Ewangelia Królestwa

Przez więcej niż szesnaście stuleci Izrael oczekiwał i modlił się o przyjście Królestwa Mesjasza, aby dokonało się ich wywyższenie i błogosławienie świata. Głoszenie, że Królestwo jest blisko, było dobrą nowiną lub inaczej – ewangelią.

Jednak niewielu Żydów posiadało właściwy stan serca, by być prawdziwymi Izraelitami, godnymi dzielić z Jezusem chwalebną służbę w Jego wspaniałym, dawno obiecanym Królestwie. „Do swej własności [ludzi] przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli” – ukrzyżowali Go. Lecz tym, którzy Go przyjęli [nieliczni], dał możliwość albo przywilej, żeby się stali synami Bożymi i aby przeszli z Mojżeszowego domu sług do domu synów, którego Głową jest Jezus. Stało się to w dniu Pięćdziesiątnicy, przy otrzymaniu ducha świętego (Jan 1:11-13; Hebr. 3:1-6).

Ponieważ Żydzi okazali się niewystarczająco godni, utracili szansę odziedziczenia Królestwa i od dziewiętnastu stuleci Bóg zgromadza przewidzianą liczbę spośród poświęconych pogan. Dostrzegalne znaki i proroctwa wskazują, że Królestwo nie zostało wtedy ustanowione i nie zaczęło jeszcze błogosławić świata. Natomiast wszyscy nieprzygotowani spośród Izraela zostali na pewien czas odrzuceni od Boskiej łaski, podczas gdy powołanie do Królestwa zostało skierowane do pogan, aby spośród nich został wybrany lud, który dopełni przewidzianej liczby członków Ciała Chrystusowego (Rzym. 11:1-7,11,12). Od dziewiętnastu stuleci spomiędzy każdego narodu wybierani są święci, czyli poświęceni, aż do obecnego czasu, gdy ich ilość jest prawie zupełna, a Królestwo bliskie jest ustanowienia.

Kiedy zaś dokona się już wybór duchowego nasienia Abrahamowego, zakończy się obecny Wiek Ewangelii. Zacznie się wówczas Wiek Mesjański, podczas którego Chrystus i Kościół królować będą w mocy ducha (Obj. 5:10; 20:6).