Oślepienie Króla Sedekiasza

Bóg obiecał królowi Dawidowi, że Mesjańskie Królestwo ma nastać za pośrednictwem jego rodu i przez kilka stuleci nie panował w Jerozolimie żaden inny król, jak tylko z pokolenia Dawidowego. Ostatnim był król Sedekiasz. O nim to Bóg rzekł przez proroka: „A ty, nieczysty bezbożniku, (…) którego dzień przychodzi, gdy nieprawość skończona będzie. (…) Zdejm tę czapkę, a zrzuć tę koronę, która już nigdy takowa nie będzie; (…) Wniwecz, wniwecz, wniwecz ją obrócę, (…) aż przyjdzie ten, co do niej ma prawo, którem mu dał” – Ezech. 21:25-27. W ten to jeszcze inny sposób przepowiedziane zostało, że aż do Mesjasza nie będzie więcej królów z rodu Dawida. Wypełniało się to przez długie 2519 lat, od owego czasu aż do chwili obecnej. Wszyscy późniejsi władcy byli jedynie lennikami i żaden nie wywodził się z rodu Dawida.

Kiedy Bóg odjął królestwo Sedekiaszowi, powiedział mu przez pewnego proroka, że przez Nabuchodonozora zostanie wzięty jako więzień do Babilonu; zaś inny prorok oświadczył mu, że nigdy nie ujrzy Babilonu. Obaj prorocy mieli rację: Nabuchodonozor kazał bowiem po uwięzieniu wyłupić mu oczy i w takim stanie więzień przybył do Babilonu.

Obietnica dana Dawidowi: „Z owocu żywota twego posadzę na stolicy twojej”, nigdy nie została zniweczona. To, co zostało przepowiedziane Sedekiaszowi, miało oznaczać, że Pan przestał uznawać ten tron i że tak pozostanie do czasu Królestwa Mesjaszowego.

Pierwsze przyjście Jezusa nie było jednak wypełnieniem tego proroctwa; jakkolwiek jest On Mesjaszem, jednak nie objął jeszcze swego królewskiego urzędu. Jezus rozpoczął swe usługiwanie jako kapłan – „ofiarował samego siebie”. To ofiarowanie trwa już dziewiętnaście stuleci. Od dnia Pięćdziesiątnicy przyjmuje On i ofiarowuje tych, którzy jako członkowie Jego Ciała składają swoje ciała ofiarą żywą (Rzym. 12:1). Tym współofiarnikom, jako „członkom Ciała Chrystusowego”, jest obiecane, że będą współuczestniczyć w tysiącletnim królowaniu, błogosławiąc Izrael i cały świat (Obj. 20:6).

  —47—