, iż Agar wyobrażała Przymierze Zakonu zawarte z Izraelem na górze Synaj, Ismael zaś – naród izraelski (Gal. 4:25). Tak jak Agar i Ismael zostali odłączeni, kiedy narodził się Izaak i niemalże zginęli, tak też naród żydowski został przed osiemnastoma wiekami odrzucony od Bożej łaski i dziś jest prawie „zagłodzony”. I tak jak anioł Boga wskazał źródło wody i Ismael mógł odzyskać siły, tak obecnie Boże posłannictwo kieruje Żydów do źródła wody; ożywają ich syjonistyczne nadzieje.

Ofiarowanie Izaaka obrazowało ofiarę Chrystusa, niezbędną do tego, by stał się On duchowym nasieniem Abrahama, mającym moc błogosławienia świata.

Sługa wysłany po Rebekę, oblubienicę Izaaka, jest pięknym wyobrażeniem dzieła, które wykonuje duch święty powołując Kościół na Oblubienicę Chrystusa i Jego towarzyszkę w wielkiej pracy błogosławienia Izraela i wszystkich narodów ziemi (Dzieje Ap. 3:19-26).

Powrót Rebeki i Eliezera przedstawia wędrówkę Kościoła w ciągu Wieku Ewangelii, mającą zakończyć się spotkaniem z Chrystusem, Oblubieńcem, który przyjmie swą Oblubienicę podczas swej wtórej obecności. Abraham wyobraża Boga Jahwe, dawcę obietnicy błogosławienia wszystkich narodów ziemi. Ta obietnica stanowi od trzydziestu pięciu stuleci nadzieję Izraela (Gal. 3:29).

—23—