Przejście Przez Jordan

W końcu, po czterdziestu latach wędrówki po puszczy, Izraelici zostali przyprowadzeni nad Jordan, gdzie ukazano im miejsce, w którym pod przewodnictwem Jozuego mieli przekroczyć rzekę. W międzyczasie zmarł na górze Nebo Mojżesz, pobłogosławiwszy przedtem Jozuego (5 Mojż. 4:21,22; 9:1; 32:48-52; 34:5,9).

Przy tej okazji miał miejsce zdumiewający cud, który pozwolił Izraelitom wejść do ziemi chananejskiej po dnie Jordanu – wody się rozstąpiły. Wszystko zostało przez Pana tak wspaniale rozłożone w czasie, że gdy tylko kapłani niosący arkę wstąpili do wody, a ich stopy dotknęły wód przylegających do brzegu, zaczęły się one rozstępować. Kapłani postępowali dalej, w miarę jak ustępowały wody, zaś na środku rzeki zatrzymali się i czekali, aż wszystkie zastępy Izraelitów przejdą na drugą stronę (Joz. 3:3-17).

Niedowiarstwo każe szydzić z tego wydarzenia jako niemożliwego, jednak ostatnie odkrycia dowodzą, że ów cud istotnie miał miejsce oraz wskazują na sposób, jakiego użył Bóg w tym przypadku. Jest rzeczą zrozumiałą, że z Boskiego punktu widzenia każdy cud jest czymś zwyczajnym. Bóg bowiem, nawet dokonując cudów, wykorzystuje na ogół zjawiska naturalne. Dowiedziono, że wody Jordanu rozstąpiły się kilka mil powyżej miejsca, gdzie rzekę przekraczano, w miejscu zwanym Adam. Osunęło się tam do rzeki sporych rozmiarów wzgórze, wypełniając jej łożysko i powodując cofnięcie się wody, z której powstało niewielkie jezioro. Stopniowo wzgórze przecięło rzekę w poprzek. W ten to sposób Izraelici przeszli przez Jordan „suchą stopą”.

Pozaobrazowo przejście przez Jordan mogłoby wyobrażać fakt, że obecnie lud Boży, dzięki wierze w krew Jezusa, przechodzi ze śmierci do życia. Zaczęło się nowe życie, oni postępują wiarą, żyją wiarą i przez wiarę toczą dobry bój w imieniu Pana i pod Jego kierownictwem. Imię Jozue znaczy bowiem Jezus, Zbawiciel, Wybawca.

Ustosunkowując się do obrazów i proroctw z przeszłości apostołowie mówią, że zakon był cieniem przyszłych dóbr i że wszystkie te rzeczy zostały napisane jako specjalne wskazówki dla Kościoła (Rzym. 15:4; Hebr. 10:1).

  —37—