„Ożywiony Duchem”

Jako zwykli ludzie, uczniowie aż do dnia Pięćdziesiątnicy nie mogli zrozumieć rzeczy duchowych. Dlatego było konieczne, aby zmartwychwstanie Jezusa zostało zademonstrowane w sposób cielesny. Jedynie wierzący mogli otrzymać oświecenie w dniu zesłania ducha świętego. Powinni wiedzieć i wierzyć, że Jezus nie jest już więcej człowiekiem, ale ponownie istotą duchową.

Trzy dni po wydarzeniach na Kalwarii kobiety, które przyniosły wonne maści, ujrzały pusty grób. Maria spotkała Jezusa, ale Go nie poznała, gdyż ukazał się jej jako ogrodnik. Dał się jej rozpoznać po głosie. Powiedział: „Nie dotykaj się mnie, bom jeszcze nie wstąpił do Ojca mego”. Wiadomość szybko się rozeszła. Św. Piotr i św. Jan byli zdumieni i obaj pobiegli do grobu. Zobaczyli jedynie pusty grób i złożone szaty.

Nieco później tego samego dnia dwaj inni uczniowie wędrowali do Emaus. Prowadzili ożywioną dyskusję, gdy Jezus w innej postaci przyłączył się do nich i nie został rozpoznany. Spokojnie objaśniał im obrazy i proroctwa, które zapowiadały Jego śmierć jako odkupiciela – „Azaż nie musiał Chrystus tego cierpieć i wnijść do chwały swojej?” Opowiadając później o tym, co przeżyli, uczniowie ci mówili: „Izali serce nasze nie pałało w nas, gdy z nami w drodze mówił i gdy nam pisma otwierał?” Podczas wieczerzy Jezus objawił się, po czym zniknął.

Tego samego wieczoru wielu z nich zgromadziło się w górnym pokoju, dyskutując o znamiennych wydarzeniach dnia, zaś drzwi były zamknięte i zaryglowane z obawy przed Żydami. Nagle, chociaż drzwi były nadal zamknięte, zjawił się pośród nich Jezus, w jeszcze innej postaci. Tym razem jednak przybrał swój poprzedni kształt. Nawet i to przepełniło uczniów bojaźnią, chociaż Pan powiedział im, że to, co widzą, jest z ciała i krwi, co udowodnił spożywając posiłek. Nie był już jednak Jezusem w ciele; przy swym zmartwychwstaniu powrócił do stanu duchowego (1 Kor. 15:44). Miał jednak moc materializowania się, jak czynili to święci aniołowie (i On sam, zanim stał się istotą cielesną).

  —70—