Świątynia Pańska

Zaznaczyliśmy już poprzednio, że przybytek wyobrażał tymczasowe miejsce pobytu Boga pośród Izraelitów. Później Przybytek został zastąpiony świątynią. Bóg chciał w ten sposób pokazać, że będzie kiedyś stale przebywał ze swym ludem.

Jak już stwierdziliśmy, król Dawid wyobrażał Chrystusa w ciągu Wieku Ewangelii. Zebrał on materiały na budowę świątyni, ale nie dane mu było ją zbudować. Znaczyło to, że dopełnienia Boskich zamiarów miał dokonać nie Chrystus w ciele, lecz Chrystus w chwale, ukazany w Salomonie.

Świątynia Salomona została zniszczona w roku 606 przed Chrystusem, ale później król Herod, który nie był Żydem, lecz wywodził się z rodu Ezawa, zjednał sobie Żydów wystawieniem wspaniałej świątyni, która największą świetnością odznaczała się za czasów Jezusa.

Świątynie owe były jedynie symbolem najwspanialszej świątyni, za którą św. Paweł i św. Piotr uważali Kościół. „Albowiem kościół Boży święty jest, którym wy jesteście”; „Na którym też i wy się wespół budujecie, abyście byli mieszkaniem Bożym w duchu świętym”. Św. Piotr określa wszystkich wiernych świętych mianem Królewskiego Kapłaństwa, żywymi kamieniami w Świątyni Bożej, poprzez którą ostatecznie świat będzie miał przystęp do Boga.

Kamienie do świątyni Salomona były obciosywane w kamieniołomach, zanim przewieziono je tam, gdzie miała ona stanąć. W podobny sposób przygotowywano drewniane belki. Robotnicy wznosili świątynię bez stuku młota. Elementy tak dokładnie do siebie pasowały, że zbędne było użycie siły.

Wyobrażało to budowę pozaobrazowej Świątyni, czyli przygotowywanie Kościoła w czasie obecnego życia oraz wzniesienie go w przyszłości jako duchowej Świątyni Boga mocą zmartwychwstania. Takie znaczenie mają próby, ociosywanie i polerowanie, które przejść muszą wszyscy prawdziwi chrześcijanie. Przemiana przy zmartwychwstaniu połączy te wszystkie żywe kamienie bez użycia siły czy przymusu. Wówczas chwała Pańska napełni prawdziwą Świątynię i rozpocznie się nowa epoka.