Przy Płonącym Krzaku

Mojżesz udowodnił swą wielkość w pełnym znaczeniu tego słowa. Jako niemowlę został przez wierzących rodziców umieszczony pośród sitowia nad Nilem, gdzie znalazła go księżniczka egipska, która go następnie zaadoptowała. Bezpieczny pośród wrogów, otrzymał wysokie wykształcenie we „wszelkiej umiejętności egipskiej”. Należały mu się wszelkie honory dworu egipskiego, lecz był zbyt wielkim patriotą, by radować się z nich, podczas gdy jego rodacy cierpieli srogie prześladowania. Wiedziony chęcią pomocy swym braciom zabił egipskiego nadzorcę. Przeżył rozczarowanie, gdy jego bracia nie tylko że nie docenili jego wysiłków na rzecz udzielenia im pomocy, ale jeszcze oskarżyli go o zdradę Egiptu.

Mojżesz uciekł do ziemi Madianitów, gdzie przebywał czterdzieści lat. Wtedy nadszedł Boski czas posłania go, aby wybawił lud izraelski; on tymczasem czuł się onieśmielony i obawiał się, że nie podoła. Na rozkaz Boga Aaron stał się jego rzecznikiem i przed faraona dotarła wieść, że Izrael musi otrzymać pozwolenie na odejście. Polecenie takie było dane Mojżeszowi przy płonącym krzaku – krzaku, który wyraźnie stał cały w płomieniach, lecz nie spalał się. Boży posłaniec wykorzystał taki poruszający sposób przekazania Boskiego posłannictwa, by dodać Mojżeszowi odwagi i pewności w powierzonej mu misji.

Prawdziwość tego opisu została potwierdzona przez Jezusa. Pewien Saduceusz, zaprzeczając zmartwychwstaniu, usiłował Go usidlić, pytając, czyją żoną po zmartwychwstaniu będzie kobieta, która za życia miała siedmiu mężów. Odpowiadając Jezus stanął w obronie nauki o zmartwychwstaniu. Oświadczył, że Bóg rzekł do Mojżesza: „Jam jest Bóg Abrahama, Izaaka i Jakóba”, co miało oczywiście znaczyć, że Abraham, Izaak i Jakób mają być wzbudzeni z martwych. Saduceusze zaprzeczali zmartwychwstaniu i przyszłemu życiu. Zaś Słowo Boże przeciwnie, przez usta anioła przekonywało, że nastąpi powstanie od umarłych. Bóg tak mówił o rzeczach, których nie było, jakby już były. „Wszyscy bowiem dla Boga żyją” w tym sensie, że w Chrystusie zapewnił On wszystkim wzbudzenie „w słusznym czasie”.

—32—