Wieczerza Pańska

Pięć dni po tym, jak Jezus jako król izraelski wjechał na oślęciu, miało miejsce Święto Paschy, wyobrażające śmierć Kościoła Pierworodnych.

Jezus był Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata. Dlatego też musi On być Barankiem Wielkanocnym. Św. Paweł mówi: „Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest Chrystus. A tak obchodźmy święto (…)”. Wraz z uczniami Jezus spożył figuralnego baranka paschalnego. Następnie wziął przaśny chleb i owoc winnej macicy, przedstawiające Jego ciało i Jego krew i ustanowił pozaobrazową Wieczerzę Paschalną.

Naśladowcy Jezusa mieli czynić to na pamiątkę Jego śmierci jako pozaobrazowego Baranka. To On rzekł: „Jeśli nie będziecie jedli ciała Syna człowieczego i pili krwi jego, nie macie żywota w sobie”. Oczywiście zewnętrzna ceremonia nie miałaby żadnego znaczenia, jeśli nie wyrażałaby stanu serca. W swych sercach naśladowcy Jezusa muszą nosić przekonanie, że Jego śmierć jest ceną okupową za grzechy całego świata i że bez niej nie byłoby życia wiecznego. Tylko tak wierzący stanowić mogą Kościół Pierworodnych, którzy wcześniej niż świat – w pierwszym zmartwychwstaniu – przejdą do żywota (Obj. 20:6).

Święty Paweł ukazuje jeszcze głębsze znaczenie owej Pamiątkowej Wieczerzy. Wszyscy naśladowcy Jezusa są zobrazowani w jednym chlebie, który zostaje złamany, oraz w jednym kielichu cierpień, wstydu, hańby i śmierci (1 Kor. 10:16,17). Tylko ci będą członkami Jego chwalebnego Ciała i prorokiem dla świata, podobnym do Mojżesza (Dzieje Ap. 3:19-23).

Uczniowie zapomnieli o umywaniu nóg nie tylko sobie nawzajem, lecz nawet Mistrzowi. Jezus wykonał tę usługę nie w sensie ceremonialnym, ale aby udzielić lekcji pokory. Zaś duch tej lekcji poucza, że powinniśmy jako „członkowie” Chrystusa wyświadczać sobie wzajemnie wszelkie możliwe przysługi (Dzieje Ap. 9:5; 1 Kor. 12:27).

Po wieczerzy Jezus udał się wraz z jedenastoma do ogrodu Getsemane, gdzie Judasz pocałunkiem wydał Go urzędnikom. Następnie miały miejsce pamiętne, końcowe wydarzenia w życiu naszego Pana.

  —67—